Op een dag als deze

… zet ik er een punt achter. Full stop.
Ik ben naar mijn bazen gegaan, zei “salut en de kost, trekt uwe plan!” en ik trok gewoon de deur achter me dicht. Zalig! Laat die bureaucraatjes maar zweten achter hun stoffige bureaus, de zon schijnt op mijn gezicht en ik ben weg... weg!
Ik nam mijn knapzak, zo’n rode met witte bolletjes natuurlijk, en ik ben gewoon vertrokken.
Verre horizonten worden binnenkort door mij ontdekt. Wereld, ik kom eraan!

Ik ga naar Frankrijk misschien, of naar Andalucia, wat maakt het uit. Misschien pak ik het eerste het beste vliegtuig wel. Ik ga waar de dag me brengt en ik stuur af en toe een kaartje naar huis.

Terwijl ik aan een lichtjes bedwelmende cocktail lig te nippen, midden in een appelblauwzeegroene zee, denk ik soms nog eens aan de achterblijvers. Maar dat duurt meestal niet lang. Ik vertrek maar weer ‘ns voor m’n dagelijkse strandwandeling van zo’n duizend kilometer.

Op zoek gaan naar een nieuw zomerkleedje hoeft ook al niet: twee kokosnoten en mijn bikinibroekje will do the trick.

Mijn gsm en mijn agenda heb ik al lang niet meer nodig, tijd is onbelangrijk hier. Werken is ook overbodig, want het fruit pluk ik zo van de bomen en het drinken kost echt bijna niets. Ik eet een heerlijke tortilla uit het vuistje, liggend in mijn hangmàààààààààt.

Oeps. Iemand heeft me eruit geduwd, uit mijn hangmat. Het is mijn baas.
Terug aan het werk? Maatregelen? Schandalig? Onverantwoord?

Zucht. Back to work I guess.