O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (3)

"Klappend en juichend om een hostie"

“Ik weet zelf eigenlijk niet exact hoe oud ik ben. Maar dat doet er ook niet zoveel toe in Congo. Ik groeide op in de brousse en verhuisde later naar Kinshasa. In mijn leven heb ik hard gewerkt. Ik verkocht ‘articles quinze’ op de markt. Dat wil zeggen dat ik maniok, rijst en bonen per glas verkocht, zittend op de grond. Heel veel oma’s in de grote steden verkopen ‘articles quinze’. Congolese oma’s die op het platteland wonen, letten op hun kleinkinderen, terwijl de mama’s op het veld gaan werken. Het zijn echt de vrouwen die Congo rechthouden!

Twee keer ben ik gelukkig getrouwd geweest. De eerste keer moest ik wachten om te trouwen tot mijn man zijn studies beëindigd had. Zelfs een ‘mondile’ (blanke) kwam toen om mijn hand vragen, maar ik was al ‘bakanga lupango’ (verloofd)! Toen mijn eerste man stierf, moest ik eigenlijk trouwen met zijn broer, maar dat wou ik niet. Ik huwde een andere man en toen ook hij stierf, dacht ik bij mezelf: “Ik heb 8 kinderen op de wereld gezet, zo is het wel genoeg geweest!”

Als ik eerder had leren lezen en schrijven zou ik in het klooster gegaan zijn. Maar meisjes mochten niet lang naar school gaan. Daarom vond ik het zo belangrijk dat al mijn kinderen wel die kansen kreeg die ik had moeten missen. Ze kregen allemaal een universitaire opleiding en daar ben ik trots op. Zelf leerde ik 5 jaar geleden, hier in België, eindelijk lezen en schrijven. Beter laat dan nooit...

Ik put nog altijd erg veel kracht uit mijn geloof. Elke zaterdagavond ga ik naar de mis op de Paardenmarkt in Antwerpen: het hoogtepunt van mijn week! Daar laad ik mijn batterijen weer op, zoals vroeger in Kinshasa. Ik zing, dans en klap tot ik niet meer kan.
Ja, ook dat is Congo: als we iets doen, doen we het voor 200%!”