Over één verkeersboete die een hele reeks van stommiteiten ontketende

Ik, de braafste aller fietsers, de seutigste aller seuten als het op verkeersregels aankomt, fietste enkele weken geleden ongelofelijk voorzichtig -maar onmiskenbaar- door het rood. Waarna ik nog netjes voorrang van rechts verleende aan een auto, om vlak daarna staande gehouden te worden door de politiewagen die plots achter mij reed. De politiemevrouw vond boetes uitdelen blijkbaar een leuke manier om haar maandagochtendhumeur weg te werken. Boetes van 150 euro - zo blijkt achteraf.

Niet lang daarna moest ik naar de autokeuring. Dus moest ik eerst naar de garage. Ik parkeerde de vervangwagen van de garage netjes in de straat en vergat compléét dat er bij vervangwagens geen bewonersparkeerkaart achter de ruit kleeft. Ik vergat helaas ook dat de parkeerboetemannetjes bij mooi weer plots heel ijverig beginnen te werken. Hopla: 23 euro boete.

Omdat ik toch net lekker bezig was bestelde ik ook nog even een gift voucher bij mijn goede vrienden van Ryanair en vulde per ongeluk mijn eigen naam in op de plaats waar 'naam ontvanger bon' had moeten staan. En nu zit ik dus opgescheept met een cadeaubon voor 100 euro voor een vlucht in Europa. Die bon kan je wel van naam laten veranderen maar dat kost... juist ja, 100 euro.

Als kers op de taart was er vandaag dan eindelijk (hoezee) de dag van de autokeuring. Stress! Oh, mensen, de autokeuring en ik, wij zullen nooit de beste vrienden worden. Maar goed, het viel beter mee dan verwacht dus stopte ik de paperassen op het einde raprap in het handschoenkastje om zo snel mogelijk dat oord van verderf te verlaten. Alleen nam ik per ongeluk iemand anders zijn keuringskaart mee. Iemand die morgenvroeg met zijn net gekeurde kampeerauto op vakantie vertrekt.

Ik denk dat ik maar één ding nodig heb momenteel:



Dat en een dubbele whiskey.