Niet als je al een uur weer binnen zit. In de eetkamer. En dat je dan rustig aan je computer zit te werken. En dat je dan een duif parmantig onder de eettafel uit ziet wandelen. Op je parketvloer. En dat die duif dan rustig op je salontafel fladdert. En op allerlei andere meubelstukken. En daar ook een pakketje voor je achterlaat. Op het werk van je lief nota bene.
Dan zit er dus niks anders op dan gillend naar buiten te lopen. Want hee, mensen, ik ga dus echt niet de heldin uithangen en zo'n duif vastpakken, hoor. Oei. Wacht even. Duif binnen, ik buiten: wat klopt hier niet. Goed, dan maar door de gang -rennen, natuurlijk- naar de voordeur. Kokhalzend en rillend. Voordeur open, hopend op... Ja, op wat eigenlijk?
Normaal is het natuurlijk nogal druk bij ons op straat, maar nu: niemand. Vertwijfeld sta je een paar tellen later alweer half terug binnen. Je piept eens door de livingdeuren maar hee, die duif zit doodleuk op je zetel. En dan weer op de schouw. Dan sta je dus even snel weer buiten aan de voordeur.
En dan komt de cue voor de heldhaftige buurman Aziz. Hij rijdt net op het juiste moment voorbij en hoewel hij eerst dacht dat het een grapje was, zag hij aan de paniek in mijn ogen onmiddellijk dat ik business aan het praten was.
Twee minuten later had Aziz een handdoek over het beest gegooid en het op de auto voor ons huis geplaceerd. Waar het zo'n half uur later nog steeds zat. Mij eens lekker uit te lachen waarschijnlijk.
En toen, ja toén wel, toen kwamen alle buurvrouwen een voor een tevoorschijn.
10 opmerkingen:
haha wat een geweldig verhaal. ik wist niet dat er mensen waren die zo'n panische angst voor duiven hebben? held aziz!
zo geweldig vond ik het eigenlijk niet :-)
panische angst: niet als ik het beestje buiten zie (hoewel ik het vliegende ratten vind, maar soit), maar als dat plots in uwe living zit, brrrrrrrr!
Ik zou ook schrikken, ja. Moet dat van die handdoek maar even onthouden, mochten wij eens een ongenode gevleugelde vriend op bezoek hebben.
Waarom niet even komen bellen? We zijn er toch om mekaar te helpen niewaar...
Aziz was je voor Linda.. Ik heb daar (gelukkig) maar een paar seconden gestaan hoor :-)
Haha, inderdaad geweldig verhaal maar ook (inderdaad) schrikken! Blij met de buurman en tja, de buurvrouwen zijn dus eigenlijk uit hetzelfde hout gesneden (??!!;-))
Haha, tis inderdaad vooral mooi om na te vertellen, ik word ook altijd panisch van dat soort dingen. Een duif hebben we gelukkig nooit gehad, maar wat dacht je van meerdere malen ineens een wildvreemde kat in je woonkamer/slaapkamer aantreffen? (terwijl je zelf dus geen huisdieren hebt) Dan krijg je ook wel even een driedubbele hartverzakking...
Mijn oplossing: niet binnen blijven met dit lekkere weer, gewoon lekker naar het park of terras! ;)
Och heden, dank aan de heldenbuurmannen. En na al die angsten dan ook nog een pakketje aantreffen op het werk van je lief. En dat moest jij dan ook nog schoonmaken zeker. Als traumaverwerking.
En dat ze bang was! Ik heb de duif gezién en ze zat écht, écht, écht luidop te lachen boven op die auto. Volgens mij komt ze nog eens terug, Sarah!
Ik heb ooit eens met een veegborstel in de lucht heel het huis rondgelopen achter een parkiet die was binnen gevlogen. Hij was ergens in de buurt ontsnapt uit een volière en was de hele tijd tegen onze koepels aan het vliegen omdat hij dacht dat hij zo naar buiten kon. Lelijk geel mormel.
Ik liep achter die vogel. Jawel, ik, die panisch wegloop als ik een meeuw in de lucht zie. I feel your pain.
Zo zie je maar, als er geen buurman Aziz in de buurt was geweest, had je het zelf moeten doen. ;-)
Een reactie posten