dinsdag 31 augustus 2010

Revolutionair!



Voor alle boeklovers out there!

vrijdag 27 augustus 2010

Dansen in de living

Een ex-collega vertelde me ooit het geheim van 25 jaar huwelijksgeluk (and counting): hij en zijn vrouw dansen nog regelmatig in de living, zomaar, als ze daar zin in hebben.

Toen ik onlangs aan een buurvrouw vertelde dat hier ten huize ook regelmatig rechtgesprongen en volop gejived, geslowd, gesprongen of gehiphopt wordt bij een goeie plaat, keek ze me met grote ogen aan.

Nu dacht ik dat iederéén wel eens danste in de living? Niet dus!
Nochtans is dat zo plezant! Ik geef alvast een voorzet, 't is toch bijna weekend. En mijn zussen verjaren vandaag. En ge kunt toch niet naar buiten want het regent. En het is sporten zonder dat ge u ervoor in en onnozel pakske moet hijsen.

Redenen genoeg dus! Als u daar al een reden voor nodig heeft.
Kies maar een plaatje uit: waar wacht u nog op eigenlijk?







donderdag 26 augustus 2010

Brief met Richtlijnen tot Verbetering der Concerten in het Vlaamsche Muzieklandschap

Beste dames & heren concertorganisatoren van het Vlaamsche land

Ik hou van muziek! Ik hou van concerten! Ik ga ervan uit dat u uw stelligste best wilt doen om al uw concertgangers tevreden te stellen. Daarom geef ik u graag een paar tips, volledig gratis en voor niks. Deze richtlijnen zullen er zeker voor zorgen dat u mij in de toekomst nog beter van heerlijke concerten kan dienen. Waarvoor bij voorbaat dank.

Gelieve vooreerst geen vreemd geurende mensen meer binnen te laten op een door u georganiseerd evenement. Om alle misverstanden te vermijden herhaal ik voor u nog even de Definitie der Vreemd Geurende Mensen:
  • mensen die voor het optreden snelsnel een kebab of overdreven veel scampi's met look naar binnen hebben gestoken (ademwalm)
  • naar verschaald zweet ruikende mensen (uit oksels en/of andere lichaamsholten)
  • overdreven geparfumeerde mensen
Voorts vraag ik u ook vriendelijk doch dwingend een minimumafstand van een halve meter rond mij te willen vrijwaren. Dit om te voorkomen dat ik voortdurend opbots tegen:
  • de oksels van hierboven reeds genoemde naar verschaald zweet ruikende mensen
  • ellebogen en handen van overdreven enthousiaste dansers
  • plateaus vol bier
Vervolgens zou ik het enorm appreciëren als u geen mensen groter dan 1m60 binnenlaat op uw evenement. Aangezien ik zelf ongeveer 1m65 meet, wil dat zeggen dat ik ook effectief eens iets zou kunnen zién van wat er zich op het hoofdpodium afspeelt. Achterkanten van mensen en af en toe de bovenkant van het getoupeerde kapsel van een backing vocal zijn best interessant, maar gaan op de duur toch ook vervelen.

Ik begrijp dat dit een moeilijk te realiseren richtlijn is, maar ik vrees dat het de enige oplossing is, daar het dragen der hakken mij tot nu toe helaas enkel pijnlijke voeten (en dus geen beter uitzicht) heeft opgeleverd.

Ook krijgt u van mij eeuwige dank als u bij het binnengaan der concertzaal aan uw tickethouders zou willen vragen of zij al dan niet gekomen zijn om naar het concert te kijken, dan wel om resp. de perikelen van hun jongste kind / de mails van die vervelende collega / liefdes- en/of seksleven uitgebreid te komen bespreken. Gaat het om het laatste geval, gelieve hen dan vriendelijk doch dwingend de weg naar het dichtstbijzijnde café te willen verwijzen.

Bovendien stel ik het ook ten zeerste op prijs als u volgende mensen zou weigeren aan de ingang:
  • mensen die de ellebogen schrap zetten om mij zo de toegang naar de voorste regionen te ontzeggen - ook al stond ik daar op voorhand al en ging ik gewoon even naar het toilet
  • mensen die zich op het laatste nippertje hardhandig een weg banen naar de voorste regionen
  • mensen die groter zijn dan mij (1m65 dus) en van plan zijn om vlak voor het begin van het optreden pal voor mij neus te komen staan
  • mensen die heel de tijd aan hun lief plakken
Als u er dan ook nog eens voor zou kunnen zorgen dat de temperatuur binnenskamers aangenaam is en de rookwalm buitenblijft, dan bedank ik u alvast voor uw bereidwillige medewerking.

Getekend, met de meeste hoogachting, 

Sarah

dinsdag 24 augustus 2010

Radiostilte

Ja, euh, stil hier, he? Het lijkt wel of heel blogland in een semi-comateuze toestand is geraakt. Maar ik vind het eigen wel leuk zo, een lekker traag tempo. Dan kan ik tenminste ook eens wat andere blogs lezen en er zelfs nog een reactie op plaatsen ook. 

Het is een beetje zoals het platteland, maar dan op het internet. Geen technostress. Geen achterstallige blogstukjes die je in één ruk moet bijlezen. Geen wanhoop omdat er weer zoveel moois genaaid wordt en jij dat nooit allemaal zelf kan omdat je jezelf heel de tijd zit te vergapen aan al die prachtige dingen op je scherm. Gewoon rielèkst meedeinen op de vlaagjes zomer die af en toe komen aangespoeld.

Hoewel: zomer... Met dit weer begin ik me alvast te verheugen op de herfst. En op Sinterklaas. En op Kerstmis. Ja, ik ben een ongelofelijke sucker voor thema's. De kleuterjuf in mij wordt er spontaan nostalgisch van!

En ik begin intussen ook al gezellig af te tellen naar mijn verjaardag, als u het niet erg vindt. Al van kindsbeen af betekende een nieuw schooljaar immers ook dat mijn verjaardag(sfeestje) er bijna aan zat te komen. Blààdjes heb ik geteld op de Druivelaar-kalender, elk wc-bezoekje opnieuw. En alvast het mopje van 18 november vanbuiten geleerd. Alsook mijn patroonheilige, maanstand en het uur van de zonsop- en -ondergang. En berekend hoe lang ik nog moest slapen.

Ik ben er nog altijd niet helemaal vanaf. En ook al zei ik vorig jaar dat ik geen cadeautjes wou, ik heb er nu toch twee bedacht, voor de hardnekkige cadeautjesgevers:

1) Een pastamachine.
2) Een koekoeksklok. Zo'n echte. Uit het Zwarte woud. Schwarzwald, jawohl. Zo eentje met voor elk uur een ander vogeltje - wie vertelde me dat onlangs toch ook alweer? Of eentje met eekhoorntjes en kabouters. Maar anders is een gewone ook goed, hoor. Ich bedanke Ihnen.

Tschuss!

O ja nu heb ik nog niet verteld hoe het bij de Kleine Reuzin en de Duiker was. Druk! En en... euh ja, gewoon druk. Véél te druk. We zijn er niet lang gebleven. Jammer, dat iets waar je vier jaar geleden spontaan kippenvel van kreeg nu gewoon het tegengestelde daarvan was. Jammer, jammer. Ik denk dat mijn nichtjes het gekkebekkentrekken en de speeltuin achter de hoek eigenlijk leuker vonden. Niet moeilijk, ze hadden dan ook wel de Magische Sleutel gevonden. Die moet ik misschien toch ook maar eens uitproberen.

PS: als u een niet onknappe, ongeveer 35-jarige, betrouwbare man zonder zweetvoeten bent en u ziet dat linkse nichtje wel als stiefdochter zitten: mijn zus zoekt nog een lief! :-)

vrijdag 20 augustus 2010

De zon komt eraan!

Op play drukken, ogen dicht, diep inademen en daarna lekker kwistig met de zonnecrème en hup, naar buiten, want de Reuzin en de Duiker komen! Hoera, hoera, hoera!

donderdag 19 augustus 2010

29 jaar en 9 maanden

Gisteren deed ik de voordeur open en zag ik het papier (linksonder op de foto). Erachter stond een trosje uitgelaten vrienden. Ze kwamen om mijn 29 jaar en 9 maanden te vieren! Bij mijn 29ste verjaardag wou ik immers geen cadeaus, maar liever 'iets gaan doen'. En dat bleek dit verrassingsfeestje te zijn! Enkele seconden later werd ik overspoeld door de lekkerste hapjes, liters wijn en het besef dat ik toch maar een dikke gelukzak ben.

Samen met je vrienden een overheerlijke tiramisu, met daarin je naam, geschreven in chocoladetabletjes, opsmullen, zomaar op een woensdagavond, dat is het mooiste verjaardagscadeau dat er is! 

vrijdag 13 augustus 2010

Over potjes en dekseltjes

Zo'n lief lief om naast wakker te worden, ik wens dat trouwens echt iederéén toe. Ik wou dat alle vrienden, vriendinnen, zussen en mama's van de wereld ook het dekseltje op hun potje vinden. Maar hoe hard ik dat ook wil, ik kan daar helaas weinig aan doen. En dat vind ik nu eens echt -excuse my French- pipikaka!

Waar zitten toch al die matches made in heaven? En die prinsen op hun wit paard? Zouden ze de weg naar hun droomprinses niet vinden? Of zou ze de bel niet horen? Misschien is de bel kapot en zit ze net naarstig in de Gouden Gids te bladeren, op zoek naar een bekwame elektricien om de boel te repareren, terwijl ze alleen maar de deur zou moeten opendoen?

Of zouden sommige potjes geen dekseltje vinden dat goed genoeg is voor hen? Potjes die altijd wel een deukje in het deksel ontdekken, of vinden dat het handvat toch wat charisma mist. Of misschien zijn er potjes die vinden dat zij zélf bij geen enkel deksel passen. En dan heb je altijd ook potjes die op twee dekseltjes tegelijk wedden. Of potjes die nergens op durven te wedden en dus liever de kat uit de boom kijken. En er zullen natuurlijk ook altijd potjes zijn die liever op andere potjes wedden.

Wat er ook van aan is, ik vind dat ieder potje recht heeft op zijn dekseltje! Soms wou ik dat ik een online datingbureautje was. Potje Meets Dekseltje. Ofzoiets.

woensdag 11 augustus 2010

Het goede doel

Wat mijn doel is in het leven, wilde Jan weten. Hij had het namelijk ook mogen uitleggen aan Tender Feelings.

Nu is het probleem dat ik niet in doelen denk, net zomin als dat de woorden targets halen, carrièreplanning en opklimmen in mijn woordenboek staan (brr). Misschien heb ik mijn grootste doel vorig jaar al wel verwezenlijkt: minder eieren voor een baas gaan leggen, zodat ik niet de hele tijd met mijn eigen creatieve ei bleef zitten. Maar om nu te zeggen dat dat met een welbewust plan gedaan is: nee.

Mijn loopbaan verloopt blijkbaar geheel volgens buikgevoel. Net als de meeste -zo niet àlle- beslissingen in mijn leven. Ik wandel wat rond en ik kijk goed naar wat er op mijn pad komt. Als je maar vertrouwen hebt, zitten er veel cadeautjes verstopt in je leven, je moet ze alleen willen zien.

Goed, financieel had ik mijn ontslag waarschijnlijk op tien andere -lees: meer winstgevende- manieren kunnen regelen, maar soms moét je gewoon iets doen op het moment dat je voélt dat je het moet doen, of je doet het niet meer (volgt u nog?).

Ik geef er hoegenaamd niets om om zoveel mogelijk geld uit een werkgever te wringen, uit alles winst of profijt te halen of zoveel mogelijk geld op mijn spaarrekening te hebben. Ik spaar geen centen, maar momenten, remember? 'Rijk worden' is dus alvast een doel dat niet op mijn lijstje staat - zoveel zelfkennis heb ik wel. 'Mijn rekeningen kunnen betalen en eventueel nog wat overhouden' is natuurlijk wel essentieel voor mijn sowieso al haperende nachtrust.

Tuurlijk, ik zal blij zijn als we ooit eens echt met een coole bak rondrijden (en niet meer uit die sportkààr van ons moeten róllen). Of dat éne Win For Life-lotje kopen. En ja, mijn servies past niet allemaal netjes bij elkaar. En mijn garderobe heeft dringend een update nodig. En ons terrasje is maar ieniemienie. En de badkamer heeft dringend een restyling nodig.

Maar dat is toch allemaal echt bonus als je elke dag wakker mag worden naast de man van je leven?

O ja, er is toch één doel dat boven alle andere halve doeltjes en toevalligheden uittorent: honderd jaar worden! Ja! Dàt is mijn doel in het leven. Voilà. Zet u alvast 18 november 2080 in uw agenda?

dinsdag 3 augustus 2010

Voor wie nog leesvoer zoekt voor bij een heerlijk geurend kopje koffie

Hier was het altijd al fijn om te lezen - maar de laatste tijd echt bijzónder fijn.

Maar zo schoon, jong.

maandag 2 augustus 2010

Afkicken

Hèhè. Twee weken vakantie met je lief, 24 uur non-stop samen zijn, dat is wel even afkicken als je dan weer aan je bureautje zit. Want buiten het occasionele dipje door een rammelende maag of tijdens een veel te lang durende zoektocht langs overvolle campings, ken ik écht geen beter reismaatje dan mijn lief. Zelfs een uur file aan de Gothardtunnel is lachen met hem (en intussen kennen we de tekst van Je Ne Regrette Rien toch maar weer mooi vanbuiten ;-) !

Maar onvermijdelijk komt die eerste werkdag er weer aan. En die overvolle mailbox (waarvan ik het altijd weer zo lang mogelijk uitstel om hem te openen). En de brieven (die ik liefst zo lang mogelijk negeer).

Hoewel een berichtje van de Flow-redactie dan wel even licht in de duisternis kan brengen. Ze boden mij -en bij uitbreiding dus ook jullie- een sneak preview aan van hun agenda! Klik hier als de wiedeweerga en check die prachtagenda.

Nog wat extra info:
  • De agenda loopt van half augustus 2010 tot en met december 2011 en is dus te gebruiken per schooljaar of kalenderjaar
  • Hij heeft een ringband, dus niet-gebruikte maanden scheur je er zo uit
  • Er zit een dik elastiek omheen
  • Er zitten allerlei envelopjes in om foto’s, bonnetjes etc. in te stoppen
  • Na elke maand vind je een papieren extra: cadeaulabels, ansichtkaarten, briefpapier en zelfs een mini-slingertje
  • Aan de binnenkant van de kaft vind je een dik blok kleefmemo’s…
  • …en een things-(not-)to-do-notitieblokje

 Dus nu zit ik met een dilemma. Kan ik ontrouw zijn aan mijn Hema-agenda-verslaving? Of zou er ergens een vakantie-met-je-lief/Hema-rehab bestaan?