vrijdag 28 september 2007

Tips voor de kapper

Dat ik in het verleden niet altijd positieve ervaringen heb gehad met kappers, had ik al verteld. Bij deze wil ik toch nog graag enkele tips geven aan de kappers onder jullie, zorgvuldig samengesteld door het Comité ter Bevordering van het Kappersbezoek en ter Eliminatie van Haargerelateerde Trauma's:

- Lange, scherpe nagels zijn niet aangenaam bij het haren wassen. In tegenstelling tot wat jullie soms zelf lijken te denken komt dit in de verste verte niet in aanmerking als "hoofdmassage".
- Ongeïnteresseerd in het rond kijken tijdens het knippen is a) niet bijzonder aangenaam en b) niet bevorderlijk voor de coupe.
- Haardrogers die dicht bij de hoofdhuid gehouden worden kunnen écht heet worden. Dat is geen fabeltje.
- Roddel gerust over uw klanten. Doe het alleen achter mijn rug.
- Maak uw wastafels zachter! Ik krijg iedere keer een spierverrekking als ik aan die dingen zit.
- Wees eerlijk: als het echt op niks trekt, doe er dan iets aan en zeg niet "dat ze dat nu zo doen".
- Mocht het u interesseren: er zijn twee soorten klanten; tetterwijven en de zwijgzamere klanten. Ik val onder die laatste categorie. Maar praat u gerust tegen mij, dat wordt geapprecieerd. Hoewel ik nu ook weer niet tot in detail moet weten hoe het met de alzheimer van de broer van de neef van de bakker van Joske van Joseeke van bij uw bomma achter 't hoekske is gesteld.
- Praat niet via de spiegel tegen uw klanten. Wij zijn dat niet gewoon en het voelt heel ongemakkelijk aan.

En tot slot wil ik nog even meegeven dat als ik zeg dat ik mijn krullen "gewoon, heel naturel" wil, dat ik dan niet bedoel dat mijn haar er moet uitzien alsof ik tien volle minuten in het stopcontact heb vastgezeten.

Dank u.

dinsdag 25 september 2007

Dingen waarvan ik vind dat ze toch echt niet hadden gehoeven. Nee, écht niet!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een lijstje heb gemaakt dus bij deze: een overzicht van dingen waarvan ik het raar en/of vervelend vind dat ze bestaan:

In de categorie lifestyle:
- sokken in sandalen
- blauwe mascara
- de hele crocs-hype (sorry maar daar snap ik echt niks van!)
- petjes die veel te hoog op hoofden staan
- strings onder witte broeken
- vrouwen van boven de dertig met twee (of sta me bij, méér dan twee) staartjes

In de categorie humanity:
- mensen die je niet laten uitspreken aan de telefoon
- mensen die klagen dat ze gepest worden, vervolgens een hele litanie vol geklaag en gezaag afsteken en zich daarna nóg afvragen waarom ze gepest worden
- mensen met een lijfgeur waar je tegen zegt dat ze een lijfgeur hebben en die er dan nóg niet alles aan doen om géén lijfgeur te hebben
- mannen van boven de vijfenzestig met een exotische, veel jongere vrouw
- mannen van boven de vijfenzestig met kleine kindjes
- mensen die je vol medelijden aankijken als je zegt dat je in Borgerhout woont

In de categorie verkeer:
- autovolle zon- en andere dagen
- drukke banen zonder fietspad
- driedubbel parkeren
- pinkers als decoratie
- straatvegers die denken dat glas op fietspaden niet in de weg ligt

In de categorie groenten & fruit:
- pitjes in watermeloenen
- de stank van gekookte bloemkool
- speciale kruiden die een normaal mens meestal maximum één keer per jaar gebruikt die toch enkel te koop zijn in hele grote verpakkingen


Nu maar hopen dat er in ùw lijstje niet staat: "bloggers die hun weblog gebruiken om hun gal te spuwen"!

donderdag 20 september 2007

Look for the silver lining, whenever a cloud appears in the blue

In een krant vragen ze wanneer je voor het laatst echt (on)gelukkig was.

Nu moet ik zeggen: ik leef in een constante staat van geluk. Ik ben echt een zondagskind, voor het geluk geboren, een geluksvogel met hoerenchance. Ik sta bijna elke dag op "standje-geluk". Dat vind ik tenminste zelf. Ik voel me kiplekker en gezond, ik heb een schat van een lief, een leuke familie, een gezellig huisje, veel vrienden, en ook al zijn we soms blij dat er op het einde van de maand terug wat extra geld op onze rekening staat, échte honger heb ik nog nooit gehad.

Verder probeer ik altijd het positieve in de dingen te zien. Eens goed zagen kan natuurlijk deugd doen, maar de bottomline is altijd positief. En daar kan je voor een heel klein deeltje zelf voor zorgen.
Regen op de fiets? Da's goed voor de plantjes en je haar droogt echt wel op.
Wind tegen? Goed voor de spieren.
Niks om aan te trekken? Al eens gemerkt hoeveel voldoening je kan halen uit een originele combinatie met "vergeten" kledingstukken achterin je kleerkast?
Druk op het werk? Dan gaat de tijd sneller voorbij.
Trein vertraging? Eindelijk tijd om dat hoofdstuk uit te lezen.
Koud buiten? Straks lekker warm thuis onder een dekentje.
Je huis een rommelhoop? Dan heb je vast net iets anders, leuks gedaan.

So always look for the silver lining,
And try to find the sunny side of life.


Ja ik ben geboren met een roze bril. En u daar, hoe gelukkig bent u?

maandag 17 september 2007

My Family

Buiten een grappige tv-serie is My Familiy een van de zaken die ik het hardste mis in mijn leven.
Maar het leven in deze metropool is nu eenmaal verslavend en het luttele kwartiertje fietsen naar het werk, de vele vrienden die ik hier heb, de ontelbare restaurantjes, de zaterdagmarkt, de diversiteit, deze prachtige stad, het ongelofelijke culturele aanbod, het alles-binnen-handbereik-gevoel, het niet-kunnen-kiezen-naar-welk-tof-café-je-gaat in plaats van geen-enkel-tof-café-in-de-buurt-hebben, ik zou het allemaal niet meer kunnen missen.
Bovendien is onze straat echt zo’n heerlijk dorp-in-de-stad dat ik er nooit meer weg wil. Ik ken bijna al mijn buren bij naam, zelfs de Marokkaanse en Afrikaanse, wie kan dat nog zeggen?

Maar het zou nog toffer zijn mocht ik mijn neefjes en nichtjes elke dag in dat dorp zien opgroeien. Als ik na het werk gewoon eventjes bij ons mama kon binnenspringen voor een tasje koffie. Als ik zomaar eens met mijn zussen op café zou kunnen gaan. Als mijn neefjes en nichtjes zomaar eens zouden langslopen. Zonder dat er een eeuwigheid van geregel aan vooraf moet gaan.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor een paar hele goeie vriendinnen (plus kroost), die wel zullen weten dat ik hen bedoel.

Ik zou mijn familie zo graag eens tonen hoe ik woon, hoe graag ik er woon, en dan niet alleen op dagen dat er iets te doen is, maar ook op een doodgewone doordeweekse dag. Soms gaan er weken voorbij vooraleer we mekaar weer eens zien en dan duurt het vaak maar een paar uurtjes. Drukke agenda’s are killing me.

En uiteindelijk is een uurtje heen en een uurtje terug niet onoverkomelijk, voor veel mensen is dat dagelijkse kost!

Eén januari is nog ver weg, maar -lieve mama en zussen- als we nu eens een Goed Voornemen maken en hier een kléin beetje verandering in brengen?

Jullie zijn méér dan welkom. De koffie staat al klaar.

vrijdag 14 september 2007

dinsdag 11 september 2007

Het Honey I'm Home-syndroom en overkokende castrollen

Als ik thuiskom na het werk wil ik direct vertellen aan vriend S. hoe mijn dag was, wat me die dag frustraties heeft bezorgd en dan wil ik de dingen regelen die nog geregeld moeten worden. Soms durf ik zelfs de Verboden Vraag te stellen ("Hoe was het op je werk?").
Als vriend S. thuiskomt, wil hij met rust gelaten worden, de muziek loeihard zetten en op zijn gemak de krant uitlezen.

Probleem 1: ik raak gefrustreerd (van het werk plùs extra frustraties door het feit dat ik het allemaal niet heb kunnen "laten gaan") en het enige dat er dan opzit is beginnen met koken (want vriend S. wil toch niet praten en er moet nu eenmaal gegeten worden).
Probleem 2: ik moet me nog een paar weken behelpen met een elektrisch vuurtje en dan nu Gargamel-stijl: "ik hààt koken op een elektrisch vuurtje!". Ik geraak het vanzeleven niet gewend.
Probleem 3: het water van de pasta kookt natuurlijk over en met dat verdomd elektrisch vuur is dat niet zomaar opgelost. Zeker niet als je geen plaats hebt om de castrol eventjes weg te zetten. Daar sta ik dan, overkokende pot in mijn handen, water dat langs de kast op de grond druipt en het enige dat dan helpt is vloeken. Vloeken tegen de sterren op, vloeken dat het niet meer schoon is.

Ik moet zeggen, het kan fucking goed doen, godverdommeeuh!

En tegen die tijd heb ik toch nog een lekkere Pasta Zonder Frustraties klaar en daarvan begint vriend S. dan weer te praten als een spraakwaterval. (Ok, toegegeven, vriend S. is nóóit een spraakwaterval maar je begrijpt me wel).

En bij u, hoe was het bij u op het werk?

vrijdag 7 september 2007

Zal ik u eens gratis en voor niks een paar tips geven om uw dag een beetje op te fleuren?

Tip 1: Onze filmklassieker-opfrisactie gaat nog steeds door en wij hebben gisteren voor u bekeken: Thelma & Louise
Straffe film, straffe actrices, straf verhaal, straffe dialogen en straffe humor. Meer moet dat niet zijn, dachten wij zo!

Tip 2: Over hoe ik onlangs een visje bakte met overschotjes die ik nog in huis had en hoe lekker dat dat was
Soms ontstaan de lekkerste maaltijden nu eenmaal à l'improviste.
Neem een goeie scheut olijfolie, fruit er een paar gesnipperde sjalotjes en look in. Doe er een goeie theelepel rode currypasta (van den Delhaize bv.) bij. Dan een beetje zwarte peper en gember(poeder) en flink wat gesnipperde bieslook. Daarna is het tijd om de vis in je sausje te bakken.
Wij eten tegenwoordig minstens één keer per week tilapia: geen al te dure, stevige, lekkere witte vis en het belangrijkste: we zien er geen graten in.

Tip 3: Over de lekkerste broodjes van 't stad, wat zeg ik, van heel de wereld!
Vergeet de Panos! Ga eens naar A Tavola, een Italiaans restaurantje in de Lange Lozanastraat in Antwerpen waar ze de lekkerste broodjes van 't stad verkopen. Mijn favoriet is een ciabatta met provolone (Italiaanse kaas) en gegrilde courgette met rucola en extra zongedroogde tomaatjes. Een kanshebber voor wat ik zou kiezen als laatste avondmaal. Madre Madonna!

woensdag 5 september 2007

Kink in de kabel

Vriendlief en ik gingen onze kabelaansluiting opzeggen. Gedaan ermee. Geen rommel meer die via de beeldbuis onze living gaat vervuilen, no siree. Hebben we niet nodig joh, we leggen wel een vinylplaatje op. Of we lezen een Goed Boek. Of beter nog: we klinken op onszelf, met een lekkere Bordeaux uit eenzeeruitstekendjaar, tijdens een Goed Gesprek! Ja, dat gingen we doen. Deze zomer was onze laatste tv-zomer. Want de Canvascrack wilden we toch echt nog niet missen, zeker niet met zo'n druilerige zomer. Maar vanaf de herfst was het gedaan. Dan zou je eens wat zien! No more tv for me. Enkel nog dvd's van goeie kwaliteit.

We betaalden gewoon de rekening niet. Negeren. Hardnekkig negeren. Tussen de stapels rommel op het bureau, alle betaalde facturen en schoolspullen door priemde daar altijd weer de kabelrekening in onze ooghoeken. Maar wij hielden stand. Ondanks de aanmaningen en telefoontjes ja zelfs een huisbezoek van de kabelmaatschappij kon ons niet vermurwen.

We lieten ons niet vangen. Nee nee nee! We zouden er toch geen tijd voor hebben dit jaar. En trouwens, 150 zuurverdiende duiten per 365 dagen, daar kan je toch al eens wat voor kopen, voor in de Nieuwe Keuken bijvoorbeeld.

Dus wij zeiden resoluut NEE en hielden onze poten stijf. Nee aan de zieke consumptiemaatschappij! Nee aan al die irritante reclameblokken! Nee aan mentale vervuiling! Nee aan afstomping en doelloos rondzappen! Nee aan tv-avondjes met chips en dekentjes! Nee aan geile rappers omringd door twaalf halfnaakte grietjes die letterlijk niets om het lijf hebben! Nee aan domme programma's, al dan niet gemaakt met overheidsgeld!

Maar eh.. zondag is er toch wel weer iets interessants op Canvas.
En iets om te lachen gaat er ook wel altijd in, des avonds voor het slapengaan. Catherine Tate, French & Saunders, vaarwel, het ga jullie goed.
En Tribe, op BBC, nog zoiets. En je leert er nog wat van! Hoe had ik anders kunnen weten dat een bepaalde stam in India wormpjes in hun oren houdt om het oorsmeer op te eten? Stel je maar eens voor dat ik dat niet wist.
Of gewoon, eventjes Man Bijt Hond na het eten, altijd goed voor de spijsvertering.
En als je ziek bent, is het natuurlijk ook op doktersvoorschrift verplicht om een hele dag ongegeneerd naar de slechtste programma's te kijken.

Hm. Toch maar eventjes dat rekeningetje betalen. Ondanks alle rommel en onzin toch nog af en toe een paar pareltjes in onze huiskamer binnenlaten.

maandag 3 september 2007

Juffrouw, of, mevrouw

Sommige mensen weten niet hoe ze me moeten aanspreken. Juffrouw, of, mevrouw, mag ik eens iets vragen? (of juffràke en medàm, waar ik woon).

Ja wat is het nu eigenlijk.

Probleem is dat ik ook niet weet hoe ik mezelf moet definiëren. In technische termen is een échte mevrouw al getrouwd, veronderstel ik. Daar val ik in elk geval al niet onder. Ik vind mezelf eigenlijk nog steeds een meisje, hooguit een juffrouw, ook al ben ik al bijna 27.

Vroeger, toen ik nog écht een meisje was, vond ik iemand van 27 zeker weten een mevrouw. Maar de laatste tijd ben ik daar plots zo zeker niet meer van.

Ben je technisch gezien een mevrouw als je je man officieel aan de haak hebt geslagen? Als je kinderen krijgt? Als je dertig bent? Als je veertig bent? Of als je op je zestigste taartjes zit te eten met je vriendinnen, heel de dag klaagt over reumatiek en stiekem voorkruipt in de Delhaize?

Of ben je pas een echte mevrouw als je vindt dat de jeugd van tegenwoordig toch zo losbandig is en dat alles vroeger beter was? In dat geval ben ik gelukkig nog héél lang geen mevrouw. Waarschuw me als het ooit zover komt!

Groeten
van meisje Sarah