zaterdag 28 februari 2009

Genoeg gezeverd!

Tijd voor Sarah's Bangelijke Boekentips! Naast het schrijven van superhits heb ik op reis immers ook heerlijk veel tijd gehad om te lezen. Dat doe ik overigens veel te snel, lezen. Maar het voordeel is dat ik alweer enkele aanraders aan u kan presenteren:

De witte tijger (Aravind Adiga)

"Balram Halwai is een man met vele gezichten. Hij is dienaar, chauffeur, filosoof en entrepreneur. En hij is een moordenaar. Balram groeit op in de binnenlanden van India en blijkt al snel het slimste jongetje van het dorp te zijn, maar zijn familie kan geen verdere scholing betalen. Wanneer een welvarende zakenman uit Delhi hem inhuurt als zijn chauffeur krijgt hij eindelijk een kans op succes." (lees verder op Azur)
Dit boek moet je gewoon lezen! Het is grappig en schrijnend tegelijk, en heerlijk geschreven.



Alles nieuw (Joke Van Leeuwen)

Mijn favoriete B.A. (Bekende Antwerpenaar) in haar onmiskenbare stijl. Haar grappige hersenkronkels, de combinatie van de tekst met de illustraties (en nee, het is géén kinderboek), ... origineel! Lezen!



Eerst doodden ze mijn vader (Loung Ung)

Het kan niet altijd lachen gieren brullen zijn. Dit boek gaat over een jong meisje dat vertelt hoe zij de oorlog in Cambodja meemaakte. Een verschrikkelijk relaas over de Rode Khmer en wat zij aanrichtten, maar op een hele eenvoudige manier uitgelegd. Dit zou verplicht leesvoer moeten zijn voor iedereen.

Zo. Ik verwacht uw boekbesprekingen tegen volgende week vrijdag op lijntjespapier-met-kantlijn, zonder schrijffouten graag, twee A4tjes per boek.

Class dismissed.

woensdag 25 februari 2009

Over thuiskomen en de melancholie ervan

En plots stond ik midden in een koude februarizon de weinige slaap van de vlucht uit mijn ogen te wrijven. We werden warm ontvangen met een boterham met belegen kaas, échte koffie en heel veel liefde - héérlijk!

Thuiskomen in ons eigen huis was zoiets als weer verliefd worden. Een coupe de foudre voor een oude liefde. Wat woon ik hier toch graag. Het liefst rolde ik mezelf op in een piepklein bolletje om nog een paar dagen in de warme cocon die ons huis is rond te dwalen. Toch won de verstandige kant het van de gezellige, en pakten we de stinkende was, de souvenirs en de bestofte slippers uit onze rugzak. Alles weer op zijn vertrouwde plekje.

Maar ergens in de loop van de dag kreeg de melancholie de bovenhand. Toen ik mezelf onze huis-bubbel uit dwong om eten te halen (o ja, juist ja, we moeten dus zélf koken vanavond?) trok ik mijn strijdvaardig rode jas aan, maar het hielp niet tegen de grauwte van de dag. Mijn winkeltasjes raakten ondergemiezerd en de vrouwen begonnen alweer van 'ja, medam, 't is toch iet he, medam, met al die buitenlanders, medam!'.

Maar ik mis net mijn buitenlanders! Waar zijn al die vriendelijke mensen gebleven die me welgemeend met "sabaai diiii" begroeten, ook al koop ik niks in hun winkel? Waar zijn de glimlachen in dit land naartoe? Waar is de kleur? En waar is de zon? Ik probeerde haar mee te lokken naar huis, maar na een ochtend hield ze het hier blijkbaar ook al voor bekeken. Ik heb geen jet-lag maar een land-lag.

Prompt kocht ik alle krokussen en hyacinten die ik maar in de bloemenwinkel vond en ik haastte me terug naar mijn warme thuis, mijn lieve lief.

Misschien helpen witloof met kaassaus en puree me er straks wel bovenop.

maandag 23 februari 2009

Ik kan niets schrijven want ik ben aan het snorkelen


Het is geen foto van mij (dat onderwatercameraatje moeten we nog laten ont-wik-ke-len seg, tsss!), maar het is wel het uitzicht dat we gisteren heel de dag hadden. Trouwens nog gratis en voor niks een tip voor iedereen die gaat snorkelen: smeer niet alleen je schouders drie keer in maar ook de achterkant van je benen.
Tenzij het tijdens onze maand afwezigheid helemaal in de mode is geraakt om de voorkant van je benen gewoon wit te laten en de achterkant een diepe tint van kreeftrood, dan heb ik niks gezegd!

Verder hebben wij de laatste dagen gewoon ehm.. niks gedaan buiten geluierd en gezond en gelezen en getekend en gegeten en gelachen en gezwommen. Het leven kan toch hard zijn he.

Dus tot zover de laatste update van een prachtvakantie, liefste lezertjes... het is weer voorbij die ongelofelijk mooie zomer. Vanaf woensdagmiddag zijn Sven en ik weer volop live te bewonderen. Aanraken mag ook. Gelieve dan wel op voorhand een afspraak te maken. Ik dank u voor uw aandacht!

maandag 16 februari 2009

Twee potten of anders tuk-tuk op uw bakkes!


Na Don Kong -met de guesthouse`mama` die koeien wegjaagde met een katapult!- kwam het zalige nietsdoen in Don Det. Ik zette mijn gruwel voor kriebelbeestjes opzij en we kozen een bungalow aan de oever van de Mekong uit. Het uitzicht rechtstreeks vanuit onze hangmat:

Don Det is ook ideaal voor fietstochtjes en daarna een heerlijke plons (en een heel klein beetje pipi - oeps) in de Mekong.

Van Don Det ging het terug twee uur noordwaarts naar Pakse, met een dolgedraaide chauffeur-met-maar-een-oog, die ook nog eens een hond overreed onderweg (het beestje was gelukkig ongedeerd).
Pakse was het stadje van twee tapijtjes, twee kussentjes en twee potten. Tapijten en kussens zijn souvenirs die ik mezelf heb cadeau gedaan (en waar ik nu dus nog de hele verdere reis mee mag zeulen ;). De potten, dat is een ander verhaal.

De tweede nacht in Pakse hadden we echt nood aan een goeie nachtrust, want die werd in Laos nogal eens verstoord door hanen (die niet kukelekuu maar kukele-EEEK zeggen), jankende honden, draaiende motoren en giechelende Laotianen. Bovendien hadden we die dag een supertoffe dagtocht gedaan met Green Discovery, van koffie-en theeplantages op het Bolavenplateau over een stevige wandeling langs prachtige bergen en watervallen naar een enorme markt (foto) in Paksong en een rare `minorities village` die helaas meer op een zoo voor mensen leek.


Maar goed, ik had dus echt gehoopt eens lekker door te slapen. Maar om 4 uur `s nachts vond ik de zingende monniken plots wel hèèl verdacht modern en daarna enthousiast zingen.
Bleek dat hun gezangen overstemd werden door twee vieze oude lesbo`s (normaal echt niets op tegen hoor, maar dit koppel was gewoon echt niet tof) die 4 uur `s ochtends wel een geschikt moment vonden om compleet dronken en/of stoned in de kamer naast ons naar The Doors te luisteren en hevig klaar te komen. Hm, hmm, ow yeah, oow yeah... O JEE!! JUKKIE!

Na deze helaas zèèr moeilijk uit te wissen herinnering kwam gelukkig snel een vlucht van een uurtje naar Siem Reap (Cambodja) en zijn wij blij dat we dat hebben gedaan in plaats van 24 uur op een bus te zitten!
In Siem Reap is het heter dan heet, we douchen drie keer per dag en nog smelten we weg. De tempels van Angkor zijn ongelofelijk indrukwekkend en het is bijna niet te bevatten dat mensen zoveel eeuwen geleden zo`n prachtige gebouwen konden neerplanten.

Onze poepkes liggen al bijna open van al het fietsen dat we hier doen, en het stof van de straten irriteert mijn contactlenzen, maar het loont echt wel de moeite. Gisteren zijn we voor dag en dauw (dat wil zeggen iets voor zes) opgestaan om in de koele ochtend een paar kilometer te fietsen, zodat we voor de massaladingen toergroepen de tempels helemaal voor onszelf hadden (bedankt voor de tip, K!).



Het verschil met Laos is wel enorm, en dan niet zozeer in het landschap of de levensstijl maar des te meer in het opdringerige van de mensen. Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk? Sir, you want tuk-tuk?
NEE WIJ WILLEN GEEN TUK-TUK!
SEBIET TUK-TUK OP UW BAKKES JA!

Maar verder: prachtig, hier! En ik hoop voor u hetzelfde, daar. Tot de volgende update, vanop een of ander tropisch Thais eilandje... (O ja, bij jullie ging het sneeuwen zeker? ;)

maandag 9 februari 2009

Maandag wasdag

Sabai di!

Vandaag zitten we op een eiland in de Mekong (Don Kong), helemaal in het zuiden van Laos, en hoewel hier dan wel internet is, van een bank hebben ze hier nog niet gehoord. Dus zijn we twee uur onderweg geweest om drie dorpen verder, in een onooglijk dorpje, een paar miljoen Laotiaanse Kip te gaan halen. We maken van vandaag dan maar een rust-regel-dagje: de was laten doen, geld afhalen, blog bijwerken, lezen en rondhangen. Ondertussen hebben we al met volle teugen genoten van het relaxte, vriendelijke en wonderschone Laos...

De laatste keer dat jullie iets van ons hoorden, zaten we nog in Luang Phabang. Intussen zijn we al heel wat kilometers naar het zuiden afgezakt, en dat via de meest uiteenlopende transportmiddelen die je maar kan bedenken: met de bus van Luang Phabang naar Vang Vieng, met de prachtige uitzichten op het karstgebergte (foto hierboven), dan van Vang Vieng naar Vientiane (weer 4 uur bus), een dagje rondhangen in de hoofdstad Vientiane en dezelfde avond nog de nachtbus naar Pakse (een fantastische nachtbus, trouwens, waar we met ons tweetjes echt een alkoof met dekentjes hadden!), dan werden we met de tuk-tuk naar een saengthaew gebracht (dat is een pick-up-truck met dak waar ze zoveel mogelijk mensen, bagage en 1 haan in/op/achteraan bijproppen-zie de foto hieronder), daarmee de ferry over de Mekong op (dat waren gewoon twee boten met een paar palletten op) naar Champasak.


In het normaal gezien zo rustige dorpje Champasak was het een overrompeling van jewelste: er vond die dag een buddhistisch festival plaats waar duizenden gelovigen op afkwamen. Waar we ook naartoe gaan, blijkbaar komen wij altijd per ongeluk in van die megafestivals terecht. Maar het was heel grappig om te zien hoor!
En dan zijn we met een iets chiquer minibusje naar Don Kong gebracht en morgen gaan we weer verder met een bootje.

Ondertussen worden we heel de tijd aangestaard door de Laotianen, maar niet op een slechte manier. Ik denk dat ze nog niet veel witte mensen gezien hebben (en geloof me, we zien nog altijd wit hoor, snif snif ;). Ze roepen heel de tijd "falang, falang!" (denk dat het vreemdeling betekent ofzo) en ze zwaaien en roepen "sabai di!!", maar echt bijna iedereen, zeker op het platteland.
Gisteren maakten we een fietstochtje op mini-fietsjes zonder versnellingen, maar het was echt heel leuk (hoewel een beetje te heet eigenlijk-bewijs: Sven zoals hij er niet vaak uitziet).


En ondertussen blijken we alletwee veel meer te dromen dan thuis, heel bizar! Zo hebben we al gedroomd over boterhammen met boterhamworst, mijn Gentse familie die zogezegd in Antwerpen kwam wonen, en ik heb zelfs al een wereldhit geschreven in mijn slaap! Ik was er echt van overtuigd dat het een succesnummer ging zijn. Tot ik het gezicht zag van Sven toen ik het liedje voor hem zong ;)
Met het risico om hier een miljoenencontract mis te lopen wegens plagiaat, sluit ik graag af met refrein van mijn megahit. Zijn jullie er klaar voor? Here it comes... En dan te bedenken dat ik niet eens iets met honden heb!


Dag hondje, kom je bij me slapen
want ik heeeeeeeb toch zo'n verdrieeeet
Dag hondje, kom je bij me slapen
dat vergeet ik van m'n leven nieeeeeeet

zondag 1 februari 2009

Sabai di!

Snel even een update want het internet is hier nogal traag maar ik doe mijn best..

Het is hier superwarm, het eten overheerlijk, ik ben al een beetje ziek geweest (verkouden door de airco en dan nog wat minder smakelijk, nl. spetterpoep maarja dat hoort erbij), de mensen zijn ongelofelijk vriendelijk en de uitzichten indrukwekkend... en we zijn nog niet eens halverwege, dat belooft dus!

Vanuit Bangkok namen we de nachtbus naar Chiang Koong. Toen ik op het einde van de rit aan de Thaise mensen in mijn beste Thais vroeg of we er al waren (`Sjang Koong? Yes?`) werd ik prompt stevig uitgelachen door de mensen. Ze stootten mekaar daarbij aan en wezen gewoon ongegeneerd naar mij. Maar ze bedoelden het vast niet slecht.

In Chiang Koong namen we de ferry over de Mekong naar Laos (Hauy Xia). `s Avonds beklommen we nog even de berg naar de `wat` (tempel) en toen we daar van de zonsondergang genoten, kwamen er enkele leerling-monniken heel nieuwsgierig bij ons zitten en probeerden ze een praatje te maken. Met de taalgids uit de Rough Guide erbij viel het nog redelijk goed mee. Op de foto zie je de monniken in onze gids lezen. Dat ging natuurlijk allemaal gepaard met het nodige gegibber en gegiechel... pubers will be pubers, of het nu monniken zijn of niet :) Het was echt een van die Magische Momenten die je soms meemaakt op reis...


Daarna namen we de slow boat over de Mekong. Dat wil zeggen: twee dagen op een oncomfortabel bankje zittend varen met een tussenstop in een piepklein, arm dorpje (Pakbeng), maar wel met het mooiste uitzicht dat ik al ooit heb gezien. De nodige vreselijk dronken Britten en geschminkte poppemiekes waren ook aanwezig, maar het was toch echt de moeite waard. Verder hebben we op die twee dagen iedereen zijn reisschema aan mekaar horen uitleggen (boring !) en een heel lief ouder koppel uit Quebec leren kennen. Onderweg vooral gefascineerd door het fantastische landschap maar ook door de omstandigheden waarin sommige mensen moeten/kunnen leven... gewoon wat vissen en nog wat chips en bier verkopen aan buitenlanders op een slow boat en dan terug naar je houten hutje zonder elektriciteit... wat zitten we hier soms toch te klagen eigenlijk.


Nu zitten we in Luang Prabang: niet de grootste stad maar precies wel de (cultureel) belangrijkste. Het wemelt hier van de (vooral Franse) toeristen. Morgen gaan we zwemmen aan de watervallen en daarna een eindje terug naar het noorden, naar een heel afgelegen plaatsje dat je enkel met de boot kan bereiken.

Dus, tot zover deze update. Rest mij alleen nog mijn allerliefste nichtje Lotte een PRACHTIGE verjaardag te wensen, en jullie allemaal stuur ik een beetje zon van hier jullie richting uit!!