Sunday Morning

Sommige mensen lezen 's ochtends de krant. Ik teken de krant.

In Vacature staat elke week de beschrijving van iemands doordeweekse werkdag. Bij mij zou dat normaal gezien zijn: 7u30 opstaan, douchen, fruitsap drinken, op de fiets, heel 9 to 5 allemaal.

Maar in het weekend is het: opstaan, nog even niét douchen, rustig koffie drinken, in de keuken gaan zitten met de krant en alle foto's die mij leuk lijken natekenen. Gewoon, vingeroefeningen, schetsjes, niet meer, niet minder.
Twee uur later: kouwe koffie en mezelf altijd weer afvragen hoe ik daar in godsnaam weer zo lang heb kunnen zitten. En als ik nu mijn ideale werkdag zou mogen beschrijven, dan zou die altijd zo beginnen.

Binnenkort drie weken vakantie en ik ga niet langer dan twee dagen weg. Heerlijk! Elke ochtend de krant tekenen. Ik haal alvast een stapel schetsboeken in huis.

Anyway

Ik heb me onlangs dus weer een heerlijk stapeltje zomerlectuur aangeschaft bij Proxis. Online boeken bestellen is zo leuk: je kiest een paar boeken uit, je betaalt en... je vergeet het weer compleet. Totdat de postbode je zo'n leuk pakketje komt brengen en dan krijg je -o verrassing!- zomaar een cadeautje. Eentje dat je op het lijf geschreven lijkt te zijn. Oh. Ja. Wacht eens even. Het is je op je lijf geschreven. Je hebt het er namelijk zelf op gezet.
Ja, ik ben altijd weer blij als een kind met mijn postpakjes.

En zéker met mijn laatste aanwinsten: de twee van Khaled Hosseini (al-al-tijd uitgeleend bij de bib!) en -opgelet, want als u dit leest gaat u mij gewoon übercool vinden en gaat het leven nooit meer hetzelfde zijn- "Groenten en kruiden kweken in potten en bakken".
Een zalig boek! Een praktisch boek! Een Sarah-boek! Staan op het programma tijdens het komende jaar: radijsjes, veldsla (voor tijdens herfst en winter), erwtjes en peultjes. Als de tijd rijp is om te komen proeven, zal ik het u zeker laten weten. Meermaals. Veelvuldig. U gaat denken: "rot toch op met die stomme peultjes!" Maar u gààt het weten.

Anyway. Ik ga nog wat (lezen over) plantjes verpotten.

Done/not done/really not done

Les gouts et les couleurs... on ne discute pas. Maar misschien toch een heel klein beetje. Getuige de comments bij onderstaande post. Dus nu ben ik wel benieuwd. Wat vindt u héél sexy (done)/not done/really not done bij mannen slash vrouwen?

Vooruit, ik zal beginnen.
Wat ik héél sexy vind bij mannen is dus een kostuum, een stoppelbaardje, sneakers onder een kostuum (hint hint S. ;), stoere armen, mannen die lief zijn, mannen die met kindjes spelen (wederom: hint hint S. ;p), een wit t-shirt met daarover een truitje met een v-hals in een andere kleur, lachrimpeltjes, lichtblauwe hemden, mannen met beginnend grijs haar, mannen met mooie ogen, strakke boxershorts, mannen die mij verzorgen als ik ziek onder een dekentje lig (ja, dat leest u goed, dat mag gerust meervoud zijn ;). En mannen die me constant zeggen hoe goed ik er wel uitzie. Dus.

Wat ik echt niet -ik herhaal: niét- sexy vind zijn: witte kousen, zichtbare bilspleten, boxershorts die een meter boven de jeans uitkomen, neus- of oorhaar, wielerbroekjes, wielerbroekjes die in wielrennersbenen gebrand staan, een tonneke (lees: bierbuik), mannen die in hun neus of ergens anders zitten te peuteren, mannen die stinken naar sigaretten, te strakke t-shirts met mannen erin die het best nog vinden meevallen met hun love handles, ouderwetse witte onderbroeken, mannen met een grote mond, blaaskaken, bleke mannen die tijdens de zomer plots de behoefte voelen om hun short aan te doen - helaas vaak gecombineerd met mannen die steevast sokken in hun patersandalen willen aandoen, mannen met docksides, mannen (of eigenlijk iedereen) met crocs, mannen die na hun dertigste nog thuis wonen (hehe), stinkende mannen, zagemannen, mannen die zo lief zijn dat het eigenlijk watjes zijn. En dan begin ik nog maar net!

En nu: u.

Brilsmurf en het kostuum

Vanwege irriterende contactlenzen en het steeds maar weer uitstellen van het bestellen van nieuwe, zit ik al de hele week met mijn bril op mijn neus. En dat kan ik niet goed smurfen!
Want ik voel het ding de hele tijd zitten –het glijdt dan ook altijd een centimeter naar beneden waardoor ik het -zéér nerdy- terug tussen mijn wenkbrauwen moet duwen met mijn wijsvinger (ik kijk er nog net niet scheel bij). Mensen vragen me ook heel de dag “Oh, ik wist niet dat jij een bril had? Goh, wel een héél ander zicht zo hee!” En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat ik ’s ochtends meestal zo hard fiets waardoor mijn gezichtszweet (oh ik ben toch zo onweerstaanbaar, vind je niet) lekker verdampt tegen mijn brilglazen. Bovendien staat het ding scheef zodat ik me er nog méér bewust van wordt.
Nee. Dat brillen, dat is niks voor mij. Net dus een paar nieuwe setjes lenzen besteld. Kan ik er weer een half jaartje tegen.

Maar er is fashiongewijs ook goed nieuws hoor, u hoeft nog niet te vrezen. Hoewel, misschien voor mij wel, voor S. daarentegen… Mochten sommigen onder u hem al een hottie vinden (I know I do!), wacht tot u hem in kostuum ziet verschijnen. Hij heeft zich namelijk net een prachtig pak aangeschaft en I tell ya, het is on-waar-schijn-lijk sexy!
Reden van de aankoop is het huwelijksfeest van J&K waar S. getuige zal zijn over twee weken. En -sorry aan de trouwers- ik schat de kansen dat ik meer naar mijn lief dan naar iets anders ga kunnen kijken zéér reëel in. Het gaat écht niet met opzet zijn. En op voorhand mijn excuses. Maar jullie zullen binnenkort wel snappen waarom ;)

Ja, eh.. dus, eh. Yay!

Die jury, die was dus eh.. best wel heel goed. Blink, blink. Bloos, bloos. Juich, juich. Giechel, giechel.

En dus ehm... vanaf september ga ik één dagje per week minder werken. Dus. Ehm. Yay!

Sarah slaat groen uit

Of het nu door de berichtgevingen over al dat fijn stof komt, of door Al Gore, of door mijne kleine teen, ik zou het niet weten, maar de laatste tijd word ik groener en groener. En ik was al redelijk groen achter mijn oren – ik ben zo geboren denk ik, vraag maar aan mijn mama.

Wat ik tot nu toe al deed als het enigszins mogelijk was:

- Met de fiets naar het werk, boodschappen en op stap
- Met de bus naar de academie
- Boterhammen niet in aluminiumfolie maar in een hippe broooddoos meenemen
- Regelmatig met de trein naar het Ouderlijke Huis
- Soms zelfs al eens met de fiets naar mijn zus, 20 km verderop
- Naarstig het afval sorteren
- In de stad wonen, op een kleine oppervlakte dus en in een rijhuis
- Regelmatig bio kopen
- Erop letten dat sommige etenswaren niet vanuit de andere kant van de wereld werden overgevlogen (bv. waarom Spaanse worteltjes als je er net zo goed uit Haspengouw kan hebben?) – maar dat klopt ook niet altijd want ik kook ook wel eens graag iets exotisch’
- Herbruikbare zakjes gebruiken
- Nooit –maar dan ook nooit!- een papiertje op straat gooien (met dank aan mijn jeugdvriendin Saskia, want heel vroeger durfde ik dat wel al eens)
- We hebben een sticker op de deur met ‘geen ongeadresseerde reclame aub’, maar we hebben dan weer wel een abonnement op de Morgen
- We eten bijna nooit vlees, soms eens kip en soms vis, maar even graag vleesvervangers of gewoon geen vlees
- Drinken uit glazen flessen

We reizen wel zo ongelofelijk graag dat we toch nog een vliegtuig nemen naar een ver land. Of voor vijf daagjes op en af naar Sicilia. En hoewel onze auto vaak twee weken stilstaat (dat we aan elkaar moeten vragen waar we ‘m ook alweer geparkeerd hadden), stààt-ie er nog wel.

Dit allemaal bracht mijn ecologische voetafdruk tot nu toe op 3.8 ha. Mijn voedselvoetafdruk is ook 1.19 ha tegenover een Belgisch gemiddelde van 1.36 ha. Klik zeker ook eens door om jezelf te testen!

Dus, vanaf nu gaan we nog een stapje verder.
En dat houdt in:

- Net een Brita-waterkan aangeschaft, dus kraantjeswater – maar dan gefilterd (onlangs gehoord: de beste marketingtruc ooit is drinkwater in flessen!)
- Hopelijk lukt het project om autodelen in te voeren in onze straat: dat zal ons een heleboel centen en parkeerfrustraties besparen!
- Als we een auto delen met de straat kunnen we onze auto verkopen en de nummerplaat terug inleveren, krijgen wij allebei een gratis jaarabonnement voor De Lijn, dat maar liefst twéé keer verlengd kan worden, dus dat is drie jaar gratis bussen!
- We gaan een deel van ons eten bestellen bij het voedselteam bij ons in de straat: lekkere seizoensgebonden groentjes en fruit van een boer uit de provincie. Hij plukt gewoon wat er rijp is op zijn veld en wij krijgen dan elke week een kistje van zijn kraakverse teelt op ons bord!

Als we de auto wegdoen, zou mijn voetafdruk nog maar 3.6 ha zijn, en als we de verre vliegreizen schrappen en in Europa op reis zouden gaan met de auto, zou mijn voetafdruk zakken tot slechts 2.7 ha. Dat is telkens alvast een heel pak onder de gemiddelde voetafdruk van de Belg, die maar liefst 5.6 ha is!

Nog altijd ver weg van de duurzame voetafdruk van 1.8 ha, maar hey, een mens moet ergens beginnen, nietwaar?
En als u nog tips heeft waardoor ik mezelf nog kan verbeteren: de commentarenbox en mijn oren staan volledig ter uwer beschikking!

Wat u ook doet, koop nooit een nieuw bed

Hoe verleidelijk het ook lijkt, een matras met 650 veren en zeven (!) slaapzones, doe het niet. Nooit. Nunca. Never ever ever.
Hoe aanlokkelijk het idee van slapen in een zacht bed met een schandalig dik, fluffy donsdeken en oerdegelijke ergonomische kussens u ook mag aanschijnen: weersta! Beheers uzelf! Controleer uw Heerlijke Hunkering naar het Hemelse Hotelbed!

Het risico dat u er nooit of nooit of nooooit meer uit wil komen is immers veel te groot.
Eén van de eerste dingen die ik vanochtend dacht, was: “Ik ga nooit meer werken. Ik blijf gewoon hier liggen tot het einde der tijden.” Ik had het allemaal al grondig uitgekiend: room service, cateringdienst, laptopvoorzieningen, bibliotheekbusje, was- en strijkdienst (hoewel, die laatste heb je niet meer nodig want je ligt toch heel de dag in je blootje onder de lakens). Eigenlijk kan je best wel leven vanuit een hotelbed. Eitje! Toch?

S. had het zo mogelijk nog moeilijker dan ik. Suffer dan ooit kwam hij rond half negen uit bed gestrompeld met een blik van “Is het nu maandagochtend? Of vrijdagmiddag? Of is het al 2011? Waar ben ik?” Nu is S. wel de held in duffe ochtendkoppen maar dit sloeg werkelijk alles. U had er eigenlijk bij moeten zijn om het te geloven.
Ik weet nog altijd niet of hij intussen al op zijn werk is geraakt of dat hij stiekem terug onder de lakens –excuseer: het heerlijke donsdeken- is gekropen.

Dus: wat u ook doet, koop nooit een nieuw bed.

The Sicily Selection

Palermo
Helemaal bovenaan ons superzalige appartementje. Let u vooral op het drama en het bruidstafereel op de tweede foto (we hebben maar liefst vier koppeltjes op een kwartier daar hun trouwfoto's/trouwvideo zien laten maken).
In het 'restaurantje' op foto vier hebben we de lekkerste mosselen ooit gegeten (nipt gevolgd door die van Sid F). Alles lag er gewoon op het tafeltje en je kon je (inkt)vis lekker zelf uitkiezen. Ik weet niet wat de hygiëne-inspectie ervan zou denken, maar hey, we hebben er die avond zowel nette mannen in pak, toeristen als een hele bende Hell's Angels zien passeren dus it must be some serious good food.


The coolest chick in natuurreservaat Zingaro. Ow yeah.

Dit was drie dagen geleden, dames en heren. En wij komen terug, en wat krijgen wij op ons bord? Regen, regen en nog eens regen. Tof.


En dan nu cultuur. Deze tempel staat in de Vallei van de Tempels, bij Agrigento in het zuiden van het eiland. Het is een ongelofelijk mooi zicht als je komt aangereden en je ziet enkele -bijna intacte- Griekse tempels op zo'n heuveltop staan. De bergen zijn in Sicilië trouwens overal en I love it.
De 'bikini girls' zijn eigenlijk dames die athletische sporten uitbeelden: een mozaïek in de Villa Romane de Casale, in het binnenland. Heel gek om zomaar met je flipflops over tweeduizend jaar oude kunst te mogen lopen. (nee niet over deze dames, maar over sommige stukken mocht je zo stappen!)


Als kers op de heerlijke taart was er de begeleide wandeling op de flank van de Etna , typische hapjes en wijn proeven, in een soort van lavagrot kruipen en en en ... (scroll maar naar beneden)... Spannend he!

....ja nu kan u echt niet wachten he!...
O ja tussendoor toch ook nog even meegeven dat ik echt heel enthousiast kan wandelen.
Maar echt héél enthousiast dus he!

Nog snel even een fotootje van onze geweldig sexy speleologen-outfitjeuh en dan nu het mafste, zotste, geweldigste van alles:

...de Etna is gewoon uitgebarsten!
We waren met de gids al op de terugweg downhill toen hij plots merkte dat de vulkaan vuur aan het spuwen was. Iiiiiiiiiiiep, direct alles toegegooid, omgekeerd en terug langs een nog hobbeligere weg naar een heuveltop, vanwaar we echt eersteklas zicht hadden op dit Wonderlijke Spektakel. Spijtig genoeg is deze foto niet heel duidelijk maar believe you me: het was ongelofelijk. En we hebben het weeral mogen meemaken.

Echt waar, wij zijn twee lucky bastards.

Hij weet het, hij weet het!

Mensen, ik zal u een bekentenis doen. Sinds 22 februari heb ik S. iets voorgelogen. Ik heb hem de waarheid verzwegen. Ik heb hem doelbewust om de tuin geleid en hij wist van niks, de stakker.

Tot gisteren. Want gisteren werd hij dertig. Ja hoor, dames en heren, u mag nù applaudisseren. Of drie virtuele kussen in de commentarenbox droppen. Of een trompet in uw achterwerk steken en een mooie happy birthday toeteren (thanks J&K, supergrappig ;)

Bij dertig worden hoort natuurlijk een mooi cadeau. En gisterenavond heb ik het hem ein-de-lijk kunnen geven. Na maar liefst 105 dagen van stilzwijgen, geniepige smoesjes, onderdrukte proestbuien als hij aan het vissen was naar mijn verrassing en héél dicht in de buurt zat, heimelijke mails, vakantiedagen aanvragen op zijn werk zonder dat hij iets wist, verzwegen afspraken en stress. Héél veel stress. Voor mij dan toch. Want meneer mag morgen gewoon het vliegtuig opstappen. Naar Sicilië!

Vanaf morgen tot en met woensdag zitten wij dus ergens op bovenstaande foto's. Of op een heerlijk terrasje. Of zijn we een sunset walk op de Etna aan het doen, afgesloten door een wine tasting op de flank van een heuvel met uitzicht op de vulkaan. Of we gaan naar een marktje en maken een lekkere verse pasta klaar in ons appartementje in Palermo.
U houdt deze blog maar in het oog, misschien wandelen we wel eventjes voorbij op een van de foto's. We zullen zeker zwaaien!

Ach, liefde. Een mens moet er iets voor over hebben.

All good / all bad

Gisterenavond was heerlijk. Het was zo’n perfecte avond zoals je die soms wel eens mag meemaken. It was all good.
Eerst een superlekkere pasta putanesca van mijn liefje gegeten. Dan de bus genomen naar de academie – maar vijf minuutjes moeten wachten. Hele vriendelijke chauffeur die rustig reed en oprecht bezorgd was toen iemand net zijn aansluiting miste. Gemoedelijk gekeuvel in de bus, net een café op wielen. Mensen die ‘goeiendag’ zeiden als ze opstapten. Gezelligheid op de academie, ondanks het feit dat wat ik eigenlijk ging afwerken nog thuis op het salontafeltje lag. Dankzij het onweer een wij-zitten-toch-gelukkig-binnen-gevoeletje.

Vanochtend. Het contrast kon niet groter zijn. En dan heb ik het nog maar over mijn vijftien minuten durende fietstocht naar het werk.
Het begon al toen ik nog maar net de hoek om was. Aan het kruispunt stond ik te wachten, toen er plots een auto luid toeterend een fietser de pas afsneed. De chauffeur stapt woest uit zijn auto, gaat uitdagend dicht tegen het gezicht van de fietser aan staan hijgen en tieren. Ik zag de fietser het benauwd krijgen en naar adem happen vanaf de overkant van de straat. Ik heb een beetje gemompeld van ‘enfin, meneer, doe dat toch niet!’ maar veel verder dan dat ben ik ook niet geraakt. Gewoon fietsen. Zwijgen. Niks terugroepen. Niet gaan helpen. Stom he.

Dan zag ik achtereenvolgens een halve junkie van een moeder met een boos en verdrietig kind dat zich achter de hoek verstopte. De mama stapte gewoon verder.
Een auto die een grote plas water splashte over een fietser. Een chauffeur die zonder over zijn schouder te kijken naar rechts afdraaide. Walmen uitlaatgassen in mijn gezicht. Een kop-staart-botsing (een heel kleintje weliswaar) met drie fietsers. Ik was de middelste.
Zo’n grote oranje wagen die een beerput kwam leegzuigen. De stank hiervan. Een grote darm die naar de wagen kronkelde over het fietspad. Ik die moet afstappen om over die darm te kunnen met mijn fiets. Het gesputter en gereutel toen er iets moeilijk door kon stromen in die buis. Echt. It was all bad.

En on top of it all heeft mijn lief vannacht in de zetel geslapen! Nee, maakt u geen zorgen, er is geen –excusez le mot- stront aan de knikker. Mijn lief slaapt gewoon slecht. En in afwachting van het nieuwe bed dat we vorige zondag zomaar eventjes gekocht hebben (Niks prijzen vergelijken! Niks winkels afschuimen! Gewoon een bed kiezen en kopen! Nah!), heeft hij eens beneden geslapen. Eens zien wat dat gaf.

Maar deze nacht komt hij toch weer bij mij liggen. Toch niet all bad dus.
All bed. Ha.