zondag 28 november 2010

Goed nieuws!


Onze vijvers zijn bijna helemaal dichtgevroren. Binnenkort schaatsen!

donderdag 25 november 2010

Nieuw bericht (onder lichte sociale dwang)

Bon, als een mens al niet meer op café kan gaan zonder reclamaties te krijgen dat er al een week -een wéék, schande!- niets meer gepost is op deze blog, dan is het tijd om daar iets aan te doen. Vertellen hoe het komt dat er al even niets nieuws meer te lezen valt, bijvoorbeeld.

Ik zeg het maar gewoon zoals het is, -de gevoelige lezers slaan deze paragraaf best even over:- ik was de laatste tijd vooral bezig met andere dingen dan bloggen. Ja, mensen, soms heb ik ook wel eens wat anders te doen. Zoals:

1. Dat bewuste nieuwe café achter onze hoek uittesten. Gevaarlijk, zeg ik u, zo'n gezellige koffiebar/kroeg (resp. overdag en 's avonds) op minder dan één minuut van je huis! Maar iemand moet zich opofferen om de volledige kaart te testen, natuurlijk. Ik krijg stilaan zo'n donkerbruin vermoeden waar het grootste deel van het nieuwe boek geschreven zal worden. O ja, en ze hebben er ook warme melk met een vollédige zak Maltesers in. Het heet een 'trekbom', maar het had net zo goed 'caloriebom' kunnen heten. Wie dit eens met mij wilt gaan uittesten, ik ben kandidaat.

2. Verjaren! En dat bleek helemaal zo erg niet te zijn, die 3 vooraan. Zoals het een jarige betaamt, mocht ik kiezen wat we gingen eten. Aangezien sterrenrestaurants en ik niet goed samen gaan (of ik word ziek, of ik val in slaap, of ik lust het niet, of alles tegelijk), koos ik gewoon voor een lekker frietje -met mayonaise erop en stoofvleessaus in een potje apart, dank u- en gingen we daarna met de hele bende gezellig op café. Meer moet dat soms niet zijn!

3. Naaien met de buurvrouwen! Klinkt kinky, is het niet. De bestellingen voor Vlag For Life dwarrelen net zo snel binnen als de eerste sneeuwvlokken. De teller staat op 80 bestellingen, 500 meter keperlint gaat er vlotjes door, we knipten al meer dan 2000 (!) driehoekjes uit restjes stof, al bijna de helft van de bestellingen zijn de deur uit. De zere polsen en de vermoeide ogen nemen we er graag bij, maar ik zou er niet van schrikken als ik morgenvroeg opsta met een resem vlaggen die uit mijn oren groeien.


En voilà, bij deze bent u weer volledig mee. Ik wens op café dan ook niet meer aangesproken te worden op mijn slabakkende blog behaviour. Ik dank u vriendelijk.

Trekbom, iemand?

woensdag 17 november 2010

Sarah en de laatste dag met het tweetje vooraan

Ik ga je missen, tweetje. Vaarwel, het ga je goed. Het waren leuke tijden, prachtige jaren - waarvan ik op een of andere manier leek te denken dat ze nooit voorbij zouden gaan. Maar nu zijn we dan toch aangekomen op de laatste dag dat jij aan mijn voordeur staat.

En plots is die dag er veel sneller dan ik had verwacht. Kijk ik in mijn agenda en zie ik dat ik mezelf vanaf morgen een dertiger moet noemen! (Eunk?! Ik, die nog altijd verward word met kersverse hogeschoolstudentjes? De eeuwige jeugd in persoon? Say whàt?!)

Vanaf morgen wordt je plek onherroepelijk ingenomen door die nieuwe, onbekende drie.
De Jaren Met De Twee waren jaren van reizen, dansen, de man van mijn leven, feesten en onvoorstelbaar veel geluk. Ik ben benieuwd wat De Jaren Met De Drie allemaal nog in petto hebben. Maar als dat nog maar een fractie is van het voorbije decennium, dan ben ik zonder enige twijfel ne contente mens!

zondag 14 november 2010

woensdag 3 november 2010

De randanimatie

Voor de volledige fotoreeks moet u nog even geduld uitoefenen, maar tegen het einde van de week krijgt u meer, beloofd! Om u tot die tijd in stilte bezig te houden -met uw armen gekruist over uw bank, dank u- hier alvast wat foto's van de randanimatie.

Want zie eens wat voor geweldige buren wij hebben! Ze hadden niet alleen ons huis prachtig versierd, nee, want onze buren doen geen half werk. Ze waren namelijk een paar dagen van tevoren stiekem bij iedereen een briefje en een witte ballonnen in de bus gaan steken. Op dat briefje stond de vraag om de ballonnen opgeblazen (aja) aan de voordeur te hangen, dus toen wij zaterdagochtend uit het raam keken, zagen wij in heel onze straat niets dan wapperende witte ballonnen. Gewéldig, toch! Er waren wel twee huizen die niet hebben meegedaan, maar die namen heb ik natuurlijk netjes genoteerd.

Op deze foto ziet u ook nog de getuige van mijn lief man: zijn eigenste broer. Ook niet mis, he! Maar doe geen moeite, ladies, hij is al bezet.



En op deze wafeltjes (meer dan 200 in het totaal - al maar goed dat wij geen groot feest gaven!) hebben mijn schoonmoeder en ik een hele middag gezwoegd. Maar ik vond het wel een geslaagd cadeautje, twee hartenwafels in een zakje!


Aan onze artistieke buurman Stan the Man hadden we gevraagd om een paar deuntjes op zijn accordeon te spelen. Eerst was hij wat twijfelachtig, maar wat ben ik blij dat hij zijnen trekzak toch heeft meegebracht! Zo gezellig dat dat was!

When the moon hits the sky, like a big pizza pie, that's amooore..


En zo ziet uw huis er dus uit na een trouw. Of toch een deel ervan, want ook de andere kast staat nog vol met cadeautjes, boeketten en plantjes. En dan heeft u mijn Facebook-account nog niet bekeken, dat bruist daar van de gelukwensen. Ongelofelijk!

Dus bij deze nog een dikke merci aan iedereen, want zonder die randanimatie zou het niet half zo tof geweest zijn!