Die avond in de avondles

Opdracht: "maak een (fictief) leuk gagdet of promotie-item voor de bib en/of lezen".
En dit wordt het, een pakketje waarin je kan terugvinden:

tekeningetjes hierboven (klik voor groter + er komen nog ventjes bij) als badge en/of als magneetje

een bladwijzer met draaischijf in waarop je de datum kan aanduiden waarop je je boeken terug moet binnenbrengen

een deurhanger met draaischijf waarop je kan aanduiden "nee, niet storen, ik lees een .... (spannend/grappig/dik/dun/boeiend...) boek"

een boekje waarin je de zinnen die je wil onthouden kan opschrijven (dus: "schrijf hier de zin:", "boek", "auteur", "pagina")

een zakje met de tekeningen in bijlage op, herhaald als motiefje, waar je je bib-boeken in kan steken

een verjaardagskaartje waarop staat "we wensen je dit jaar heel veel mooie boeken toe!"

Zijn er nog dingen die jij altijd mist bij een bib-bezoek of waarvan je denkt "doeme, hadden ze dat nu toch maar eens uitgevonden!"?
Laat het dan snel weten, dan steek ik het mee in het pakket!

Ohlalalas: Maria Pascallas!

Was ik effe blij dat het licht uitging. Niet omdat het stuk saai was, nee, ik moest mijn tranen bedwingen omdat het zo prachtig was, zo mooi gezongen, zo ontroerend, zo inventief, zo grappig. Zaten mijn mama, schoonmoeder, collega en ik daar op een rijtje te janken. Dus voor één keertje was ik blij dat ik in het donker stiekem mijn zakdoek kon bovenhalen.

En dan de ultieme persoonlijke touch na het applaus: “Wij hebben een mail gekregen van een meneer en zijn mama wordt vandaag 80! Is Anna Boonen in de zaal? Proficiat, mevrouw!” En prompt begon het hele gezelschap én de hele zaal happybirthdaytoyou te zingen.
Moest ik wéér blèten (maar dit keer was het licht al aan..)

Het was voorwaar een bijzonder moment, van een bijzondere madam.

Echt klasse. Met een grote K.

Sarah leest voor (maar niemand luistert)

Ik had de donkere wolk vorige week al moeten zien hangen: toen ging ik voorlezen bij mijn Bosnische gezin in Antwerpen-Noord. Dat was de vorige drie keren héél gezellig en leuk, hoewel ik wel schrok van het lage leesniveau van sommige kindjes. Maar daar dienen projecten als deze voor, dus:
Zoals de week ervoor afgesproken klopte ik op vrijdagavond, met een pakketje zorgvuldig uitgekozen boeken in de aanslag, op de deur.
Maar: "oei medam, sorry, vergeten, ik juist terug van vakantie Bosnië. Nu niet, straks mensen komen, veel mensen, sorry sorry, vandaag niet."

Ok, kan gebeuren, dus ik maak meteen een afspraak om de week erna op zaterdag -bij wijze van afsluiter- de kinderen mee te nemen naar onze (overigens lichtjes fantastische) bib Permeke. Dat was dus vandaag. Ik neem weer de tram richting Antwerpen-Noord en netjes op tijd klop ik aan. Oudste Zus doet open met héle slaperige ogen in een verduisterde hal. "Gisteren was feest. Rahima en Semra niet hier, die zijn bij mijn tante, daar was feest. Oei, sorry, sorry."
Oudste Zus kon het natuurlijk niet helpen. Ze wist niks van onze afspraak af. Maar een telefoontje van de ouders had ik echt niet erg gevonden.

Dan maar alleen naar de bib afgedropen, mijn boete betaald (jaja, de Eeuwige Boete) en onverwacht nog een leuke kleine tentoonstelling van Klaas Verplancke kunnen meepikken.

Toch niet voor niets om acht uur opgestaan.

Lekker, écht lekker!

Quiche met kip en spekjes

Nodig
Kruimeldeeg (zo’n deeg dat je gewoon moet uitrollen, in het versvak)
Olijfolie
200 gr kip (in blokjes)
100 gr gerookte spekjes
Sjalotjes of 1 ajuin
1 preistengel
Zongedroogde tomaatjes
4 eieren
0.2 dl room
Peper
Basilicum (vers en gedroogd)
Geraspte kaas (bv. Gruyère)

Doen
Rol het kruimeldeeg uit en leg het in de bakvorm. Prik met een vork een paar gaatjes in de bodem van het deeg.
Snipper de ajuin en snij de prei in ringen. Fruit eventjes in olijfolie. Leg dit op het deeg.
Bak in dezelfde pan de spekjes en de kip even aan. Doe dit bij de prei en ajuin in de bakvorm. Snij de zongedroogde tomaatjes en leg ze bovenop de kip, samen met wat ruw gescheurde blaadjes verse basilicum.
Klop intussen de eieren los met de room, kruid met peper en wat gedroogde basilicum. Giet het mengsel in de vorm.
Bestrooi met wat geraspte kaas.
Zet 30 minuten in de oven op 200°.

Lekker met een slaatje van rucola, worteltjes (met de dunschiller in lange slierten gesneden), pijnboompitjes, verse tomaten in blokjes, olijfolie, een scheutje balsamico-azijn en peper uit de molen.

Nog even dit, volledig terzijde: kan iemand me even vertellen of het héél erg raar is dat je -als je op de fiets zit met twee volgeladen fietszakken- luidop zegt “Gaat het nog daarachter, groentjes?” of als een auto je doorlaat zodat je niet door de putten moet fietsen: “Bedankt, ook vanwege de eitjes!”?
Ik vrees dat ik al weet wat jullie gaan zeggen…

Tegeltje, tegeltje aan de wand

Aan al diegenen die in de enquête hiernaast "iets anders" hebben aangeklikt: wat dan?

Gooit u het maar in de groep!

Zevenentwintig*

Het Verdronken Land van Saeftinghe is prachtig...


... en modderig...


.. héél modderig!


Het was vermoeiend maar superleuk... ik kreeg alleen een beetje een slag van de molen toen ik 's avonds door mijn Lief verrast werd door een etentje bij Le Zoute Zoen. Waardoor ik niet de tofste gespreks- en tafelpartner was. En dat terwijl ik daar al zó lang eens wou gaan eten. En ik echt heel blij was met de verrassing. Sorry dus..

En daarna moesten M. en ik nog gaan draaien ook!


The Naughty Nipple Collective draait ten dans (op een ander verjaardagsfeestje weliswaar)


Eén fan van de harde kern en twee nieuwe


Professionele Pannenkoekenbakker
flipt vijf pannenkoeken tegelijk!


En ziehier: een eerste glimpse van de nieuwe keuken!


Blokus (of blowkes? ;)


Concentratie bij het Jungle Speeden +
het eiland blijkt multi-inzetbaar +
let u eens op de wand tegen de muur en vult u dan de enquête hiernaast eventjes in

Aan iedereen: bedankt voor alle superlieve smsjes, kaartjes, telefoontjes, bezoekjes en cadeautjes. Dat moest écht niet maar het was wél heel leuk!

* met dank aan Karen en Magali voor de foto's!

Nee

.. als je slecht geworden pompoensoep net in de wc-pot wilt gaan kieperen en je struikelt, waardoor je alles met veel zwier morst op het badkamermeubilair en de vuile was, dan is dat geen pretje.

Maar het is wél lekker een excuus om weer eens een nieuwe wasmand te gaan kopen. In de Ikea bijvoorbeeld, waar we dit weekend twéé keer naartoe zijn geweest om de laatste omruil- en aankoopmaneuvers voor de keuken* uit te voeren.

Ik had me trouwens voorgenomen om op héél mijn vrije dag héél de Ikea (en dat mag je echt letterlijk nemen) onveilig te gaan maken, want S. kon toch niet mee. Dacht ik. En dan zou ik alles kopen waar S. altijd over twijfelde. Dacht ik. O ja, en dan zou ik eindelijk niet door de winkel hoeven te rennen, want S. heeft een hekel aan Ikea, dus moet dat altijd snel-snel gebeuren. Nee, ik zou op mijn eigen tempo, hoe slenterend ook, kunnen rondhangen. Hallelujah!
Dàcht ik. Want S. ging toch mee.

En ik geef het toe: gelukkig. Want wie had anders al die spullen moeten dragen. Heb ik tenminste toch een pààr idiote spulletjes kunnen meegrijpen in onze wervelende race tegen de tijd doorheen Ikea.

Binnenkort toch nog maar eens een keertje teruggaan. Voor een nieuwe wasmand, of wat dacht je.

* foto's komen er nu écht heel snel aan - op dit moment worden de handvaten op de deurtjes gedraaid, hoezee!

Bericht van uw treinreizende omaatje

Gisteren moest ik uitzonderlijk nog eens naar Brussel voor het werk. Tram, trein, metro, bus, en ’s avonds weer terug in omgekeerde richting. Mijn persoonlijke Trein-Tram-Busdag als het ware.

En vraag me niet hoe het komt, maar ik zou het nog goed doen met een job in de geriatrie. Als er ook maar één oud mannetje of dametje op de bus zit kan je er zeker van zijn dat ze hun hele levensverhaal uitgerekend aan mij kwijt willen. Het lijkt wel of ik zo’n sticker op m’n voorhoofd heb “praatpaal voor oude mensen”. Misschien is het omdat ik zelf zo’n omaatje ben.

Op de terugrit had ik bovendien een wagon met elf mannen helemaal voor mezelf! Helaas niet echt voer voor wilde fantasieën. Daarvoor waren de mannen te saai en te lelijk, de broeken te kort en de sokken te wit.

Het waren krantenlezende mannen, gsm’ende mannen, en mannen die op wonderbaarlijke wijze zeer netjes rechtop zittend konden slapen. Niet zoals ik, neuh- ik doe altijd mijn best om het record publiekelijk kwijlen te overtreffen, liefst nog dooreengezakter en met mijn mond nog wijder open dan de keer ervoor. Om dan met een ruk wakker te schieten en mezelf wijs te maken dat vast niemand het gezien heeft.

Maar ach, arme pendelaars, arm Vlaanderen. Al bolderend stiekem binnenpiepen in winters verlichte huiskamers, ik zie het leuke er wel van in, maar elke avond pas om halfnegen thuis en een zak chips als avondmaal.

Ben ik blij dat het voor mij uitzondering en niet de regel is.

Het is officieel: Sarah kan niet meer zo goed tegen laat uitgaan in combinatie met champagne

Maar het was toch zwaar de moeite. Zoals u wellicht gezien heeft op de affiche hieronder, mocht de Naughty Nipple Collective vrijdagavond ten dans draaien op een afterparty in de Lotto Arena.
Het was tof, maar na een goed uurtje hielden we het voor bekeken dankzij een publiek met een slightly different taste in music en de vele verzoekjes van drie of vier wel zéér volhardende mensen die zo bezorgd waren dat wij geen inspiratie meer hadden voor het volgende nummer dat ze zo vriendelijk waren telkens opnieuw te komen melden welke plaat zij vonden dat we moesten draaien.

Dus lieten we de rest van de avond over aan een andere dj en konden we onze eigen booties shaken. Leuk, leuk! Met als gevolg dat S. en ik om 6u zwalpend (dat zwalpend geldt vooral voor mij, helaas) terug naar huis fietsten. Moe maar voldaan.

Om 18u de volgende avond waren we jammer genoeg nog steeds moe maar voldaan, met een flinke portie hoofdpijn als extraatje van de dag. Onze zaterdag stelde dus niet veel voor, dat raadt u wel. Het goeie hieraan is wel dat ik mijn filmachterstand stevig heb ingehaald. En het waren nog goeie films ook: Planta 4a, Der Untergang en een stukje van The Big Lebowski.

Zondag kwam de papa van S. het laatste deel van de keuken rechtzetten (nl. het eiland).
Het ziet er prachtig uit, al zeg ik het zelf. Nu nog verven, afwerken, toestellen aansluiten, plinten plaatsen en nog meer van die kleine, irritante dingen die meestal een jaar later nog niet gedaan zijn. Maar hopelijk duurt het dit keer niet zo lang. (Dus binnenkort een uitgebreid fotoverslag, jullie geduld wordt beloond!)

Van vrijdagavond herinner ik me misschien wel niet veel meer, toch vond ik het een memorabel weekend!

Verandering van spijs doet eten.. of niet soms?

Mensen hebben af en toe een nieuwe jas nodig. Blogs ook. Het jasje moet dan misschien hier en daar nog wat ingenomen worden, maar verandering van spijs doet eten. En ik was de oude lay-out toch al zo beu als kouwe pap. Ik had verdorie hónger.

Vandaar.

We werken nog hard aan het centreren van de tekst, zodat die netjes onder de hoofding komt (als iemand weet hoe dat moet mag-ie nu een gil geven), maar verder ben ik alvast blij met het nieuwe jasje.
Het zit me als gegoten, als ik eerlijk mag zijn. En dat mag ik. Want het is wel nog altijd mijn blog. Nah.

We love Wilco

We hebben weer genoten gisteren in het Koninklijk Circus.
Wilco: een groep van formaat, een vat vol uitstekende muzikanten. Hun muziek is de ideale soundtrack bij winterweekends. Of zomerse zondagen. Echt een aanrader! Voor de volledige recensie kan u binnenkort meer dan waarschijnlijk terecht bij vriendlief.

Wat ik u nog wilde meegeven. Herkent u dit ook?

Top 3 meest irritante concertgangers:
1- zatte Duitsers die meer dan een kop groter zijn, toch nog voor je komen staan en heel de tijd tegen mekaar zitten te praten
2- stiekeme schetenlaters
3- mensen die meer met hun digitaal fototoestel of gsm bezig zijn dan met het optreden zelf

Top 3 mooiste momenten:
1- als de artiest zichtbaar geniet van het feit dat al die mensen daar speciaal voor hem staan
2- magic in the air, als er “iets” gebeurt tussen artiest en publiek
3- een oh-dat-is-ons-liedje-blik uitwisselen met je Lief

Top 3 meest knullige dingen:
1- mensen die naar het optreden gaan van een groep met een t-shirt van die groep aan
2- de would-be-persfotograaf die alle –maar dan echt àlle- cruciale momenten mist
3- de man die nog niet door heeft dat 1984 voorbij is, inclusief nektapijt, Axl Rose-danspasje en foute leren jekker

Top 3 van voor verbetering vatbare zaken:
1- wachtrijen aan de toog waardoor het optreden al begonnen is als je nog lang niet aan de beurt bent
2- grote mensen achter je, waarvan je heel de tijd je adem op je hoofd voelt, worden verzocht in het vervolg niet meer te ademen als ze achter mij staan
3- snoepjes bij de wc-madam worden geäpprecieerd (als je dan toch moet betalen)

Getverderrie

Jezus Mina, ik was vergeten hoe gortig het aanvoelt om zo'n papje voor een afdruk van je tanden in je mond geduwd te krijgen!

Ik begin dan altijd spontaan aan acute ademnood en verhoogde speekselvorming te lijden. En hoe je dan moet duidelijk maken aan de tandarts (of orthodont in dit geval) dat je nu écht wel genoeg hebt van dat klereding tussen je tanden is me ook een raadsel, want die is dan net druk doende met allerlei anders dan jezelf.

Als dan eindelijk het heuglijke moment daar is dat het mini-vuilblik uit je mond mag, lijkt het net of al je tanden er in één ruk uitgetrokken worden. En dan dat plaksel (dat plots op van dat opeet-papier is beginnen lijken) dat zich lekker in de verste uithoeken van je mond heeft zitten verspreiden.

Nee. Geef mij dan maar een boortje of drie.

Als / of / en

Er zijn zo van die dingen waar ik stiekem heel vaak van dagdroom.

Zoals heel de dag alleen maar leuke knuffels en tekeningetjes en mutsjes en wantjes en schilderijtjes maken en er misschien wel een lekkere boterham met camembert mee verdienen. Of een leuk winkeltje met kinderspulletjes, leuke design-dingen en prachtige boeken openen (iets zoals Polkadots of Prinses op de Erwt maar dan betaalbaar). Een boek(je) schrijven/tekenen. Een jaar loopbaanonderbreking nemen en alleen maar "creatief zijn" en niet meer moeten hollen om dat allemaal on the side proberen te doen, maar er net alle tijd voor nemen. Vrijwilligerswerk doen in een schooltje in Afrika of Zuid-Amerika. Of met vriend S. op reis naar waar de wind ons brengt.

Goh. Jaja. Eigenlijk moet je dat gewoon doen. Zo van die dingen.

Heeft er iemand nog een paar stoute schoenen liggen?

Jaja, hehe, hm-hm

Let niet op de spelfout, maar als je hier naartoe wil komen geef je maar een gil. Ik mail je dan de uitnodiging door. Wel alleen om te dansen, niet om ons te komen uitlachen aub.