zaterdag 30 januari 2010

Sh-sh-sh

Beste poepies van me: jullie zijn de besten! En de liefsten! Echt waar! En het is een goeie tip: verder doen en niet te hard nadenken. Misschien een goed idee voor alles wat mezelf betreft. Soit, het dipje was van korte duur. Er zijn gewoon teveel leuke dingen om te doen! Vanachter mijn computer uitkruipen en mijn handen weer eens met stiftjes, stempels en echt papier laten kennismaken bijvoorbeeld.

Ergens along the way was het er precies niet meer van gekomen om de krant nog eens te tekenen. Gisteren en vanochtend weer wel. Alleen mijn tekengerief en ik, Billie Holiday, een paar tassen koffie en de krant. En het zachte sh-sh-sh van mijn penseelstift op het schetspapier.

Soms heeft een mens echt niet meer nodig.

vrijdag 29 januari 2010

Intimiteit, intimidatie, intimitutifrutikutimuti, ‘k weet niet wat het is

De oplettende lezer ziet links onderaan dat ik eindelijk nog eens de tijd (en goesting) heb gevonden om mijn linkenlijstje te updaten. Lang niet alle blogs die ik ken staan erin, maar een mens moet ergens een lijn trekken, nietwaar? En tot de tijd dat 'bloglezer' een voltijdse, betaalde functie wordt, moet ik in mijn leven natuurlijk ook nog andere dingen doen dan het leven van andere mensen volgen.

Maar joenges, soms krijg ik bij het lezen van al die mooie, originele, creatieve blogs een instant neiging om er zelf gewoon de brui aan te geven. Soms lijkt het wel of alles al gezegd is. Of de mooiste garderobes allemaal al genaaid zijn (en dan meestal nog door autodidacten ook). Of niets dat ik kan schrijven al niet tien keer ergens anders is geschreven. Dan denk ik: ja. Ja. Wat kan ik dààr eigenlijk nog aan toevoegen? Een mens zou van minder geïntimideerd geraken!

En dan vraag ik me na bijna zes jaar bloggen af: hoe lang zal dit nog doorgaan? Zou er ooit een einde aan komen? Zou er iets anders voor in de plaats komen? Of zal ik mezelf later in het bejaardentehuis nog steeds een paar keer per week terugtrekken op mijn kamertje om er mijn gedachten telepatisch transfermatisch om te zetten in getypte online tekst? (ah ja, tegen die tijd zal een toetsenbord wel niet meer bestaan, zeker)?

Allez, ja. Dat zit ik mezelf soms af te vragen.

woensdag 27 januari 2010

Sarah goes hippie

Oef! Mijn mail naar het voedselteam is eindelijk verstuurd. Binnenkort krijgen we elke week een kraakvers kratje van een Vlaamsche boer, met inlandse groenten en fruit, én nog eens zo milieuvriendelijk mogelijk geteeld ook! Njammie! Oh, ik zou zo graag elke dag een paar uurtjes in mijn eigen moestuintje schoffelen, zaaien en wieden, maar tot nader order groeit er op ons terras in postzegelformaat niet veel eetbaars, dus tot die tijd is het voedselteam een prima oplossing, me dunkt!

Niet dat ik uit een geitenwollensokkenfamilie kom, want mijn mama vindt alles dat ook nog maar een béétje naar 'bio' ruikt je reinste onzin - "en je betaalt er nog eens zoveel voor ook!" Maar ik vind het een leuk idee dat er geen vieze dingen op mijn eten zijn gespoten. Enfin. Ieder zijn meug, zeker?

Ik fiets zo vaak ik kan en als dat niet lukt ga ik trein-tram-bussen en als dat niet lukt of goed uitkomt neem ik wel de auto.

Verder neem ik (als ik het niet vergeet) mijn flashy mandje mee naar de supermarkt, koop ik meestal glazen flessen en eet ik niet veel vlees. Voor mij de logica zelve, maar enfin, voor sommige mensen blijkbaar nogal een opgave.

En toch vind ik het niet genoeg. Mijn hart breekt als ik zie in hoeveel papiertjes, plastiekjes en folietjes mijn eten verpakt wordt. Waar gaan die dingen allemaal naartoe? Maar ik kan toch moeilijk niks meer kopen dat in een verpakking zit? Ik zou nogal verhongeren! En als er nu iets is dat ik niet van plan ben is het verhongeren!

En vandaag wou ik met textielverf een sjabloontje op een rompertje drukken (voor een vriendin, gene paniek). Rompertje: 100% katoen? Check! Maar bestaat dat eigenlijk, ecologisch verantwoorde textielverf? En ik naai zo graag maar waar vind ik -betaalbare- milieuvriendelijke stofjes? Want in het begin was ik nogal snel om alle stofjes-in-de-aanbieding mee te grissen - maakt niet uit welk materiaal, nu denk ik: kan het misschien toch iétsje ecologischer alstublieft?

Enfin, er is dringend werk aan de groene winkel. Vindt u ook niet? Maar ik ben niet van het bij de pakken neerzittende type, dus laten we het over een positieve boeg gooien. Er zijn ontelbaar veel bloggers die mijn bezorgdheid delen en er vaak hele leuke oplossingen voor vinden. Riet deelt er zelfs fantastische awards voor uit (en terecht aan meisjesmama, amai!). Nu lees ik ook net dat Eloleo ook met een kringloopproject is begonnen (210 stoffen zakjes in 2010), supergoed idee! En nog veel meer mensen zijn er precies actief mee bezig. Misschien wordt het wel tijd voor een Nieuwe Beweging :-)

Dus laat mijn reactiebox gerust een oord van inspiratie en ecologische vibes worden vanaf... NU! Of lees al eens wat die andere blogsters hierboven ondernemen: misschien geraakt u wel geïnspireerd.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: wat denkt u? Is dat niks voor mij, zo'n Woodstockpakje?

zondag 24 januari 2010

Au très bon lit!

Toerist spelen in eigen stad , dat bevalt ons wel. Dus deden we dat gisteren gewoon lekker opnieuw! We logeerden bij Au Bon Lit. Echt een aanrader! De middag begon met een rondleiding op tram 8: supertof concept! Ook al weten we al veel over 'ons' Antwerpen, toch hebben we nog wat nieuwe dingen geleerd.

1) Ik had er nog nooit op gezeten, wegens niet in mijn buurt, maar tram 8 doet eigenlijk echt een prachtige route aan. Je ziet er een paar van de belangrijkste plekken van de stad mee. Met een koekjes- en snoepjes uitdelende gids wordt het natuurlijk nog leuker - en lekkerder!



2) De gevels van de mooiste straat van Antwerpen (Cogels-Osylei in Berchem-Zurenborg) vertellen prachtige verhalen. Alleen heb ik het natuurlijk weer niet allemaal onthouden. O ja en we weten nu ook waar Guy Mortier exact woont in die prachtige straat. Ghèghe. (niet het huis op deze foto hoor)


3) Ik wist dat 'Arabierkes' (de snoepkes, mensen) in Antwerpen gemaakt werden, nu weet ik ook exact waar de fabriek van dit streekproduct ligt: gewoon in Berchem, vlakbij (het rookvrije!) Café Stanny. Een plek waar Tim Vanhamel ook weleens uithangt, als ik De Morgen mag geloven. And I love it too!


3) De Antwerpse Handjes zijn uitgevonden door een Nederlander! Een zekere mijnheer Hakker (what's in a name).

4) Een roggeverdommeke, de specialiteit van Bakkerij Goossens, werd vroeger speciaal voor de arme mensen gemaakt. Het was voor de 'verdoemden' (armen) bedoeld, en bevatte veel rozijnen en granen zodat het je maag goed vulde. Geen wonder dat mensen er nog altijd tot buiten voor aanschuiven.



5) Wat nu de Wilde Zee is (de straten rond de Lombardenvest), daar was vroeger echt water, dat net op die plek nogal wild stroomde. Vandaar.

6) De gemberthee van Lombardia is pikant, maar écht superlekker. En de patron is even flashy als zijn interieur. En de zanger van Sigur Ros is daar twee weken geleden gewoon komen eten. Hallo!



En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het is leuker om die toer gewoon eens zelf te doen!

Dan door de miezerregen naar huis en even uitpuffen op 'de kamer'. Jongens, wat een kamer hadden wij daar, seg! Design meubeltjes, maar niet zo museumachtig dat je er niet in durfde te gaan zitten. Prachtige badkamer met douche-voor-twee. Kitchenette met drankjes à volonté. Chocolaatje op het nachtkastje. Knabbeltje bij het aperitief. Ik kreeg er spontaan Eddy Wally-neigingen van en blééf maar prevelen 'waaw... geweldig...'.



Sofie, de superlieve gastvrouw van Au Bon Lit kwam een babbeltje slaan en bood zelfs aan ons 's avonds weg te brengen met de auto! Maar dat was helemaal niet nodig: achter het hoekje reden tram 11 en 8 ons supervlot naar het centrum. Ik mocht gelukkig wel haar paraplu lenen, want dat heb je wel met citytrips in eigen stad natuurlijk: het weer is óók hetzelfde...

Maar het al-ler-zaligste was het enorme bed dat ons 's avonds stond op te wachten. En alsof het nog niet genoeg was, volgde daarop een heerlijke ochtend. Zo eentje waarop je gewekt wordt door fluitende vogeltjes (echt waar!). Zo eentje met een zalige regendouche, een fluffy badjas, een lekker uitgebreid ontbijt (mét crunchy speculaaspasta en zelfgemaakte confituur, hmmm) - opgediend door het schattige dochtertje des huizes. De maxi-gastvrouw vroeg: 'en hoe wil je je eitjes vanochtend?'. De mini-gastvrouw deelde apetrots mee: 'Ik kan heel goed springtouwen.' Hihi.



Heerlijk adresje, echt waar. En we kregen nog een zakje 'handjes' (koekjes) mee naar huis ook. Als je ooit eens niet weet waar naartoe, of er is iemand die dringend verwend moet worden: één adres. Believe me!

donderdag 21 januari 2010

Over shoppen in een kringloopwinkel en hoe mij dat -bijna- nooit lukt

Een van mijn favoriete bezigheden is kringloopwinkels en rommelmarkten afschuimen, hoewel ik negen op tien keer met lege handen thuiskom. Ik weet niet wat het is, maar het lijkt wel of die speciale koopjesantenne -die iedere bloggende medemens precies lijkt te hebben- niet is aangesloten bij mij. Productiefoutje, misschien?

Verder weet ik ook totaal geen 'echt' van 'nep' design te onderscheiden, ik koop gewoon wat ik mooi vind. En daar wringt het schoentje vaak: ik vind dat iets er als nieuw moet uitzien, ook al is het tweedehands. Theekopjes met een stuk af? Een zetel met een gat in? Een stinkend tasje? Nee, bedankt. Dan is mijn goesting al over. Zeker als de verkoper er dan nog eens schandalig veel geld voor durft te vragen.

En tot slot denk ik vaak op voorhand 'laat maar' als ik een mooie kast of stoel zie, simpelweg omdat ik meestal met de fiets rondtuf en het dus niet direct kan meenemen naar huis. Of omdat ik diep vanbinnen toch weet dat ik er eigenlijk niets mee kan doen. (Ok, op het hebben van die laatste gedachte heb ik wel enkele jaren moeten oefenen...)

Maar gisteren had ik dus wel chance: vier supercute bordjes voor 0,25 euro per stuk, volledig intact, net als nieuw. Yeah, baby! En dat grote bord eronder komt van een rommelmarkt in mijn hometown. Ik denk dat ik me maar eens ga specialiseren in rood-wit servies. Jeej!


dinsdag 19 januari 2010

Ipodnanozakske

Mijn lief is van het plaatjesdraaiende, cd-verslindende, muziekfreakerige type, maar dat neemt allemaal zoveel plaats in in een rugzak, nietwaar. Dus trakteerde hij zichzelf -met vier weken alleenzaamheid (?) in het vooruitzicht- eindelijk op een Ipod (nano). Dus dacht ik: laat ik hem dan ook maar ineens een Ipodnanozakske ineen flansen.

En hier is het resultaat. Er moet nog wel een extra litske over de bovenkant zodat de I-pod er niet uitglijdt, maar verder is het redelijk goed gelukt. Stevig en (denk ik) vochtbestendig aan de buitenkant, zacht, rood vilt aan de binnenkant. Ideaal voor tijdens hobbelige busritten of lange vliegtuigreizen. Met zelfs twee bandjes om bijvoorbeeld een buskaartje achter te steken. Of een pen. Om ellenlange liefdesbrieven aan mij te schrijven. Ahja. Ahja!


maandag 11 januari 2010

Birdies are a girl's best friend



Of toch die van de bommaatjes met de superpowers. Deze vogel wordt namelijk onderdeel van een nog (door mij) te maken animatiefilmpje. Zo'n lekker old school, hakkerig, heerlijk ambachtelijk filmpje met hoog Prikballon-gehalte. Deze vogel doorstond de test-fotoshoot alvast met glans, maar nu moet het nog allemaal beginnen natuurlijk. Waarom, o, waarom ben ik toch altijd veel enthousiaster dan eigenlijk goed voor me is? Maar ja, zot zijn doet geen zeer. Of toch maar een heel klein beetje hehe.

To be continued.

donderdag 7 januari 2010

Kan iemand de maand februari schrappen van de kalender aub?

Mijn lief gaat dan namelijk weg. Een hele maand! Alleen! Naar Indonesië! Voor mij is het namelijk geen goed moment om er een maand tussenuit te knijpen en voor hem was het al lang een droom om er eens alleen met zijn rugzak op uit te trekken.

Dus nu wou ik dat we vooral twéé maanden verder waren, want begin maart komt hij alweer terug. Kleef de postuurkes dan maar alvast stevig op de schouw en pak uw glazen in in bubbelplastiek want dat gaat vonken geven!

Maar ik ben eigenlijk wel blij dat hij het doet. Want hoe kan ik nu niet gelukkig worden van iets dat hem zo gelukkig maakt? En anders zou ik over twintig jaar misschien wel het verwijt krijgen van 'je hebt me dat nooit laten doen'. En dat zou ik nog honderd keer erger vinden dan hem een maandje te moeten missen.

Want hem missen ga ik zeker wel doen! Dus, bij deze wil ik mijn maand februari zo propvol mogelijk plannen. Als u niet weet wat doen in februari: nodig eens een eenzame uit. Ik ben proper op mijn eigen en ik lust bijna alles. En wie al in Indonesië is geweest, mag leuke tips altijd bij de commentarenbox droppen.

Dubbele merci!

zaterdag 2 januari 2010

Een nieuwjaarsverhaal over een boterham met mayonaise en pickles

En, heeft u een beetje genoten van de laatste dagen van 09? En ook van de allereerste van het jaar 10? Ik alvast wel! Straks lezen zeven (niet allemaal meer zo) kleine kindertjes van mijn zussen hun nieuwjaarsbrief voor aan al hun meters, peters en grootmoeder. In tussentijd schrijf ik mijn nieuwjaarsbrief voor u. Een verhaaltje over wat ik u toewens in dit krakend verse jaar. Het gaat over boterhammen.

Sommige mensen zweren bij kaas op hun boterham. Hoeveel nieuwe soorten speculaaspasta of slaatjes er ook op de markt komen, kaas zal het zijn. Andere mensen, zoals ik vroeger, eten boterhambeleg in periodes. Op de lagere school, ging dat gepaard met een strikt maar totaal onvoorspelbaar boterhambelegregime. Vier, vijf, zes weken lang at ik niets anders dan paté op mijn boterham. Mijn moeder moest 's ochtends al niet meer vragen wat ik op mijn boterham wou: paté zou het zijn. Dan, from out of nowhere, veranderde die voorkeur totaal onaangekondigd en schakelde ik wekenlang over op smeerkaas. Of pepersausis. Of choco. Of choco met korreltjes.Waarop mijn mama in allerijl naar de supermarkt rende om een maandvoorraad van het vorige om te ruilen voor een nieuwe stock van het volgende.

Tegenwoordig is mijn beleg behaviour totaal onvoorspelbaar. Maar een constante die zo nu en dan de kop opsteekt is een trucje dat ik van mijn schoonmoeder heb geleerd. Enkele jaren geleden vertrouwde ze me toe dat ze gek is op een lekkere, bruine boterham met daarop een laagje mayonaise met daarop een laagje... pickles. Echt waar! Ooit had ze het uit noodzaak verzonnen -waarschijnlijk omdat ze even niets anders in huis had- maar eigenlijk bleek het een goddelijke combinatie te zijn.

Gek he? En toch: voor u massaal hysterisch gillend richting kotszakje rent: probeer het eens. Gewoon doen. Eén hapje proeven, is dat niet wat we de kleine kindertjes ook wijsmaken? Als u het nadien echt niet lust: geen enkel probleem. Maar dan heeft u het tenminste geprobéérd.

Misschien kan u ook eens hetzelfde doen voor die nieuwe buren, waar u nog niet mee sprak (en die u er eigenlijk maar raar vond uitzien)? Of voor die cursus die u al zo lang wilde gaan volgen? Of voor die vriend die iets anders doet of denkt dan wat u zou doen of denken? Of voor die weg die u nog nooit insloeg?

Dat is mijn wens voor u dit jaar: voor iedereen een boterham met mayonaise en pickles.
En dat u er eens flink in mag bijten.