Sarah strekt zich strak

Mijn bureaustoel staat op de juiste hoogte, knieën netjes in een hoek van 90°, ik maak om het halfuurtje een ommetje (naar de koffie en terug), ik buig netjes door mijn benen bij het tillen van zware dozen. Hel, ik heb mezelf zelfs ingehouden en niet gekuist dit weekend! (daar krijg ik namelijk altijd zo'n lage rugpijn van)

Toch was het niet voldoende: mijn ostheopaat heeft me opgezadeld met enkele rugoefeningen ter versterking van de lage rugspieren. En laat dat nu mooi meegenomen zijn: mijn buikspieren varen er óók wel bij!

Wie goed heeft opgelet weet dat ik sport echt haat, maar deze oefeningen vallen best mee. Ik doe ze op een kwartiertje tijdens mijn dagelijks rondje Man Bijt Hond/Friends en zelfs mijn lief doet soms mee.

Dus als u deze zomer iemand met een buik zo strak als een djembévelleke ziet rondlopen, dan weet u het wel.

Dat ben ik.

De knikker

mijn eerste opdracht voor de cursus columnschrijven

Zes ben ik. Ik hang aan mama’s hand. We gaan om vlees bij de slager in de straat. Ik staar een beetje ongemakkelijk naar de potige man in zijn bebloede schort. Ik ben bang, maar echt maar een heel klein beetje.
Mama tilt me op om een nummertje uit het rode bakje te scheuren. “Nummer 14, zeg het maar”.

De stevige slagersvrouw geeft me een opgerold plakje boterhamworst. Ze kijkt me samenzweerderig aan en knipoogt. Ik voel me speciaal. Het lijkt wel alsof we het grootste geheim van heel de wereld delen.
Waarom krijg ik nu eigenlijk nooit meer een stiekem stukje?

Mama bestelt: 100 gram van dit, 200 gram van dat, een centimetertje van nog iets anders. “Mag het 220 gram zijn, madame?”
Ik wacht geduldig en ga zitten op de houten plank voor de toog. Mama en de slagersvrouw lachen nog eens om die keer toen een van mijn zusjes geen gehakt maar gekakt bestelde.

Ik wacht, nog eventjes. Een voor een laat ik mijn benen wiebelen. Ik schuifel heen en weer.
“Mama”, fluister ik.
- “Wacht even, Saartje.”
“Maar mama..”
- “Ssst…”

“En dat is dan vijfentwintig frank terug, madame. Bedankt en tot ziens!”
Mijn ogen lichten op. Nu is het mijn moment. Hierop heb ik heel de ochtend zitten wachten. Ik kijk omhoog, mama bukt zich naar me toe. Ze geeft me het muntstuk en aait over mijn krullen.

Op de tippen van mijn tenen, met het puntje van mijn tong uit mijn mond, strek ik mijn arm uit naar het mannetje. Het zwarte kindje in het rode gewaad dat al die tijd in mijn ooghoeken stond te blinken. Nog even hoger, nog even…

Het geldstuk valt rinkelend in de gleuf, het mannetje knikt hevig. Het lijkt wel of hij echt “Bedankt!” zegt tegen me.
“Graag gedaan!” fluister ik tegen het negertje (toen mocht je dat nog zeggen) en ik geef hem een dikke zoen op zijn kale, knikkende, afgebladderde hoofd.

Time-out

Ik zit even thuis tot donderdag met Meneer Oorontsteking en Mevrouw Infectie.

Snot

Ik kan even niks berstaanbaars zeggen want bijn neus is berstopt.

De moeheid der dingen

Naar de winkel gaan lukt nog net. Koken werkt therapeutisch dus dat doe ik met plezier. Of ik doe het gewoon in de hoop dat het enigszins helpt. Na het eten installeren we ons in de zetel voor een rondje Man Bijt Hond en Friends en daarna maak ik van elke avond iets onvergetelijks, exclusiefs, impulsiefs.

Niet dus. Niks exclusiefs, niks spectaculairs. Ik val gewoon van 21u tot 23u30 als een blok in slaap in de zetel. Tot S. me wakker maakt (lees: de tv uitzet en het licht uitdoet) en ik plots weer 'écht wel tv aan het kijken was hoor'.

Ik sleep me de laatste dagen voort en met het fietsen is al helemààl iets vreemds aan de hand. Ik trap wel, maar er gebeurt niet veel. Het lijkt wel of ik in slow motion beweeg en alle andere mensen op normale snelheid. (okee, wie zich hier niets bij kan voorstellen kijkt maar even naar deze videoclip van Orbital).
Het anders zo vrolijke gepiep van mijn dynamo -fwiép-fwap, fwiép-fwap- is nu nog maar een flauw fietslichtgeluidafkooksel (als dat geen Scrabblematerial is!) -muwwem, muwwem, muwwem.

In de supermarkt sta ik mezelf bij de komkommers een beetje verdwaasd af te vragen waar de courgetten ook alweer waren gebleven.
En mijn ogen schieten vol tranen als ik weer eens bijna overhoop gereden wordt op straat (mensen, niet bellen en rijden tegelijk asjeblief).
Of als ik uit een huis de geur van varkenskoteletjes ruik - dat doet me denken aan thuis.
Of als ik besef dat het nog maar woensdag is.
Of als ik weer eens moet wachten op groen licht omdat ik niet meer snel genoeg kan fietsen. Nou ja, ik kan eigenlijk beter gewoon opsommen waar ik niet overemotioneel van word. En néé het ligt echt niet aan mijn regels.

En net als je wil beginnen aan de meeste deprimerende blogpost ooit. Net dàn staat het buurvrouwmeisje voor de deur met het prototype voor de StraatSlinger. Zo enthousiast dat je donkere gemoed op slag felroze kleurt.
Dan besef ik voor de zoveelste keer dat ik toch maar een dikke vette geluksvogel ben.

Zo. Ik ga maar eens mijn huisbroek aantrekken en een goeie tavernespaghetti klaarmaken. Huilen maar dan van uien.

En daarna stofjes voor de slinger kiezen!

Zon, zon, lieve zon, ik wou dat ik je pakken kon*

Van een dag als vandaag zou een mens lichtvoetig of toch op zijn minst vrolijk moeten worden. En dat word ik ook. Maar ik had vandaag liever een heimelijke snipperdag genomen, dan ernaar te kijken vanuit het vensterraam.

Dat ik iemand een wandelgids verkoop en mezelf dan hoor zeggen: "Veel plezier ermee, het is een ideale dag om te wandelen!", terwijl ik mij en mijn zere rug weer achter mijn bureau hijs om Dringende Administratieve Dingen af te handelen, daar kan ik meestal nog net mee leven.

Maar dat ik tijdens mijn middagpauze wat zonne-energie zit op te laden en me dan terug naar mijn bureautje moet reppen omdat ik nu eenmaal maar een half uur pauze heb, dat vind ik erg. Dat vind ik een héle spijtige zaak.

Ach, moeder, was ik maar zelfstandige geworden. Dan zou ik 's morgens vroeg en 's avonds laat misschien wel hard moeten doorwerken, maar ik had mijn zonne-energiepauze tenminste kunnen rekken zolang ik wou. Lekker lang de zon op mijn gezicht. Dat ik dan 's avonds wat langer moet werken, desnoods tot een gat in de nacht, dat zou ik er zeker voor over hebben.

Of werkloze, dat is misschien nog een goeie carrière voor mij. Maar wie zou dan de lening afbetalen?

Hey, ik heb tenminste toch een paar minuten zon gehad. En heel de dag uitzicht op een stralend park. Ik had het hoogstwaarschijnlijk erger kunnen treffen.

*en zit u nu lekker met dat melodietje in uw hoofd? de hele dag? goed zo!

Eerste (ook een raar woord eigenlijk)

In de Humo van deze week worden tien bv’s gevraagd naar hun eerste. Eerste kus, eerste keer. Ik word helemaal lyrisch van eerste keren. Ook van laatste keren trouwens, maar die maak je misschien niet altijd even bewust mee.

Dertien was ik. Mijn favoriete nichtje en ik gingen met wat vrienden naar de kermis. Die avond verscheen trouwens ook de eerste (en tegelijk de laatste) fles appeljenever ten tonele. Ik was dus niet bepaald nuchter, gelukkig maar misschien. Wie weet zat ik hier nu anders nog te wachten op Jeremy.

Ik had namelijk een hele voorstelling van hoe die eerste kus moest zijn. De jongen moest er minstens uitzien als Jeremy uit de clip van Pearl Jam, inclusief grunge-hemd en mysterieuze blik. En hij moest razend knap zijn. En beschikken over een voortreffelijke tandhygiëne, dat spreekt voor zich. We zouden mekaar eerst goed leren kennen, en op het moment sûpreme zou hij nét de juiste woorden zeggen, zachtjes over mijn haar aaien en me teder kussen.

Maar nikste romantiek: ik was dus dronken en alle jongens zagen er die avond uit als Jeremy. Alleen heette hij Djamel en hij kuste als een betonmolen. Dames en heren, mijn eerste kus was een ramp. En toch was ik euforisch achteraf en ik wou alleen nog meer, meer, meer!

Gelukkig was ik twee weken ‘op vakantie’ bij mijn nicht in Gent dus dat wilde de volgende avonden zeggen: weer kermis, meer kussen.
Ja, ik ben er direct stevig ingevlogen. Laten we zeggen dat ik een nieuwe hobby had. Zo ontdekte ik dat niet alle jongens zoenen alsof iemand per ongeluk de fast forward-knop heeft ingedrukt en dat er een heel boeiend arsenaal aan kustechnieken bestaat. Jaja. Dat was mijn eerste kus. Of beter: mijn eerste kusdriedaagse.

En dan nu: een bekentenis. Ik weet niet meer hoeveel jongens ik intussen gekust heb. Erg he. Ja, raap uw onderkaak nu maar weer op van de grond en spreek vooral niet uit wat u net wilde gaan zeggen.
Ik kan wel beginnen aan een opsomming, maar die zal altijd onvolledig blijven. Mijn dagboeken van die tijd brengen nog enige opheldering, toch blijft het lijstje (de Lijst) onvolledig: de niet-noemenswaardige zoeners werden namelijk niet vermeld. Ik was best onverbiddelijk, toen.

Heel mijn puberteit is een aaneenschakeling van kussen, vrees ik. Of nee, ik vrees niks, het was verdorie fantastisch! Want oh! Er zaten me daar een paar heerlijke kussers bij, daar in mijn lijstje! Ik krijg het nog altijd warm bij de herinnering eraan. Eentje kus ik zelfs nog elke dag.

O ja. Nog snel enkele mythes uit de wereld helpen. Jaren later bleek namelijk dat veel mensen heel die tijd dachten dat ik allerlei andere Vieze en Smerige Dingen met die jongens deed – en ook een beetje omdat mijn schoon ouders meelezen: niet dus! Kussen was zo goed als het enige wat er gebeurde.

Die andere eerste, die was voor S. En acht jaar later ben ik daar nog altijd even blij om.

Chocoladevlagen

Zo om de zoveel maanden krijg ik een chocoladevlaag. Dan wil ik dat heel het huis naar chocolade ruikt en dan moet en zal ik chocoladekoekjes of -cakejes bakken. (Of als ik te lui ben zit ik me de hele dag een ongeluk te breken aan die heerlijke, onverantwoord grote tabletten pure Cote d'Or. Maar dat laat ik voor de gezelligheid even achterwege.)

Anyway. Wat u vast liever wil weten: ik heb een leuk recept voor chocoladecakejes gevonden (hierzo). Het is een recept zoals ik ze graag heb: snel klaar, alles-in-één-kom, niet teveel geklungel en met ingrediënten die je meestal allemaal wel in huis hebt. Of daar zorg je toch gewoon voor als je deze cakejes geproefd hebt. O ja, de leuke papieren vormpjes zijn van de Hema.

PS: voor diegenen die het zich mochten afvragen: ik heb geen intenties om een nieuwe Coolinary te worden. Ik heb gewoon een nieuwe, supergoeie oven!