woensdag 29 juli 2009

Weg

Mijn lief is weg. Vertrokken. Foetsjie. Geen zorgen, het is maar voor een week. Sinds zaterdag ben ik home alone. En dus bijna niet meer home, want ik probeer mijn dagen zo vol mogelijk te plannen. Vrienden en vriendinnen durven al dagen hun mailbox niet meer checken uit schrik dat er weer tien smeekbedes voor pintjes en volk rond mij inzitten.

Als ik dan toch een keer thuis ben, bedank ik onze lievenheer op mijn blote knietjes voor de dvd-speler. (Gegen die wand: indrukwekkende film met een ontzettend stoere, sexy hoofdrolspeler. Aan te raden voor vrouwen die home alone zijn dus hehe. Betty Blue: beetje bizarre (en lànge!) Franse film met veel gevogel.) En ik bedank hem ook voor de kabel die wel opgezegd maar blijkbaar nog niet afgesloten is. Dan kruip ik in bed met Herman Van Molle en de Canvascrack. Kinky!

Het missen gaat beter dan een paar jaar geleden. Het wordt na een tijdje meer uitkijken-naar-de-dag-dat-we-weer-samen-zijn dan mezelf wentelen in medelijden omdat hij weg is. Het is best leuk, efkes alleen, efkes op 't gemak, efkes niets moeten, efkes geen rekening houden met iemand anders, toch zal ik blij zijn als het weer zaterdagochtend is. Dat ik weer tegen hem kan aankruipen als ik nog geen zin heb om op te staan. Dat ik weer koffie voor twee kan zetten. Dat ik weer zin heb om te koken. Dat het bed niet alleen naar mij maar ook naar hem ruikt. Dat ik nog eens een warme knuffel van hem krijg.

Dat ik hem kan vertellen dat ik hem toch eigenlijk best wel heel hard mis. Of zoals die van The Gossip zegt: it feels alright, but never complete without you.

vrijdag 24 juli 2009

Voor de bomma in mij

In september start ik met mijn vijfde en laatste jaar van de avondopleiding Toegepaste Grafiek. Er zullen boekjes komen, tekeningen, foto's, mooie verhalen, grappige verhalen, ontroerende verhalen, schetsen, misschien zelfs filmpjes en geluidsfragmenten, en hopelijk nog veel meer.
Al die dingen mag ik in juni samensmelten tot een soort van echte tentoonstelling, hoe cool is dat!

En dan nu het goeie nieuws: jullie mogen meehelpen! Sympathiek van mij, he?
Het thema van mijn eindwerk wordt namelijk....

(tromgeroffel)


(ik zei dus: trómgeroffel!)


(dankuwel)



... bommaatjes, grootmoeders, omaatjes, oude besjes!

Dus als u nog ergens zo'n prachtexemplaar van een omaatje heeft zitten, laat het mij dan zeker weten. Dikke bomma's, graatmagere bomma's, gracieuze bomma's, lieve bomma's, ze zijn allemaal welkom! Zeker als ze er ongelofelijk schattig uitzien. Of een straf verhaal hebben. Lekkere cake kunnen bakken helpt ook.

Laat uw contactgegevens achter (mail is goed), en als uw grootmoeder door de selectie geraakt sta ik binnenkort misschien wel voor uw deur, gewapend met fototoestel, bandrecorder en tekengerief.

donderdag 23 juli 2009

Ich war ein Berliner

sta ik goed in Berlijn?

ze zijn goed in bier en alternatieve, gezellige café's in Berlijn

Sven is altijd goed, en zeker in Berlijn

de broer van Sven bleek een natuurtalent in fietsen
op de zijkant van de Fernsehturm

ze zijn goed in veel te veel geld vragen voor vintage in Berlijn

de fietszadels zijn niet goed in Berlijn

ze zijn goed in geïmproviseerde terrasjes in Berlijn
- dit exemplaar had uitzicht op de Spree

ze zijn goed in koffie in Berlijn

ze zijn goed in bizarre jobs in Berlijn: de man rechts achter had de belangrijke taak om de schouw van het schip omhoog en omlaag te hijsen


We deden alsof we voor de cultuur kwamen en gingen braaf naar het (zeer indrukwekkende!) Joods Museum, het (overvolle) museum van Checkpoint Charlie, en natuurlijk plamuurden we het gat in onze cultuur helemaal dicht in het Ramones Museum (voor de broer van S.). Maar die uitstapjes waren eigenlijk gewoon cover-ups om onszelf nadien te belonen met supertoffe café's, terrasjes, winkeltjes en restaurants.


Een heerlijke stad was het, Berlijn. Zoveel groen in zo'n wereldstad, dat heb ik echt nog nooit gezien. En -al zeg ik het zelf- ik heb al redelijk veel wereldsteden gezien. We hebben zelfs bijna alles met de fiets gedaan! Eén tip als u hetzelfde van plan bent: neem uw eigen zachte zadel mee.


Gaat u binnenkort ook naar Berlijn? Als u nog een plaatsje vrij heeft in de auto, dan offer ik mezelf graag op om het lege plekje op te vullen. Echt waar, dat vind ik echt geen en-kel pro-bleem hoor!

donderdag 16 juli 2009

Hüra für mich!

Sarahzegthallo bestaat vijf jaar! Hoera! Applaus voor mezelf! En voor jullie, om het zo lang bij mij uit te houden! Merci!

En dan nu bijna tijd voor einzige Tage Berlin. Tschüss!

maandag 13 juli 2009

Sarah en het nieuwe gsm-beleid

- 'Meneer,' zei ik kordaat tegen de Base-jongen 'mijn gsm-factuur swingt hier de pan uit! Dat kan dus zomaar niet he, meneer!'
- 'Goh, mevrouw, heeft u misschien meer gebeld de laatste tijd?' vroeg hij rustig.
- 'Nee, hoor, niet meer dan anders. Jullie tarieven moeten gewoon ontzettend gestegen zijn!' blafte ik hem toe.
- 'Dat zou vreemd zijn. Bent u veranderd van pakket? Wacht, ik kijk het even na.'
Geduldig wachtte ik af tot de jongen zou melden dat er een vreselijke vergissing in het spel moest zijn. Zo'n factuur, nee nee, dat kon niet kloppen.

- 'Eh, mevrouw, uw tarief is al sinds 2003 onveranderd. Waarschijnlijk gebruikt u de gsm toch gewoon meer en meer. Tja, ik herken de situatie..' zei de jongen meelevend.

Oeps. Het lag aan mij. Dat hele hoge factuur lag enkel en alleen aan mij. Ik mompelde nog iets van ok dan en sorry en ik hing op. Ik, die me zo vaak stoor aan mensen die hun gsm te pas en te onpas gebruiken, zit dus met een belachelijk hoog factuur opgezadeld. En ik dacht nochtans dat ik helemaal niet veel belde of smste.

Bij deze. Als u mij vanaf nu probeert te bereiken: probeer skype. Terugbellen doe ik ook niet meer op automatische piloot. Smsen ga ik alleen nog maar sporadisch doen. En mijn gsm laat ik zo vaak mogelijk thuis. 't Is maar dat u het weet. En het is dus niet voor mij, 't is voor mijn spaarzaamheid.

vrijdag 10 juli 2009

Gratis en voor niks

Wat doet een mens zonder geld en zonder werk maar met véél tijd? Zoveel mogelijk gratis dingen natuurlijk, liefst vlak bij huis. Want ik heb dan wel de tempels van de Azteken beklommen en gesnorkeld tussen Thaise vissen, maar het Plantin-Moretusmuseum had ik -schande- nog nooit bezocht. Tot gisteren!

Dankzij mijn Antwerps paspoort en de audiogids -gratis voor iedereen- hoefde ik geen cent uit te geven in dit museum van de boekdrukkunst. De ongeïnteresseerde baliemevrouw en slechte bewegwijzering vergeten we even.

Wandel mee over de krakende houten vloeren. Beeldt u zich in hoe het leven toen moet geweest zijn.. Volgt u mij en mijn rode paraplu.


Let u vooral op de indrukwekkende traphal, met helemaal bovenaan op het plafond een grote adelaar. Kijkt u rechts daarvan eens naar de portretten van de drukkersfamilie, de meeste geschilderd door Rubens. Magnifiek, nietwaar? Als u het trapje afdaalt, komt u in een magnifieke bibliotheek, het paradepaardje van de drukker. Hier vindt u de bijbel vertaald in ongezien veel verschillende talen, waaronder ook het Hebreeuws.


Gaat u verder naar mijn persoonlijke favoriete gedeelte: de drukkerij zelf! Stelt u zich de oorverdovende geluiden van de persen en werkmannen voor. De verzameling houtsneden en loden letters is werkelijk fenomenaal. Wist u trouwens dat het archief van deze drukkersfamilie tot het UNESCO-Werelderfgoed behoort?


In het museum vindt u ook een grote verzameling aardrijkskundige drukwerken, waaronder de allereerste atlas ter wereld! Rechts bovenaan ziet u een stuk van een prachtige kaart van 'Antverpia': leuk om eens van dichtbij te bestuderen.
Dan ziet u de prachtige bibliotheek, volledig ingericht zoals ze dat vroeger deden: met plafondhoge boekenkasten, boeken ingebonden met wit perkament of duurder leder.

En de foto helemaal rechtsonder.. die had ik meer dan verdiend, vond ik zo!

donderdag 9 juli 2009

What a difference a day makes

Nog geen vier uur na mijn vorige berichtje was ik officieel uit de dip. Mijn potje zelfmedelijden was dan blijkbaar toch snel leeg, gelukkig. Wat een goed boek, lieve berichtjes van bloggers, een groot stuk zwarte chocola (ok, een pààr grote stukken chocola), een klein dutje (ok, een nooit geziene voormiddagslaap) en een beetje Billie Holiday (ok, drie cd's op repeat) al niet kunnen doen.

Om klokslag één uur gisterenmiddag sprong ik uit de zetel. Ik pakte de berg strijk onder handen, regelde de paperassen, ging naar de winkel en deed de afwas. Het was dus niets waar Billie en ik niet uitkwamen. Er is eigenlijk niet veel waar Billie en ik niet uitkomen.

Voor alle duidelijkheid: Billie Holiday is een vrouw, en nog een straffe ook. Op dit filmpje vind ik haar het coolst. Daarna werd ze een beetje dik en pafferig. Denk ik toch, want er zijn niet veel livebeelden van haar te vinden. Let ook op de presentator. De autocue was duidelijk nog niet uitgevonden! Verdorie, wat zou ik graag eens in dat filmpje binnenwandelen.

woensdag 8 juli 2009

Bromsmurfin

En dan roep ik vandaag officieel uit tot baaldag. Of nee, niet baaldag. Grommeldag. Mopperdag. Sakkerdag.

Mijn pleidooi bij de Mevrouw heeft namelijk niet veel uitgehaald. Ik moet dus toch 13 weken (en niet de verhoopte 1 of 2 maanden) wachten op mijn uitkering. Gelukkig heb ik momenteel wel een tijdelijke opdracht achter de hand. En ik weet dat ik blij mag zijn dat er in België überhaupt zoiets bestaat als een uitkering. En dat ik er zelf voor gekozen heb. En ik besef dat er veel ergere dingen kunnen gebeuren dan dat. Toch vind ik dat ik vandaag efkes mag vloeken. En zielig voor me uit staren. En zuchten.

Bovendien is het hier zo nat en donker dat ik me afvraag of ik niet toevallig in de kelder ben beland in plaats van aan de keukentafel. Liggen tenslotte ook nog in willekeurige volgorde op mij te wachten: een berg strijk - een schandalig rommelige bureau - een afwas die (helaas) zichzelf niet zal doen - paperassen.

Een mens zou voor minder een potje zelfmedelijden opentrekken, nietwaar.

Drop uw oproepen voor die benefietactie die jullie gaan organiseren (toch? toch?!) gerust bij de commentaren. Ik zal me discreet afzijdig houden en me intussen een weg door deze grijze dag mopperen.

En morgen is alles dan weer anders. Beloofd.

maandag 6 juli 2009

Eternal Moonwalk of the Jackson Mind


Op www.eternalmoonwalk.com wordt de langste moonwalk ever ever éver aan elkaar gebreid. Gewoon filmpjes van mensen die al moonwalkend aan elkaar geplakt worden. Perfect maandagochtendvoer.

Alleen al om eens binnen te gluren in al die verschillende interieurs.
Alleen al om een oude meneer de moonwalk te zien doen.
Alleen al omdat het zot is om te zien hoe één man zoveel impact kan hebben op een hele wereldbol.
Alleen al omdat we trots mogen zijn dat een Vlaams reclamebureau zoiets heeft bedacht.
Alleen al omdat het grappig is om ook de Studio Brussel-presentatoren het beste uit zichzelf te zien halen (zie hierboven).
Alleen al omdat sommige mensen er eigenlijk helemaal niets van bakken maar het toch gewoon doén.
Alleen al omdat ik eigenlijk gewoon wil blijven kijken.

vrijdag 3 juli 2009

Ja.

Dus toen moest ik mezelf bij een Mevrouw van de RVA gaan verantwoorden. Gewapend met een bedroevend grote stapel ooit verstuurde sollicitatiemails en de opsomming van wat ik allemaal geprobeerd had voor ik zoiets 'drastisch' deed als zelf ontslag nemen, begon ik aan mijn relaas.

Waarom ik eigenlijk toch die snode daad had gesteld van ontslag te nemen. En of ik wel wist dat daar een sanctie aan verbonden was? Of ik wel wist dat ik dan een tijdje geen uitkering zou krijgen? Ja, dat wist ik. Ja, dat had ik ingecalculeerd.

De Mevrouw noteerde ijverig alles wat ik vertelde. Dat ik er al zeven jaar niet op mijn plek zat. Dat ik wel hele lieve collega's had, maar dat ik wist dat er iets anders voor mij was weggelegd. Dat dat andere blijkbaar maar niet kwam. Dat ik schrik had -als ik mezelf ooit zou gaan voortplanten- dat ik niet meer zou durven weggaan en daar zou blijven werken terwijl ik dat eigenlijk niet graag deed. Dat ik vanalles had geprobeerd, maar dat ik na zeven jaar geen andere uitweg meer zag. Dat ik geen zin had om gemak te laten primeren op voldoening.

Plots stopte de Mevrouw met schrijven. Ze legde haar pen bedachtzaam neer en staarde me doordringend aan.

"Ja..", zei ze tegen mij. "Ja. Zo zit ik hier eigenlijk ook al twintig jaar."

Nogmaals. De beste beslissing van mijn leven.