O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (5)

"Het is wat het is en meer moet dat niet zijn"

“Vroeger baatten mijn man en ik een fotowinkel uit in Borgerhout. Wij werkten als twee handen op één buik. Ik noemde ons altijd ‘Lijmen’ en ‘Het Been’: ik ‘lijmde’ de klanten en mijn man was de ruggengraat, hij wist alles over de techniek van fotografie. We beleefden de zotste dingen in de winkel. Zo kwam er eens een Turkse klant en toen ik zijn naam vroeg, zei hij: “Kep Da Nie.” Bleek dat zijn echte naam te zijn, maar in het Antwerps klinkt dat natuurlijk helemaal anders... Het leukste vond ik de foto’s die we namen voor reclame-opdrachten, zoals voor wasmachines of de Grand Bazaar. Heerlijk!

Als ik aan een schilderij werkte, wist mijn man perfect wat er ontbrak. Eerst zweeg hij in alle talen. Pas de dag nadat ik mijn werk aan hem had laten zien, zei hij plots een of twee dingen om me op pad te helpen: “Dat moet zo en die streep moet anders.” En dan kon ik weer verder. Ja, we hadden echt een mooi en gelukkig leven samen.

Wat ik ook heel graag doe is boekjes maken. Zo verzon ik al ontelbare verhaaltjes, bijvoorbeeld over ‘Angèle zat goed in haar vel’ of ‘Agathe met haar dik gat’. Zeefdrukken, tekenen, zakjes, schilderijen, boomstronken, stenen, ... Eigenlijk geef ik aan alles in huis een creatieve draai.

Mijn schilderijen zien er vaak heel verschillend uit, maar dat vind ik niet meer dan normaal. Je schildert zoals je jezelf voelt op dat moment, en je voelt je toch ook niet altijd hetzelfde? Nadat ik mijn man verloor schilderde ik bijvoorbeeld een hele reeks met als thema ‘eenzaamheid’, maar soms ben ik ook gewoon boos, of rustig, of blij.

Onlangs verhuisde ik van ons huis in Limburg terug naar het Antwerpse en ik heb een kamer gereserveerd, speciaal voor mijn schilderijen. Ik zal de prachtige tuin in Limburg missen, maar nu ben ik dichter bij mijn familie en dat vind ik ook geweldig. Zoals ik in een van mijn boekjes al schreef: het is wat het is en meer moet dat niet zijn.”