Neem dan nu allemaal uw agenda en noteer:

zondag 10 mei van 12u-18u: Markt van Morgen, want daar heeft ondergetekende een tafeltje gereserveerd om kaartjes te gaan verkopen!

Hier bij de Kaartenmakerij wordt dus volop gewerkt aan nieuwe kaartjes, oude kaartjes, kaartjes die nog gezeefdrukt moeten worden, visitekaartjes, bestelde kaartjes, en alles wat erbij komt kijken.
Het hele huis ligt wel wat overhoop, maar wat een zalig gevoel, keihard werken aan iets dat je zelf hebt gemaakt! Ik kan mezelf niets leukers voorstellen dan heel de dag dit te mogen doen. En jullie massaal tegen te komen op mijn metertje Markt van Morgen, natuurlijk!

Hebben jullie het allemaal genoteerd? Dan ga ik nu nog wat verder werken en ondertussen dromen over mijn eigen loft-achtige atelier/studiootje, met veel licht, een espressomachine, witte muren, een kleine etalage, leuke spulletjes en een fijn minituintje.
How great would that be.

De huiskamers: een traditie

Vorige zaterdag landde er voor de tweede keer een vreemde vogel in onze living. Iets wat deze huismus ten zeerste kon appreciëren. Jokke Schreurs kwam er dik anderhalf uur lang deuntjes uit zijn gitaar toveren en boy oh boy, wat kan die man spélen! De bindteksten waren trouwens ook heel grappig, waardoor de stiltes tijdens de nummers afgewisseld werden met gegniffel en gegiechel uit het publiek. Lovely!

Supertof concept, zo'n huiskamervoorstelling. Je surft naar de website, mailt hen voor een afspraak en voor je 't weet zitten er een steengoeie artiest en een stuk of dertig mensen in je living! Iedereen (behalve de gastvrouw en -heer) betaalt 6 euro inkom, de huismussen zorgen voor hapjes en drankjes en vragen hier al dan niet een kleine vergoeding voor.

Ik zou zeggen: organiseer dat ook eens. Het is echt een speciale ervaring om zo'n theater- of muziek-voorstelling in je eigenste woonkamer te mogen hebben. We kregen trouwens alleen maar goeie reacties van het 'publiek'. Iedereen was verbaasd over het straffe effect dat 1 man + 1 gitaar in 1 living kan hebben.

Ik gloeide de hele zondag nog na van de happy happy feelings.

We spelen een spel vanavond!

Scrabble moet eigenlijk geen reclame meer maken bij mij want sinds gisteren verhuisde onze tv naar boven, naar de bureaukamer. Vanaf nu zal het bij ons in de living al gezelschapsspelletjes, verse muntthee en krakerige jazzplaten zijn wat de klok slaat. Yay!

Als u wilt komen meespelen, kom maar af!

Hm. Nu ik het stukje zo eens herlees, valt me pas op hoe dubbelzinnig de combinatie van de titel en het beeld van het filmpje is. Maar nee dus. Dàt bedoel ik echt niet. Gewoon. Een spelletje. Scrabble. Of Carcassonne. Dat dus.

Dingen van vroeger die er nu niet meer zijn

De gele briefkaart.
Wat zou dààr eigenlijk mee gebeurd zijn. Zou iemand er ooit nog eentje versturen? Zou zo'n kaart nog aanvaard worden als je 'm instuurt voor een wedstrijd? Worden die kaarten überhaupt nog gedrùkt?

De moviebox.
Alle digitale zenders, digicorders, en dvd-spelers hebben één gemeenschappelijke betovergrootouder: de moviebox. Waar is de tijd dat ik het superspannend vond als mijn grote zussen een heel weekend lang zo'n moviebox huurden? Dat dat nog zo'n log, zwaar geval was in een nog zwaardere koffer? Dat mensen die thuis zelf zo'n videospeler hadden -of, lord have mercy, een videorecórder!- een soort halfgoden waren?

Het testbeeld.
Vroeger begon om zes uur 's avonds de televisie en daarvoor was er testbeeld. En getuut. En dat was het. Geen slechte tv-programma's, geen belspelletjes, geen honderdduizend herhalingen van hetzelfde journaal, niks, noppes, nada! Let's go back to that.

Anyway, ik zal maar stoppen vooraleer ik voor ouwe doos versleten wordt.

O ja. U vraagt zich misschien af wat dit tekstje nu te maken met dat beeld bovenaan? Dat zijn gewoon mijn nieuwste kaartjes! En die zijn ook een beetje retro, dus mochten ze ook mee in het postje. Vandaar.

Gelezen

Soms lees je dingen waarvan je denkt: Ja! Dat heb ik ook, maar ik heb het nog nooit zo weten te verwoorden! Zoals Tom Lenaerts in de Humo van deze week:

"Mensen maken hun geluk voor een heel groot deel zelf. Als twee kinderen een fiets krijgen, zal het eerste kind zeggen: "Beikes, ik vind die kleur niet mooi!". Terwijl het tweede kind verheugd zal zeggen: "Waaw, een nieuwe fiets!!" Ik probeer zo veel mogelijk dat tweede kind te zijn."

Kijk. Dat is nu eens een man naar mijn hart. Weg met alle negatievelingen van deze wereld!

Een grondige studie over verborgen bevers in de kunst

Voor kunstgeschiedenis moeten we op een A4'tje een antwoord zoeken op de vraag 'Wat is kunst voor jou?'. Had ik ook kunnen doen, zo'n velletje volschrijven, maar omdat ik het mezelf weer moeilijk heb gemaakt, ga ik tekenen wat kunst betekent voor mij. Ik heb daar namelijk niet bepaald een hoogdravende mening over, dus om dat te camoufleren teken ik enkele bekende werken na en dan schrijf ik er iets bij.

Zo vloeiden er vanochtend onder andere een snelle Eiffeltoren, een Banksy en een Venus van Willendorf uit mijn pen. Ik moet zeggen, ik was redelijk tevreden met het resultaat. Ook de Venus Van Willendorf was er best goed uitgekomen:

Maar plots zag ik er een bevertje in! En nu zie ik er alléén nog maar een bloody bever in. Misschien moet ik gewoon één zin antwoorden op de vraag 'Wat is kunst voor jou?'. Namelijk: heel dubbelzinnig en relatief.

(Gelukkig is iedereen bij voorbaat geslaagd voor de opdracht.)

Something old

Er zijn van die mensen die alles uit de tweedehandswinkel geweldig vinden en hun huis volsteken met een gebruikte garderobe, afgebladderde kastjes en gebarsten kopjes. Ik niet. Ik gruwel van het idee om iemand anders' schoenen aan te trekken. En ik hou niet van de geur van sommige oude spullen, hoe mooi ik ze vaak ook vind. Oude kasten, lampjes en boeken, daar eindigt het voor mij. Ik loop regelmatig rond op rommelmarkten en in kringloopwinkels, maar koop er zelden iets.

Toch werpt het leven (in dit geval Sven zijn bomma) je af en toe een waar goudmijntje in je schoot. Onlangs onderwierp bomma patatjes haar huis aan een grondige opruimbeurt en kijk wat er tevoorschijn kwam: een grote stapel geluk uit de jaren vijftig!
Plakboeken van chocolademerken (Cote d'Or, vriend n° 1!). Spaarboeken van Solo. Een poster van de Congo. Een boek over de eerste Belgische Zuidpoolexpeditie. Het reisschema van de Sabena. En ik kreeg dat allemaal zomaar mee naar huis. Oh the joy!

Als u dus langs mijn huis zou komen dit weekend, wacht dan lang genoeg nadat u heeft aangebeld. Ik moet eerst uit een heerlijke berg boeken klimmen.

Zjie mut ooch ins ner Bokrijk goan

... da es doa echt zoe plezaant!

En menne gebuur es doa de kap'laan.
Dèjen duut da echt gewaldig guut, jong!

Mer zjie mut wel kenne verdroage da zjie ok e bitje straf kunt krège van de miejester surre.

Allewèl da ich dei 'voal toeng' nog nie zo lillek vond bè mennen outfit.
Wa peist zjie devan?

Happy happy happy happy

Iedereen uitgebrunched? Ik alvast wel! Het was een prachtig weekend, en ik hoop voor u hetzelfde. Alle schietgebedjes en kaarsjes zijn uitermate goed van pas gekomen, want we hebben in een zalig weertje kunnen kubben. En voor wie me niet gelooft is hier het bewijsmateriaal (klik op de foto voor de grotere versie):

Welle zen de vraawe die de gaas doen branne

Ehm. En toen wonnen de mannen dus.

Néé, ik wil niet op de foto! Of ja. Of nee. Of ja!

Onze oermoeder Omi met een van haar zeven (!) kleinkinderen.

Alexe Blue Eyes

Gisteren het lange weekend afgesloten met een goedgezinde Antony & zijn Johnsons in Bozar BXL. Flitsende fototoestellen in heel de zaal. Een irritant zwaar ademende buur links van mij. Twee niet-klappende metalheads die het overduidelijk niét goed vonden voor ons.

Maar toen pakte mijn lief mijn hand vast en was ik weer de gelukkigste mens van heel de wereld.

Een kubbige Pasen!

Naar jaarlijkse traditie krijgen we bij Pasen schoon volk over de vloer: heel mijn familie (lees: acht volwassenen en zeven kinderen). Jep, in onze kleine living. Jep, in ons huis met amper een tuintje. Jep, voor een uitgebreide paasbrunch. Jep, alle neefjes en nichtjes mogen hier als gek rondrennen om paaseitjes te zoeken. En jep, ik zie dat allemaal zitten. Nu toch nog. Vraag het me zondagochtend misschien nog eens. (Of beter: vraag het Sven dan eens want ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat ik tegen die tijd rondloop als een kieken zonder kop ;)

Omdat we nu eenmaal niet met vijftien mensen in ons huis kunnen blijven zitten zonder het risico op uitgekrabde ogen, rondvliegende haarplukken en jarenlang aanslepende familievêtes, bid ik op mijn blote knietjes dat het zondag niet gaat regenen.
Want dan kunnen we gaan kubben in het park! Superleuk spel, ideaal voor een zonnige (!) dag, picknick erbij, pintjes erbij en dan.. ja, gewoon mekaars blokken omver gooien. Het klinkt misschien best idioot maar het is echt heel gezellig. (En als u me niet gelooft, kijkt u dan hier eens eventjes. Hoewel dat ook wel een vreselijk cheesy filmpje is, maar goed.)
Alleen het weer moet dus wel meewerken.

En this is where u come in, liefste lezers. Als jullie nu eens massaal kaarsjes beginnen branden, schietgebedjes doen, eieren naar de arme Clèren brengen, alles om geen regen te hebben zondag.

Mijn dank is groot en eeuwig!

En dan nu reclame!

Nu is het mijn beurt om reclame te maken! Toen ik hoorde dat Noeks naar Antwerpen kwam, mailde ik haar als de wiedeweerga om een heel mooi stofje van Amy Butler bij haar te bestellen. Hoewel deze kleurencombinatie nog niet in haar assortiment zat, bestelde Noeks diezelfde dag nog de stof, waardoor ik gisteren een prachtig pakketje van haar kreeg. Er zaten zelfs enkele andere proeflapjes bij, stuk voor stuk even leuk.

Zo'n snelle, persoonlijke service van zo'n lieve dame... bij deze heeft Noeks er een vaste klant bij! En dan ook nog een lekker hete cappucino en een supergezellige babbel... mission méér dan accomplished!

Zussen, kaartjes en limonade

Oh! Oh! Mijn weekend is nog niet begonnen en het is nu al fantastisch!

Eerst lees ik dat mensen met zussen gelukkiger zijn. En laat ik nu net drié zussen hebben.
Dan lees ik een superlief berichtje en gratis reclame, zomaar, bij Noeks.
En dàn krijg ik ook nog een limonade-award. Van Knofje. Een award die bloggers met een positieve instelling beloont. Bloggers die citroenen weten om te zetten in limonade. Wat een heerlijk compliment!

Mensen, mensen, ik krijg er zowaar een kropje van in mijn keel. Zoveel liefs op één dag. En dan schijnt de zon ook nog? Ik weet het nu wel zeker: mooi, het leven is mooi!