Zondag, zondag

Ik heb hele mooie herinneringen aan de zondagen, vroeger, bij mijn mama thuis. En dan heb ik het nu niet meer over de periode van de tekenfilmpjes. Beste lezer, we gaan een fase verder (lees: puberteit). Toen was ik nóóit wakker voor mijn moeder en toen keek ik ook bijna geen tekenfilmpjes meer. Want dat was zó niet cool. Behalve de Simpsons. Dat dan weer wel.

Maar goed. Gaat u even mee met mij naar een zondag in.. say.. 1996 ofzo. Ik sliep tot een uur of elf, halftwaalf. Traditiegetrouw werd ik wakker met een houten kop en een slaaptekort. Maar ik kon dan toch niet meer verder slapen.

Er kwamen namelijk heerlijke keukengeuren richting mijn slaapkamer gekringeld! En hele, héle luide klassieke muziek, op vreselijk enthousiaste manier begeleid door mijn moeders gezang. Ja, dan moét je gewoon naar beneden. In je pyjama wat in de zetel gaan hangen. Wachten tot je moeder haar aperitiefje heeft leeggedronken, het vlees uit de oven komt en je aan de 'chique' eetkamertafel mag gaan zitten.
Over dat aperitieven: dat begon al bij het ochtendgloren. Op zondag werd het ontbijt (lees: de koffie of het fruitsap) bij ons thuis collectief overgeslagen. Recht vanuit je bed into de porto.

Dat is een van mijn gezelligste herinneringen aan thuis. En dat wij altijd met z'n vijven (of meer, afhankelijk van de beschikbare lieven van mijn zussen) aan tafel zaten. En dat je dan zo heerlijk kon tetteren, en discussiëren, en schaterlachen.
Zelfs de afwas vond ik toen niet erg. Hoewel mijn ene zus altijd net op hetzelfde moment naar de wc vluchtte. En daar vervolgens bleef zitten totdat je -oh, toeval- net het laatste pannetje had afgedroogd.

Ik weet eigenlijk wel niet meer of ik dat op het moment zelf ook zo gezellig vond. Ik denk dat ik toen eerder zeer sympathieke dingen dacht gaande van 'zet die muziek af en zwijg a-sje-blief' over 'moet ik nu wééral afwassen' tot 'jezes, mens, weer kalkoengebraad'.

Maar dat heb je met herinneringen, he. Alleen de goeie dingen blijven overeind.