donderdag 31 mei 2007

Kleine genante gebeurtenissen (deel 2)

Zet jezelf even in standje “slow motion” voor je begint te lezen. Gewoon voor een extraatje bij de beleving van het verhaal.

Voor ik ’s morgens naar het werk ga, drink ik meestal geen fokkietje, dus ik was nog niet goed wakker toen ik op mijn stalen ros sprong.

Op hetzelfde moment was er, iets verderop, een oud mannetje zijn stoep aan het schrobben.

Dat mannetje schrobt, snel, hevig. Zo hevig dat het onderste stuk van zijn borstel (de borstel zelf dus) wegvliegt. (denk aan de slow motion!) De houten borstel vliegt met een mooi boogje pal richting fietspad.
Uiteraard passeer ik daar net op dat moment. Ik gooi alles toe, rem keihard, met als gevolg dat mijn achterste wiel omhoog komt. Ik zie mezelf al bijna over mijn stuur vliegen, recht op een geparkeerde auto, of erger nog, midden op straat.

Maar ik was nog niet goed wakker, dus nog niet snel aan het fietsen, dus in plaats van spectaculair door de lucht te schieten, houdt mijn achterwiel eventjes ter plaatse rust in de lucht en valt mijn fiets flauwtjes omver naar links.

Ken je dat, het besef dat je aan het vallen bent, terwijl je valt? En de honderd dingen die je dan tegelijk denkt (oei ik moet hier weg – ik moet mijn voet neerzetten –kin ver van de grond houden – kan ik dat hier nog ontwijken - oei mijn broek gaat vuil of kapot zijn – rijdt er nog iemand achter mij – hoe belachelijk is dit - ik heb die geparkeerde auto toch niet geraakt – of erger nog dat mannetje – ik moet .. PATS) maar dat je toch geeneen van die dingen effectief doet of kan doen.

Och got, ik krijg bekan iet! Gogget?” zei de meneer. “Ik zen 75 jaar mor dat hem ik naa nog noowet meegemokt!”

Ik ook niet, meneer...

donderdag 24 mei 2007

Zoveel te doen, zo weinig tijd


Een mens moet nogal wat keuzes maken in het leven. En dan bedoel ik niet de triviale zaken zoals “wat eten we vanavond?” of “vindegij mijn gat niet te dik in deze rok?”. Hoewel dat soms natuurlijk ook van wereldbelang lijkt te zijn.
Wat ik wel wil zeggen: ik loop langzaam maar zeker tegen de dertig aan, wat wil ik nu eigenlijk écht gaan doen?

Zie ik iemand met een kindje achterop zijn fiets rijden, dan wil ik een babietje.
Lees ik de blog van een paar wereldreizigers, dan wil ik er een paar maanden op uit trekken.
Ga ik naar de info-avond van de opleiding kleuterjuf, dan wil ik niets liever dan al die cursussen ineens meenemen en erin vliegen.

En ondertussen ratelt het maar verder in mijn hoofd: die cursus duurt twee jaar, dus als ik er nu aan begin ben ik 29 als-ie afloopt. Tegen dan ga ik dus misschien wel eens nadenken over die kindjes.
Het (luxe-)probleem is dat die kindjes er liefst niet te laat komen, vanwege mijn biejooloogiese klok en mijn psiechooloogiese grens van dertig jaar.

Wanneer plan je dan die rugzakmaanden? Ideaal tussen plan één (kinderen) en plan drie (opleiding).

Maar wie weet komt die reis er dan niet meer van. En dat wil ik dan ook weer niet op mijn geweten hebben. En vriend S. zou daar al helemààl ongelukkig van worden. Bovendien zou hij dan overwegen om die grote reis alleen te maken. En daar zou ik dan weer ongelukkig van worden.

Och, herejezus, leefde ik maar in de fifties!
Zwijgen en huis houden en eten klaarmaken en roddelen met de buurvrouw en middagdutjes doen en de sloefen van vriend S. klaarzetten en om de twee jaar op reis naar de zee. Hop, in onze coole fifities-bak met een hele resem kinderen op de achterbank bijeengepropt.

Ja, dat zou het leven zijn!

woensdag 23 mei 2007

Weetje van de dag

Wist je dat je onderarm (het stuk tussen je pols en je elleboog) even lang is als je voetzool? Als je me niet gelooft moet je het maar eens testen.

En wist je dat de ogen van een baby de enige delen van het lichaam zijn die niet groeien? Je ogen waren van in het begin al zo groot als ze nu waren.

En wist je dat je dat allemaal niet zou weten als je deze blog niet las? Stel u voor!

maandag 21 mei 2007

Verplicht voer

Iedereen die mijn blog leest moet verplicht dit boek lezen. Het gaat over een jongen van negen die zijn papa verloor in 9/11. Het is zo'n inventief, verrassend, ontroerend, origineel, goed geschreven, moet-ik-nu-lachen-of-huilen, had-ik-dat-maar-bedacht prachtig boek.
Laat je niet afschrikken door het aantal pagina's (bijna 400). Er staan heel veel foto's en speciale dingetjes in. Ik had het (helaas) op nog geen vier dagen uit.

En binnenkort stel ik drie vragen over het boek op deze blog, zodat ik wel zeker weet dat je het boek helemaal uit hebt!

For your information

Vannacht was ik in de Delhaize alvast het spek voor vanavond aan het kopen, toen ik zag dat een Meisje uit het Verleden (dat ik liefst niet al te vaak meer zie) daar aan de kassa zat. Ze zag er normaal uit (hoewel dat relatief is in haar geval), alleen had ze een houten stokje door haar neus. Ik zei "Ah, Shaka Zulu is hier ook!" en ik heb uit wraak (vanwege vroeger) niets gekocht.

Toen moest ik plots op de leeuwenkooi in Planckendael letten, maar ik had ongelofelijk veel schrik toen die beesten buiten kwamen.

Misschien had ik ze die rat die ik vanochtend zag liggen op mijn fietstocht naar het werk nog kunnen voederen. Echt, een van de eerste dingen die ik vanochtend gezien heb waren de ingewanden van een vers overreden rat. En dat laatste is géén droom. Yech.

maandag 14 mei 2007

Get on the floor

Iemand ervaring met een PU-gietvloer* (of polyurethaan gietvloer)?

Zelf of van horen zeggen?
Goed of slecht?
Aanrader of afrader?
Doen of niet doen?

* zou (ipv epoxy) aan te raden zijn voor particulieren vanwege elastischer en meer krasbestendig

vrijdag 11 mei 2007

Zeven - siete - sept - seven

Zoveel jaar
bij elkaar!

Voor mij nog meer van dat, graag!

dinsdag 8 mei 2007

Mannetjes (deel twee)





Of waar ik mij mee bezig hou tijdens telefoontjes op het werk...

donderdag 3 mei 2007

It’s a kind of magic (magic, magic)


Gisteren naar het optreden van Cat Power in Brussel geweest en op weg naar daar gepasseerd langs de Reyerslaan.

De Reyerslaan: wie had gedacht dat ik daar ooit écht zou komen!
Vroeger, als zevenjarig braaf kind, had het iets magisch’, zo’n fictieve plaats: “…en stuur dan een gele briefkaart naar huppeldepup, Brt, Reyerslaan zoveel…” (Trouwens, die gele briefkaarten, wat is daar ooit mee gebeurd? Maar dat is een ander verhaal.)

Ik had me toen nooitofnooitofnooit kunnen voorstellen dat ik daar op een doordeweekse avond zomaar zou voorbijkomen, langs de VRT-toren op de Reyerslaan, wohooow! Hetzelfde met nieuwslezers, omroepsters en andere “tv-figuren”: die bestaan dus echt! Ze hadden vrouwen, kinderen, mannen, huishoudens, vuilzakken, ja, ze moesten zelfs naar het toilet! Bleek achteraf.

Voor mij, als zevenjarig Saartje, leek het wel of ze verdwenen ook als je de knop van de tv uitduwde (je moest dat toen nog zelf doen, weet je nog wel). Als ik nu Martine Tanghe of Pol van Merlina tegenkom in ’t stad, kijk ik zelfs niet meer op (ok, toegegeven, soms nog wel een heel klein beetje, maar magisch is het al lang niet meer).

Of het Liegebeest! Ik dacht dus dat dat ding echt bestond he! Niet moeilijk: bij elke verjaardag kreeg ik een verjaardagskaart van hem… Er stond dan wel een leugen op, wat het er voor mij alleen maar echter op maakte. Dat het elk jaar dezelfde kaart was had ik toen nog niet in de mot. Ik heb die plaat toen ook grijsgedraaid, zelfs al was die helemaal krom gebogen van achter in de auto in de zon te liggen. Er was een tombola bij waarbij Dikkie zijn kleren verloot werden. En iedere keer deed ik alsof ik niet wist welk het winnende nummer was.

Super Liege Liegebeest, Super Liege Liegebeest… Niemand die weet dat ik hier ben… Hoewel ik de kasteelheer ben…