Met twee reislustige Britten over de vloer begon ik na te denken. Boy oh boy, wat die jongens al gezién hebben van de wereld! Anderhalf jaar werken op biologische boerderijen in Noord-Amerika, een half jaar Azië, een half jaar Zuid-Amerika,..
Onze -indrukwekkende, heerlijke!- reizen lijken wel peanuts vergeleken met wat zij al op hun palmares hebben staan. En ze zijn allebei nog maar net 25! Niet dat reizen een vergelijkende studie of competitie moet worden, verre van, maar ik dacht na.
Ik dacht na over het feit waarom ik nondedjoemele nooit op Erasmus ben gegaan! Waarom heb ik dat nooit gedaan? Ik denk dat ik toen dacht dat dat teveel geld kostte en dat ik het daarom op voorhand al had uitgesloten als optie. Achteraf bekeken was het misschien omdat Antwerpen toen misschien al exotisch genoeg was voor mij. Wie zal het zeggen?
Waarom heb ik nooit mijn rugzak en spaargeld gepakt na mijn studies en gezegd: salut en de kost, mensen, see you next year!
Toch staan mijn dagboeken (en dat zijn er véél, mensen!) vol van zestienjarigemeisjesdromen over de wereld zien, reizen maken en andere culturen en landen ontdekken. Waarom heb ik dan toch dat brave studie- en werkparcours afgelegd? Misschien was ik ook beter wat blijven plakken. Hier en daar een zijweggetje. Eens afwijken van dat rechte pad. Zoeken. Vinden.
En ik geef het toe: ik heb al véél gevonden. Een prachtlief. Een prachthuis. Prachtvrienden. Prachtige reizen. Prachtige herinneringen.
Maar achteraf bekeken had ik het toch niet erg gevonden als iemand -in de eerste plaats ikzelf, tegen mezelf- me had verteld dat het ok is om niet in een rechte lijn van a naar b te gaan.
8 opmerkingen:
Ik ken het gevoel.
Zorg, dat je later nergens spijt van hebt.
Vooral van hetgeen je niet gedaan hebt.
Hier precies hetzelfde. Achteraf vraag ik me een beetje af waarom ik niet tijdens mijn studie naar het buitenland ben gegaan. Of direct erna.
Maar ik heb destijds die keuze bewust gemaakt. Had hier te veel waar ik niet voor weg wilde en na mijn studie had ik direct een eigen bedrijf met vrienden.
Jammer? Ja. Maar spijt? Nee. Dan had ik het destijds maar moeten doen.
Nee, 't is dat, het is ook maar met momenten dat dat gevoel bij me opkomt hoor.. Maar ik zou jongere lezers toch even willen aanraden om af en toe eens hun stoute schoenen aan te trekken.. je moet nog zo lang 'serieus' zijn.. ;)
ook hier herkenbaar.. te lang te snel braaf geweest, maar ach: misschien had je dan weer andere dingen gemist. En zelfs reizen kan gaan vervelen. Echt!
Fuck.. ik heb de vergadering gemist waarin afgesproken werd dat we ook serieus moesten zijn....
Och, al dat rondgereis, zoooo overroepen! ;) (By the way, heb de indruk dat je vaak veel intenser geniet en onder de indruk bent van een land als je er op -welverdiende- vakantie bent, dan als je er woont of langere tijd blijft hangen...)
Plus: hoe langer je weg bent, hoe moeilijker het wordt je terug aan te passen aan België ? (krijg die indruk moet ik toegeven...)
Om maar wat argumenten te geven om geen spijt te hebben, he Sarah! Maar zoals ik al zei, altijd welkom natuurlijk!
Hihi allez ik zal jullie wijze raad onthouden :)
Ja, Sid, dat was ook niet echt nodig, die vergadering, maar ik dacht dus van wel... :)
Een reactie posten