Voer voor je agenda

Ik kraak mijn knokkels, rek me eens goed uit, klik mijn hielen en.. hupsakee: volgende week zaterdag vlieg ik er weer helemaal in!

Schrijf op: 5 september, Laundry Fair (bij Laundry Day) ga ik kaartjes verkopen op het 'Nieuwe Zuid'. Helaas kan je niet naar het marktje alleen komen, dus moet je ook wel een ticket voor Laundry Day kopen. Maar hey, wat is nu 20 euro om in mijn exclusieve gezelschap te vertoeven? Ha!

Mobiel

Voor het geval het u nog niet was opgevallen: het is warm. Plakkerig warm. Zweterig warm. Oh, wat heb ik een medelijden met hen. De oververhitte kotstudenten met hun tas vol propere kleren en hun hoofd vol tweede zit. De gesluierde vrouwen naast hun man in short en hemd met korte mouwen. De toeristen met hun allerlelijkste, pastelkleurige, gestreepte vakantiekleren.

Als ik buiten kom bij dit weer kan ik alleen maar denken aan frisse pintjes en een koel glas witte wijn. Dus blijf ik maar binnen. Want daar is het lekker koel. Dat is nog zo'n voordeel van in een honderdjarig huis te wonen. En ik wacht tot de temperatuur buiten zakt.

Intussen doe ik vanalles en nog wat. Zoals een vlindermobiel in origami maken. Met dank aan alle mensen die hun uitleg gratis en voor niks op youtube zwieren. Want soms krijg ik iets in mijn hoofd en dan moet ik dat nog sneller dan onmiddellijk gaan doen. En dan is youtube een geschenk uit de hemel.

In elk geval, er worden zoveel baby's geboren en aangekondigd dat ik maar besloten heb om een paar cadeautjes zelf te maken. Zo gaat dat in het leven he, sommige mensen maken kindertjes, anderen maken vlindermobieltjes. Weent trouwens bijna niet, zo'n mobiel, en proper van zijn eigen! Een gemak in huis, jongens.

Enfin, vooraleer de warmte mij helemaal naar mijn hoofd stijgt: hierboven ziet u mijn eerste, leuk wiebelende -zij het nogal krakkemikkige- mobiel. Och ja, een mens moet ergens beginnen, niet waar?

En als iemand mij nu eens kan zeggen hoe ik zoiets cools moet maken dan kan ik dat eens maken met omaatjes in rolstoelen ofzo!

Over zoeken. En vinden.

Met twee reislustige Britten over de vloer begon ik na te denken. Boy oh boy, wat die jongens al gezién hebben van de wereld! Anderhalf jaar werken op biologische boerderijen in Noord-Amerika, een half jaar Azië, een half jaar Zuid-Amerika,..

Onze -indrukwekkende, heerlijke!- reizen lijken wel peanuts vergeleken met wat zij al op hun palmares hebben staan. En ze zijn allebei nog maar net 25! Niet dat reizen een vergelijkende studie of competitie moet worden, verre van, maar ik dacht na.

Ik dacht na over het feit waarom ik nondedjoemele nooit op Erasmus ben gegaan! Waarom heb ik dat nooit gedaan? Ik denk dat ik toen dacht dat dat teveel geld kostte en dat ik het daarom op voorhand al had uitgesloten als optie. Achteraf bekeken was het misschien omdat Antwerpen toen misschien al exotisch genoeg was voor mij. Wie zal het zeggen?

Waarom heb ik nooit mijn rugzak en spaargeld gepakt na mijn studies en gezegd: salut en de kost, mensen, see you next year!

Toch staan mijn dagboeken (en dat zijn er véél, mensen!) vol van zestienjarigemeisjesdromen over de wereld zien, reizen maken en andere culturen en landen ontdekken. Waarom heb ik dan toch dat brave studie- en werkparcours afgelegd? Misschien was ik ook beter wat blijven plakken. Hier en daar een zijweggetje. Eens afwijken van dat rechte pad. Zoeken. Vinden.

En ik geef het toe: ik heb al véél gevonden. Een prachtlief. Een prachthuis. Prachtvrienden. Prachtige reizen. Prachtige herinneringen.

Maar achteraf bekeken had ik het toch niet erg gevonden als iemand -in de eerste plaats ikzelf, tegen mezelf- me had verteld dat het ok is om niet in een rechte lijn van a naar b te gaan.

Zelfde stad, andere ogen

"So..." zei Ollie -een van onze twee Londense logées- "when you ring the bell on your bike, everybody actually reacts?!"

"So..." zei Sam - de tweede logée- tijdens het kopen van een belegd broodje "you can put anything you like on it, and it only costs 2,50 euro?!"

"So..." zeiden ze in koor "the bike rack in the back and the lights always come with the bike?!"

Buitenlandse vrienden werpen, zonder dat ze het zelf beseffen, een fris licht over de straten waar je elke dag in rondloopt. Zelf zijn ze een stad van + 15 miljoen inwoners gewoon. Niet onbegrijpelijk dus dat ze Antwerpen enorm rustig en gezellig vinden.

'Smoskes' kennen ze ook niet in London. Daar hebben ze enkel voorverpakt sponsbrood met een lap zweterige kaas erop. Als je echt een vers belegd broodje wilt, tel je daar makkelijk 8 euro of meer voor neer. Geen wonder dat niemand daar een broodje eet als lunch.

En terwijl ik hier meestal zucht en klaag dat het verschrikkelijk gesteld is met onze fietspaden en fietsvriendelijkheid, vinden Sam en Ollie het hier bike heaven. Maar dat is ook niet moeilijk als je het gewoon bent dat fietslichten en een rekje opties zijn bij een fiets.

Eigenlijk zouden alle zagende klagers eens een paar dagen buitenlands bezoek moeten krijgen. Al was het maar om iemand anders de spaghetti eens te laten koken.

Tally ho!

Sarah vraagt zich af of er een meubelmaker in de zaal is

Serieus. Zijn er echt mensen die maar zés paar schoenen hebben? Zouden de gemiddelde kastenbouwer en zijn vrouw per persoon echt maar 1 paar zondagse schoenen, 1 paar werkschoenen en 1 paar sloefkes hebben? En het is dan nog niet voor niks, hoor, ah nee. Eén schoenenrek of -kast kost algauw 50 à 100 euro. En dan kunnen er dus gemiddeld zes paar schoenen in. Zes! Zes. Paar. Schoenen. In één stomme kast.

Dat wilt -ruw geschat- dus zeggen dat ik eigenlijk vijf van die dingen moet gaan kopen. Dat wilt -optimistisch geschat- dan weer zeggen dat ik minimum 250 euro aan schoenenrekken zou kwijt zijn. Tweehonderdvijftig euro aan f****g schoenenrekken. Nog niet eens aan schoénen, he, gewoon aan het rék om ze in te zetten! Of is dat nu zoveel om te hebben: dertig paar schoenen, met twee mensen? Daar zijn wel gummilaarzen, wandelschoenen, sportschoenen en sandalen bijgerekend. En schoenen van 12 euro van bij de Shoe Discount. En 'slechte' schoenen. En slippers. Maar die moet je toch ook ergens kwijt? Aja. Pff.

Misschien eens nagaan hoe Octavie dat aanpakt.

Het schoonste anderhalve uur sinds lange tijd

Een stukje verwilderd groen met hangmatten, boomhutten en mojito middenin de stad? Het bestaat! En wel op de fantastische Zomerbar van de Zomer van Antwerpen. Gelieve dit wel voor uzelf te houden want anders is er straks weer geen eten meer over voor mij! Maar goed, daar gingen mijn lief en ik vanavond niet voor naar de Zomerbar. We hadden tickets voor La Piste Là van Cirque Aïtal, op hetzelfde terrein.

Stel je voor: een schattig Fins meisje van 50 kilo en haar kast van een Franse vriend van dubbel zoveel kilo. Doe er nog een grappige muzikant, een lenige acrobaat, een keigoed opgebouwd stuk en wat opzwepende muziekjes bij en je hebt een wel héél bijzondere avond. Het was echt één van de beste stukken die ik van de Zomer heb gezien, zelfs van de laatste jaren!

Trànen, mensen, tranen over mijn wangen. Van de lol, maar ook van ontroering. Wat IS dat toch met theater, dat ik er altijd zo van begin te blèten? Ik vind het zo schoon. Zo echt.

Echt schoon.

Oude dozen

Deze foto staat bij ons op de schouw. Bij het afstoffen blijf ik er altijd even naar kijken. Ik vind het zo fascinerend hoe de persoon die ik toen was, nu niet meer bestaat. Of toch wel, maar helemaal anders.

Op de foto sta ik met mijn drie grote zussen. Zùssen, ja, dat leest u goed! De linkse zus wilde wel liever een broertje zijn. Op een dag keek ze naar beneden en vroeg ze zich af 'wanneer er daar bij hààr nu eindelijk eens een piemeltje ging groeien'. Het is gelukkig allemaal nog goed gekomen, hoor. De linkse en de rechtse zus vormen samen een tweeling. Dat zou u ook niet zeggen, he. Jaja, wij zitten vol verrassingen, wij.

Ik ben het kleine dremmeltje vooraan. Eigenlijk zat ik nog niet op school toen, maar aangezien we er wel vlakbij woonden, mochten mijn zussen me eventjes kidnappen voor de schoolfotograaf. Dat kon toen nog gewoon. En daar ben ik blij om, want omdat ik de vierde en laatste in de rij ben, zijn er niet veel foto's van mij als kind.

En hoewel het niet echt vrolijke tijden waren toen, herinner ik het mij wel zo. Ik heb echt een hele leuke jeugd gehad. Het kan dus, mensen, gelukkig zijn met weinig geld! Met dank aan deze drie fantastische zussen, die me altijd beschermd en bemoederd hebben, en een al even fantastische mama, die het toch maar voor mekaar heeft gekregen, zo helemaal in haar uppie.

Toch iets raars he, het leven...

Het gaat bergaf met Sarah

Op het risico af in één klap mijn volledige lezerspubliek kwijt te spelen: vannacht droomde ik van Regi. We waren verliefd als kalfjes en huppelden hand in hand door een gebouw. Het was echt superleuk! Hij was lief, en grappig.

Nondedjoemele. En ik val niet eens op blond!

Een stukje over een bijzonder jaar

Ik heb het al zo vaak gezegd de laatste maanden: 2009 is het Jaar van de Verandering! En niet alleen voor mij, nee, een massa mensen krijgt dit jaar enkele Drastische Veranderingen Des Levens voorgeschoteld. Ik kan zo, uit de losse pols, al zeker zeven mensen opsommen die dit jaar van job veranderd zijn. Mensen verhuizen, gaan samenwonen, nemen -los van elkaar- levensveranderende beslissingen. Nog nooit heb ik zoveel baby's weten verwekt worden - hoewel dat natuurlijk ook aan mijn leeftijdscategorie kan liggen. Mensen krijgen kansen, nemen kansen, gaan iets helemaal anders doen in hun leven.

Volgens mij is er dit jaar een of andere globale superforce aan het werk die dacht: "Komaan jongens, laat het hier eens een beetje vooruitgaan! Vooruit met die Saaie Geit, breng eens wat schwung in de zaak!"
Het goeie is dat die veranderingen precies altijd positieve energie met zich meedragen en dat ze de 'veranderaar' meestal ten goede komen.

En, u, lezer, wat vindt u daarvan? Heeft u ook al iets gemerkt van dat bijzondere Jaar van Verandering? Of ligt het gewoon aan mij?

Sorry

Die aardverschuiving deze middag, mensen, mijn excuses. Ook voor dat vuurwerk en die vonken trouwens. Mensen wiens lief binnenkort ook een week weggaat, bij deze, één tip: it's sooooo worth it!

:-)