O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (2)

De tweede straffe madam: het meetje van Marie.

“Iedere mens die sterft is een museum dat dicht gaat"

"Opgroeien in Poperinge betekende hard werken, maar het was ook plezierig. Samen met mijn vriendin haalde ik nogal wat kattenkwaad uit op school. Zo sloop ik ooit de school binnen om de examenvragen te kunnen zien. Thuis leefden we zuinig en iedere frank telde. Van een versleten laken maakten we maar liefst 80 zakdoeken en we gingen vroeg slapen om elektriciteits- en verwarmingskosten uit te sparen. Ik was al tien jaar toen we thuis voor het eerst een gloeilamp hadden. Fascinerend!

In de Westhoek werd stevig gevochten in de Tweede Wereldoorlog. Gelukkig moesten we nooit honger lijden dankzij de groenten uit onze eigen tuin. Maar vlees aten we enkel op zondag en vuur stookten we met vlasafval. We sliepen trouwens op kaf in een zak. Lekker warm in de winter! Natuurlijk bakten we ook elk jaar ‘lukken’. Deze gelukswafeltjes gaf je als geschenk bij Nieuwjaar en altijd per 13 - voor het geval er eentje brak onderweg.

Al van kindsbeen af ben ik verslaafd aan lezen. Mijn moeder heeft vaak gedacht dat ik zat te bidden in de kapel, terwijl ik er stiekem ontelbaar veel boeken las. Ik ben opgegroeid met het idee dat meisjes alleen moesten kunnen naaien, breien en koken - daarom was lezen een welkome ontsnappingsroute voor mij.

Voor het werk van mijn man, een douanier, moesten we vaak verhuizen. In 13 jaar tijd kregen we 9 kinderen en verhuisden we 9 keer. Daarom was de eerste vraag die ik stelde als ik op een nieuwe plek ging wonen steevast: “En waar is hier dat moederhuis?” Ja, zo ging dat vroeger.

En zo heeft iedereen zijn eigen verhaal en zijn eigen levensweg. Ik zeg altijd: iedere mens die sterft, dat is gelijk een museum dat dicht gaat en nooit meer open kan.”