De knikker

mijn eerste opdracht voor de cursus columnschrijven

Zes ben ik. Ik hang aan mama’s hand. We gaan om vlees bij de slager in de straat. Ik staar een beetje ongemakkelijk naar de potige man in zijn bebloede schort. Ik ben bang, maar echt maar een heel klein beetje.
Mama tilt me op om een nummertje uit het rode bakje te scheuren. “Nummer 14, zeg het maar”.

De stevige slagersvrouw geeft me een opgerold plakje boterhamworst. Ze kijkt me samenzweerderig aan en knipoogt. Ik voel me speciaal. Het lijkt wel alsof we het grootste geheim van heel de wereld delen.
Waarom krijg ik nu eigenlijk nooit meer een stiekem stukje?

Mama bestelt: 100 gram van dit, 200 gram van dat, een centimetertje van nog iets anders. “Mag het 220 gram zijn, madame?”
Ik wacht geduldig en ga zitten op de houten plank voor de toog. Mama en de slagersvrouw lachen nog eens om die keer toen een van mijn zusjes geen gehakt maar gekakt bestelde.

Ik wacht, nog eventjes. Een voor een laat ik mijn benen wiebelen. Ik schuifel heen en weer.
“Mama”, fluister ik.
- “Wacht even, Saartje.”
“Maar mama..”
- “Ssst…”

“En dat is dan vijfentwintig frank terug, madame. Bedankt en tot ziens!”
Mijn ogen lichten op. Nu is het mijn moment. Hierop heb ik heel de ochtend zitten wachten. Ik kijk omhoog, mama bukt zich naar me toe. Ze geeft me het muntstuk en aait over mijn krullen.

Op de tippen van mijn tenen, met het puntje van mijn tong uit mijn mond, strek ik mijn arm uit naar het mannetje. Het zwarte kindje in het rode gewaad dat al die tijd in mijn ooghoeken stond te blinken. Nog even hoger, nog even…

Het geldstuk valt rinkelend in de gleuf, het mannetje knikt hevig. Het lijkt wel of hij echt “Bedankt!” zegt tegen me.
“Graag gedaan!” fluister ik tegen het negertje (toen mocht je dat nog zeggen) en ik geef hem een dikke zoen op zijn kale, knikkende, afgebladderde hoofd.