My Family

Buiten een grappige tv-serie is My Familiy een van de zaken die ik het hardste mis in mijn leven.
Maar het leven in deze metropool is nu eenmaal verslavend en het luttele kwartiertje fietsen naar het werk, de vele vrienden die ik hier heb, de ontelbare restaurantjes, de zaterdagmarkt, de diversiteit, deze prachtige stad, het ongelofelijke culturele aanbod, het alles-binnen-handbereik-gevoel, het niet-kunnen-kiezen-naar-welk-tof-café-je-gaat in plaats van geen-enkel-tof-café-in-de-buurt-hebben, ik zou het allemaal niet meer kunnen missen.
Bovendien is onze straat echt zo’n heerlijk dorp-in-de-stad dat ik er nooit meer weg wil. Ik ken bijna al mijn buren bij naam, zelfs de Marokkaanse en Afrikaanse, wie kan dat nog zeggen?

Maar het zou nog toffer zijn mocht ik mijn neefjes en nichtjes elke dag in dat dorp zien opgroeien. Als ik na het werk gewoon eventjes bij ons mama kon binnenspringen voor een tasje koffie. Als ik zomaar eens met mijn zussen op café zou kunnen gaan. Als mijn neefjes en nichtjes zomaar eens zouden langslopen. Zonder dat er een eeuwigheid van geregel aan vooraf moet gaan.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor een paar hele goeie vriendinnen (plus kroost), die wel zullen weten dat ik hen bedoel.

Ik zou mijn familie zo graag eens tonen hoe ik woon, hoe graag ik er woon, en dan niet alleen op dagen dat er iets te doen is, maar ook op een doodgewone doordeweekse dag. Soms gaan er weken voorbij vooraleer we mekaar weer eens zien en dan duurt het vaak maar een paar uurtjes. Drukke agenda’s are killing me.

En uiteindelijk is een uurtje heen en een uurtje terug niet onoverkomelijk, voor veel mensen is dat dagelijkse kost!

Eén januari is nog ver weg, maar -lieve mama en zussen- als we nu eens een Goed Voornemen maken en hier een kléin beetje verandering in brengen?

Jullie zijn méér dan welkom. De koffie staat al klaar.