Patatjes voor te bakken, of stoemp?

Dat was de vraag die Sven en ik jarenlang elke vrijdag kregen. Op zondagavond stond er altijd een zak vol lekkere dingen klaar voor ons, klaar om er weer een kot- of werkweek tegenaan te kunnen. En als we één keer zegden dat iets ons gesmaakt had, bijvoorbeeld een bokaaltje asperges, dan stak je dat ineens ook standaard bij in het pakket. Tot de asperges onze oren uitkwamen, maar we dat eigenlijk niet durfden zeggen omdat het zo lief was wat je deed.

Ook de stapels Suskes & Wiskes en Jommekesboeken die je voor je kleinzonen verzamelde zijn bijna niet te tellen. Zelfs wanneer ze al lang de stripleeftijd voorbij waren, stopte je hen iedere keer trots weer de nieuwste editie in hun handen.

Net voor we terug naar huis gingen, al overladen met zakken vol soep en patatjes, schuifelde je vaak nog even naar de tuin om ons een paar rozen mee te geven. Ik heb daarna trouwens nooit meer rozen gehad die zó goed roken als de rozen uit jouw tuin.

En de trots strààlde gewoon van je af als je tegen je vriendinnen of een verpleegster kon zeggen: dàt is mijne kleinzoon, se. Zo fier dat je op je kleinzonen was, en terecht! Het zijn dan ook echte goeie jongens. Maar dat kan moeilijk anders als je zo’n goeie bomma hebt.

Ik kan nog wel even doorgaan, over de grapjes die je maakte. Of over de bananen die je niet lustte. Of over den Doogie en de Fik, de honden waar je zo gek op was.

Het waren al die kleine dingen samen waardoor jij –ook al was je niet mijn eigen bomma- de beste bomma van heel de wereld was.
Het zijn die kleine dingen die we allemaal zo hard gaan missen.

De laatste jaren mocht en kon je altijd maar minder en minder. Niet meer zelf patatten koken. Niet meer breien. Geen suiker meer. Een voor een vielen de plezante dingen af. Tot je op den duur zelfs niet meer alleen uit bed kon stappen.

Maar omdat er zoveel mensen je graag zagen, hield je moedig vol en aanvaardde je wat er ging komen. Zelfs toen we een paar weken geleden alle kaartjes die je kreeg voor je 82ste verjaardag lazen, in het ziekenhuis. Zelfs toen spraken we nog af dat we je volgende verjaardag wel op een plezantere manier zouden vieren.

Tot vorige vrijdag. Toen was het genoeg geweest. En na dat laatste gebedje voor jou, toen de pastoor nog maar net klaar was met bidden, begon de zon stralend fel te schijnen. Ik ben er zeker van dat dat het moment was waarop je Jos terugzag.
Eindelijk, he, Anna. Je hebt hem lang genoeg moeten missen. Ik vraag me af van op welke wolk jullie nu naar ons kijken.

Anna, laat de rijstpap –met goed veel bruine suiker!- smaken en amuseer u met het kaarten daarboven, met alle mensen die je al die jaren hebt moeten missen. En niet foefelen he! Of zoals de laatste heldere woorden die jij tegen ons zei: "Braaf zijn en goed thuis, he menneke."

Dag Anna, laat de zon af en toe nog eens op ons schijnen.