Naaistuipen

Een vriend vroeg of ik een kleine spin wilde naaien voor zijn vriendin. Mijn naaimachine stond al sinds februari stof te vergaren en ook dit projectje wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. Want ik ken mezelf: eens ik de machine bovenhaal, is er geen stoppen meer aan. Dan lijkt het dagenlang of er een bom ontploft is ons huis omdat ik maar stoffen en naaigerief blíjf aanslepen. Oh, als ik mevrouw Helderder was zou ik Pluk ook uit zijn torenkamertje jagen voor een echte naaikamer.
Maar er was een deadline, dus ik had niet veel keuze.

En de spin kwam er: Maar nu al die spullen alweer opruimen? Bwa nee, kom, laat ik nog eens iets maken. O ja, zo een paar roggekussentjes zijn altijd handig om als cadeautje af te geven (met dank aan madame zsazsa):
Ja, en als ik dan toch bezig ben, kan ik evengoed ook snel een zwemzak maken voor mijn lief:
En die tochthond aan de voordeur, die was toch veel te klein, die moest ik al lang een nieuw jasje en wat extra vulling geven:

Oh en die 'tool roll' van dat Simple Sewing-boek, dat zal er nu ook nog wel bij kunnen he. Zeker met zo'n mooi stofje van Noeks:
Toen ik toch nog even vanachter de naaimachine uitkroop om naar de bakker te gaan, passeerde ik de stoffenwinkel. Ik vond dat ik wel een paar nieuwe stofjes verdiend had, nu ik er toch weer enkele had opgebruikt. En deze waren echt te cute (en nog goedkoop ook!) om te laten liggen. Voor een volgende naaistuip.

Of nee, zou ik toch niet rap nog even.. komaan, nog eentje om het af te leren. Ik ruim alles straks wel op. Schots en scheef voor de oplettende toeschouwer, maar een overwinning voor mezelf: een dekentje! Voor een baby welteverstaan. (met dank aan Knofje voor de inspiratie, een paar maanden geleden) Ik weet nog niet voor wie zijn baby, maar ik ben er best trots op:


Ik doe alles nog altijd redelijk op het gevoel en ik hou nog altijd niet van minutieus afmeten en ik kan de spullen nog niet zo goed afwerken en ik ben ook nogal ongeduldig en niet bepaald perfectionistisch. Maar het moet leuk blijven, toch?

Dingen die ik al doende geleerd heb en die het leven echt makkelijker maken:
- vloeken helpt niet
- sommige garensoorten zijn écht beter dan andere
- een goede stofschaar is goud waard
- een lintmeter die aan twee kanten dezelfde cijfers heeft, is echt belachelijk
- het loont de moeite om direct te kijken wat er mis is als er iets scheelt, ipv stug verder te doen, het probleem vrolijk te negeren en denken dat het zichzelf wel oplost: dat werkt dus niet
- kijken of er niks onder de stof ligt (een belangrijk papier, een andere stof...) vooraleer je gaat knippen, werkt wel
- nadenken voor je iets doet ook!

Voila, tot zover de productiefste anderhalve dag in mijn naaigeschiedenis!

Waarom ik zo van Zeeland hou

Er is nog plaats voor veertig meter vliegertouw.

Hoe girly kunnen cakejes eigenlijk zijn?

Vriendin M. werd gisteren dertig en dat vierden we met supergirly cakejes, besmeerd met 'prinsessenglazuur' (van good old dr. Oetker).

Mierzoete boel, dat glazuur, maar geef toe: het ziet er toch net echt uit. Niet?

Twee

Toen ik aan de mevrouw van de apotheker een tube tandpasta vroeg, vroeg ze of ik kinderen had. Ik vond dat nogal een ongepaste vraag maar er bleek iets aan vast te hangen. Bij de tandpasta kreeg je namelijk een zandlopertje, om ervoor te zorgen dat je kinderen zeker de volle twee minuten hun tanden zouden poetsen. Och, geef maar mee, zei ik. Als het gratis ende voor niks is, natuurlijk.

Dat wou ik zelf wel eens uittesten, dat zandlopertje. Zo een beetje bevestiging krijgen van hoe goed ik bezig ben. Maar mensen, niks bevestiging dus, twee minuten, dat is pokkelàng! Nog niet eens halverwege de zandloper stond ik mezelf al te verslikken in mijn mond die intussen propvol zat met schuim, en dan had ik nog driekwart te gaan!

Dus ik bleef poetsen. En poetsen. En poetsen. En de zandloper checken. Of die toch niet was blijven hangen. En poetsen. Ik kan me voorstellen dat volledige ingewikkelde theoriëen en belangrijke filosofiëen zijn uitgedacht door mensen die minstens twee minuten poetsten.

Tja, dat wou ik maar even kwijt. Dat ik dus niet goed bezig was. Maar nu dus weer wel.

Marjetje

Vriendin/regisseur S. en ik reden woensdagavond naar een lezing over 'comedy in Vlaanderen', voor scenarioschrijvers. Niet dat ik (al) een (echte) scenarioschrijver ben, maar een beetje doen alsof kan nooit kwaad. Wist ik veel dat we diezelfde avond nog zouden figureren in een hilarische sketch!

We zaten met z'n drietjes in de auto: ik, S. en haar goeie vriendin: Marjetje de leugenachtige bitch. Ook wel 'gps' genaamd. Marjetje is een toffe, maar ze heeft één probleem: ze kan de weg niet wijzen! Op de heenweg bereikten we de eindbestemming zonder al teveel problemen. Behalve wanneer we een andere (binnen)weg namen -een mens gaat soms af op zijn eigen gezonde verstand, nietwaar. Toen vond Marjetje het niet meer leuk. "Probeer om te keren!" blafte ze ons dan streng toe. "Alstublieft." mopperde ze er achteraan, toen ze spijt leek te krijgen van haar vermanende vingertje. Maar goed, we geraakten in Brussel en dat was dat.

Eén lezing en één bescheiden colaatje later zaten we weer in de auto. Maar Marjetje was niet wakker te krijgen! Hoe we haar ook toespraken -lief, boos, nog bozer- Marjet bleef in haar bed.

Er kon maar één conclusie zijn. Er moet ergens een echte gps-centrale bestaan. Waar allerlei helpdeskachtige figuren met een hoofdtelefoon en zo'n hippe microfoon achter hun bureautje zitten. In de centrale staan ook bedden waar de gps-stemmen een dutje mogen doen als de chauffeur hen niet nodig heeft. Alle bureaus liggen bezaaid met landkaarten en wegenatlassen. Ziet u het al voor zich?

Daar zat ons Marjetje dus. Of liever: ze làg daar, want ze was met geen stokken uit haar bed te krijgen. Toen Gianni -een van haar helpdeskcollega's- onze boze oproepen hoorde, ging hij haar snel wakker schudden. "Marjet, Marjet!" riep Gianni met wapperende handjes "Die trezebezen van daarstraks hebben je weer nodig! Ze zijn wéér verloren aan het rijden!" Enigszins tegen haar zin zwaaide ons Marjet haar benen over de rand van het bed en dronk ze de koffie die Gianni voor haar had uitgeschonken.

Nog niet helemaal wakker, schuift Marjet de koptelefoon over haar hoofd en probeert tijd te winnen met een standaard "Probeer om te keren. Alstublieft." Intussen zet ze de knop op 'mute' en sist ze allerlei verwensingen naar ons hoofd. Die wij natuurlijk niet horen.

S. en ik zitten nog altijd toertjes te rijden in Brussel, en krijgen af en toe een melding van Marjet: "Over 60 meter scherp links afdraaien." En dan weer stilte. We vermoeden dat Marjetje naarstig in haar atlassen en wegenkaarten aan het zoeken is welke kant we eigenlijk op moeten. Maar ze weet het zelf niet. Bijna horen we paniekerig geritsel van papier door de gps heen. Bijna.

Gelukkig beschikt S. wel over een degelijk reactievermogen en ziet ze de richtingaanwijzer naar Antwerpen staan. Marjetje doet nog een laatste poging om ons de verkeerde kant op te sturen -het kind weet echt niets af van de juiste weg wijzen- maar het pakt niet meer.

Het laatste nieuws dat we van haar hoorden? Marjetje werd ontslagen uit de gps-centrale. Gianni werd gepromoveerd en zit nu op haar plaats. Bestemming bereikt.

Onder het motto: een mens kan maar proberen

Juist als ik het zo druk heb dat ik niet weet wat ik eerst moet doen, valt mijn oog op een oude rol behangpapier. Vuilroze papier met een Victoriaans motiefje, o zo mooi. Ooit eens gekocht bij die legendarische Priem-zussen uit Gent, nu al een paar jaar stofverzamelaar bovenop de kast. Ziet u het liggen? Daar links vanboven?

Totaal onnuttig om nu met die rol behangpapier bezig te zijn, natuurlijk, maar in een flits zie ik het voor mij: onze wc, die al twee jaar onafgewerkt in gebruik is, moet een paar vellen van dat behangpapier tegen de muren krijgen. Gecombineerd met strak wit de ideale achtergrond voor een onvergetelijk toiletbezoek. Gelukkig kan ik niet behangen, anders stond ik zeker en vast al met de papborstel in de aanslag.

Als ik binnenkort een slachtoffer gevonden heb om dat behang netjes recht te plakken, dan wil ik het uiteraard niet gewoon maar zo laten. Ah nee? Ah nee: er moeten een paar grote, oude fotokaders tegenkomen! Met een magneetverf-wandje erachter. Zodat ik die woordmagneetjes -die ook al twee jaar werkloos in de kast liggen- daarop kan plakken. En de toiletbezoekers leuke boodschappen naar elkaar kunnen schrijven. Ja! Dat moet het worden!

Zo. Dat wou ik maar even kwijt. O ja. Mochten de stofverzamelaars in uw huis toevallig geen rollen behangpapier, maar 'grote, oude fotokaders' zijn: één adres. Ik!

Ik, die het laatste halfuur weer zeer nuttig heeft doorgebracht. Hm.

Evenwichtsoefening

Drie maanden als werkloze - excuseer, werkzoekende: tijd voor een tussentijdse balans.

Ook al hebben we het de voorbije drie maanden met één loon moeten doen, ik heb nog altijd geen seconde spijt van mijn beslissing - en dat meen ik. Geen loon binnen brengen geeft me tegenover mijn lief wel een minder leuk gevoel. Vandaar dat ik 's ochtends netjes mee opsta met hem, zorg dat het huis aan de kant is, enne.. Ehm, nee, wacht eventjes, hm, huisvrouwtje spelen, da's niks voor mij! Is nu gebleken. Ik haat kuisen! (Maar ik doe het wel, hoor, schoonmamaatje ;-) Ik hou me wel bezig met andere dingen. En er staat elke avond een verse maaltijd op tafel. En mijn lief heeft de laatste drie maanden geen enkele keer meer moeten afwassen. Of strijken. Da's toch ook al iets, nietwaar?

Gelukkig zijn er ook een heleboel leuke projecten die zomaar in mijn schoot vallen. Mocht ik echt niéts dan de was en de plas om mijn hoofd hebben, dan zou ik het thuis niet lang uithouden, denk ik.

Wat ik dan weer niet evident vind, is mijn eigen dagindeling regelen. Je krijgt ook een heel ander tijdsbesef als je thuis zit. Wat ik wel flink vind van mezelf, is dat ik -miss powernap- de middagdutjes van de laatste drie maanden op één hand kan tellen. Lanterfanten zat er amper bij, zelfs niet met zo'n fantastische zomer. Maar dat zal ook wel te maken hebben met het feit dat ik van 'geen centen binnenleveren' + 'heel de dag niets doen' helemààl gek zou worden..

Maar er staan leuke dingen op stapel, ik bijt mezelf er met veel goesting in vast en ook de avondschool is terug begonnen. I'm ready for take-off!

Bovendien komt mijn favoriete seizoen eraan, dus ik leef helemaal op. Misschien komt het doordat ik in november verjaar, maar die kleuren, die noten, die herfstwandelingen, ... Ik (hartje) de herfst! Terwijl ik in de zomer vooral niéts wil doen, laat de herfst me verlangen naar buitenlucht, naar taarten bakken, naar een boek lezen onder een dekentje, naar dikke jassen en regenbotten, naar risotto met champignons, naar lekkere soep, alles vers van de zaterdagmarkt.

Over zaterdag gesproken: hier nog een heerlijk old skooltje om het weekend alvast goed in te zetten. Let u vooral op de bijzondere klederdracht!

Hahahahahahahhahahaa!

Brr! Grote mensen zijn soms zo seerieujeus!

Ik pleit voor meer:
- lachen
- zot doen
- grapjes maken
- mekaar plagen
- samen de slappe lach krijgen
- complimentjes geven
- kleur!

In plaats van:
- grijs
- onnozele prullen dramatiseren
- klagen over mekaars vuile sokken
- denken aan wat 'de mensen' zullen zeggen
- bang zijn om buiten de lijntjes te kleuren
- stomme commentaren posten op krantenwebsites
- gefronste wenkbrauwen

Mocht u nog wat extra motivatie nodig hebben:

- er zijn al een triljoen duffe, saaie mensen: die hoop moet echt niet nog groter worden
- die mensen nemen zichzelf en wat ze doen trouwens véél te serieus: iederéén gaat naar het toilet hoor!
- 1 minuut lachen is gelijk aan 10 minuten roeien
- veel lachen maakt je immuunsysteem sterker waardoor je beter bestand bent tegen griep
- onnozel doen is veel plezanter dan.. eh.. niet onnozel doen
- geef een lach, en je krijgt er een terug. gratis en voor niks. beloofd. probeer maar eens.
- lachen stimuleert de bloedcirculatie, waardoor je een mooiere huid krijgt en dus ook.. minder rimpels

Een kind lacht 300 tot zelfs 400 keer per dag. En volwassenen: 10 tot 15 keer. Triestig he?

Snel, dus, dump al uw moppen en grappen in de commentarenbox - zelfs de onnozele!
Vooraleer ik hier alleen nog maar grieplijdende, verrimpelde lezers heb...

Eh..

Tja. Dat is dus ons Mary. En ikke. Vorig weekend in twee regionale -helaas zéér veel gelezen- kranten. Ik moet zeggen dat de journaliste het verhaal nog mooi heeft kunnen brengen. Ze heeft het schoon geformuleerd.

Maar ik denk dat ik toch maar zonder make-up bij mijn oude montuur blijf, darling.