Into the wild

Raadsel:Wat krijg je als Sean Penn regisseert, Pearl Jam de soundtrack maakt en een ongelofelijk knappe gast als Emile Hirsh een net afgestudeerde jongen -die een grote reis maakt, vastberaden om als proef op de som een paar maanden in Alaska door te brengen- speelt?

Antwoord: een steengoeie, aangrijpende, schone film.
Into the wild, huren, nu!

Eindelijk!

Wat een eer om voor zo'n stoer kereltje het geboortekaartje te mogen maken! Hij stond iets te hard te popelen om tevoorschijn te komen, waardoor hij eerst nog even in het ziekenhuis moest blijven, maar nu mag-ie dan toch naar huis.

Hoera!

Weekends zijn altijd veel te kort

Dus toen kwam Octavie met haar Man en dat was zó gezellig. S. en ik legden uit wanneer we hier 'u' zeggen en dat dat dan helemaal niet formeel bedoeld is. En we taterden over andere virtuele schrijfsters (hehe). En we wandelden langs de Schelde. En ik ontdekte dat Octavie zomaar uit zichzelf zo leuk kan tekenen! En dat Nederlanders hun mayonaise echt lékker vinden. En toen was het plots alweer voorbij. Veel te snel eigenlijk. Wordt hopelijk nog eens vervolgd.

Gelukkig was er nog een zalig verrassingsfeestje om het zwarte gat op te vullen. Nog nooit een jarige zo hard achteruit zien springen van het schrikken. En ik kan nu ook officieel concluderen dat teveel heerlijke mojito niet goed is voor een mens. Om nog maar te zwijgen van dat winteruur. O ja en Jungle Speed spelen met uw zatte botten is heel grappig.

Niet dat ik mij er veel van herinner.

Functioneel naakt

Af en toe teken ik dus nog wel eens iets anders dan schattige meisjes voor op wenskaartjes. Het was de tweede keer dat we onze teken'kunsten' mochten uitproberen op een naaktmodel. Vorige keer hadden we een jongen en wat blijkt: ik vind vrouwen véél leuker om te tekenen.

Ondanks het feit dat ik geen echt doorwinterde tekenaar ben, ben ik toch tevreden met het resultaat! De eerste twee tekeningen waren de twee meest gelukte van de avond. De derde is hetzelfde model, maar omdat ze het koud kreeg, tekenden we haar gewoon gezellig in haar badjas en mocht het ook wat illustratiever.

Ik vind het altijd een beetje sneu voor die modellen. Ze worden er wel voor betaald maar veel is het naar het schijnt niet en je moet toch lef hebben om in uwe pure te gaan staan/zitten/liggen, terwijl elk -maar dan ook élk- detail van je lichaam bestudeerd wordt door twintig tekenende mensen.
Maar ik denk dat ik dat erger vond voor het model dan het model zelf.

Hartstikke leuk!

Krijg nou wat. Octavie -u kent haar wel, ik heb eens een zelfportret voor haar getekend- komt zaterdag met haar Man naar Antwerpen.

En nu heeft ze me daar toch een mooie tekening gemaakt. Wat zeg ik, een pràchtige tekening! En nog wel speciaal voor mij. Kijkt u toch zeker even. Ik vind het werkelijk fantastisch.

Is het al zaterdag?

Ik ben Sarah en ik ben een Hema-holic

Zou er zoiets bestaan als de A.H., de Anonieme Hema-holics? Mocht dat zo zijn, dan ben ik er in elk geval nog niet klaar voor. Gisteren betrad ik het hol van de leeuw voor een agenda. Eén piepklein agendaatje.

De Hema-mensen hebben namelijk zo’n sluw marketingtrucje in die agenda geïntegreerd. Ergens in oktober staat elk jaar opnieuw een lichtgrijs onbenullig zinnetje: ‘Hema jaaragenda’s nu verkrijbaar’. Pure indoctrinatie is het. Vanaf het moment dat ik De Zin lees, moet ik zo snel mogelijk naar de Hema. Must. Buy. Agenda. Met mijn armen recht voor me uit en mijn blik op oneindig, wandel ik als een mak schaap naar het agendarek en kies er de leukste en –ook niet onbelangrijk- kleinste agenda uit.

Dat die agenda klein moet zijn heeft zo zijn redenen.
Eén: een paar jaar geleden heb ik eens zo’n Sinterklaasboek van een agenda gehad, met per dag een grote, blanco bladzijde. Het probleem was: die bladzijde blééf ook blanco. Hoeveel ik er ook in kribbelde, het leek wel of ik geen sociaal leven had whatsoever.
Twee: Hij moet in mijn sjakkosh passen.

Dus. Ik stond in het walhalla van de A.H. een agenda te kiezen. Nee: ik stond alle agenda’s af te keuren. Dit jaar was er geen één bij naar mijn smaak. Paniek! Vertwijfeld dwaalde ik een beetje door de andere gangen, in de hoop dat er ergens nog een verloren agenda lag van iemand die hem bij nader inzien toch niet wilde hebben. Dat heb ik trouwens nooit gesnapt, dat mensen iets meenemen en dat dan halverwege toch niet meer willen. Dat er dan een halve kilo gehakt tussen de kranten ligt. Doe dat niet, mensen! Behalve in de H&M. Daar is het jullie vergeven.

Ik grabbelde onderwijl een paar broekkousen (had ik echt nodig), een body scrub (was in de aanbieding), een hemdje voor mijn neefje (was echt te cool om te laten hangen) en o ja ook nog een rode ketting met dikke kralen (die wou ik toch al zo lang hebben) mee. Maar ik had nog steeds geen agenda. Hadden ze me weer mooi te stekken daar bij de Hema: dertig euro armer maar nog altijd geen agenda. Marketingtrucs zijn vieze beestjes.

Iemand bellen om te voorkomen dat het jaar 2009 ook daadwerkelijk zou beginnen was helaas geen optie, dus wandelde ik nog maar eens voorbij het schap met agenda’s. Te groot, te lelijk, te onoverzichtelijk. Er zat echt niks bij.
Of toch. Eentje. Eventueel. Alleszins wel van hetzelfde formaat als die van dit jaar. Maar. Het was een Saaie Grijze. En dat wil ik dus niet. Ik wil een vrolijke groene of een sprankelende roze. Desnoods een prachtige paarse, maar in elk geval géén grijze. Saaie grijze agenda’s, dat is toch voor saaie, grijze mensen, niet?

Maar toch. Het is de grijze geworden. Een saaie grijze van de Hema primeert immers nog altijd boven een agenda die niet van de Hema is. Ik weet het, het is erg gesteld met mij.
En dan heb ik nog niet eens gehad over mijn agenda-invul-ritueel. Dat volgt namelijk de dag na aankoop. Ik schrijf alle verjaardagen over met een mooi kaarsje erbij. En dan verheug ik me al op al die dagen die nog moeten komen. En op de tijd dat mijn agenda er weer zo volgekribbeld en gebruikt zal uitzien als die van dit jaar. En dan kijk ik op welke dag van de week ik zal verjaren.

Zo en dan ga ik nu even mijn agenda customizen. Heeft er iemand nog leuk plakpapier?

Such junk, such junk

Normaal gezien stap ik -uit zelfbehoud- resoluut voorbij de rayons vol met chips en koeken. 'Chips in huis' staat bij mij namelijk gelijk aan 'lege zak chips'. Binnen een uur na aankoop. Dus ben ik geweldig kordaat en eet ik alleen maar chips op café. (Of bij andere mensen thuis, natuurlijk. En meestal haal ik ook nog een zakje met iets knapperigs bij de nachtwinkel als ik terugkom van de avondschool. Maar dat laat ik voor de gezelligheid eventjes achterwege.)

Maar gisteren niet. Gisteren heb ik voor mezelf een junkavondje gehouden. Heerlijk om mezelf al in de supermarkt te verlekkeren op alle zondige dingen voor mijn Onverantwoord Vettig Avondje. Ik legde, nee: góóide al die Slechte Dingen zomaar in mijn mandje terwijl ik uitzinnig van euforie door de gangen rende. En dat ging best vlot. Zakje Hulahoops met paprikasmaak? Tuurlijk! Pakje Grills? Lekker! Wijntje? Hupakee! Dr. Oetker Pizza? Heerlijk!

Ja enne.. dat was het dan wel zo'n beetje. So far for overload. Zelfs in het over de schreef gaan ga ik blijkbaar nog niet over de schreef. (Blijkt ook uit het feit dat ik uiteindelijk alleen maar die pizza en een zak chips op kreeg.) Maar het voelde zo goéd. Een dag van ongegeneerd ongezonde rotzooi. Overdag had ik zelfs géén fruit op.

Wehey, hoe rebels kan een mens eigenlijk zijn, seg!

Het weekend was weer tof dit weekend

Wandelen in de Hoge Venen is tof!

Bokes met ei zijn tof.
Thermossen van de Hema met Moroccothee van Pickwick zijn ook tof!

Meisjes zijn tof!

Blokus is tof. Boggle is tof.
Jungle Speed is ook tof maar dat hebben we niet gespeeld.

Sprookjesbossen zijn tof!

Kastelen zijn tof!

De herfst is tof!

Het meer van La Gileppe is tof en de lift (die paal op de achtergrond) en het bijhorende uitzicht zijn ook tof!

Neefjes en nichtjes zijn tof!

Mijn familie is ook tof! Maar meestal iets normaler.
Die twee half-kussende mannen zijn mijn schoonbroers.
Die het toevallig heel goed met elkaar kunnen vinden. Tof!

Ville Historique Limbourg is ook tof. Dus niet de provincie Limbourg maar het dorpje.
Hoewel ik de provincie natuurlijk ook tof vind.
Half oktober in je topje op een terras zitten en bier zijn ook tof.

Conclusie: familieweekends zijn tof!
En dat het woord tof heel raar wordt als je het zo vaak na mekaar leest.

Altijd grappig

Purple & Brown. Lachen!

Had er iemand nog een knuffel nodig?

Voorkant en achterkant van een kipje. Een kipje ja. Daar heb ik me vandaag mee beziggehouden ja. En ik heb zitten vloeken! En beseft dat ik eigenlijk helemaal niet goed kan naaien. En gewenst dat ik een naaimachine had. En gewild dat ik meer geduld had om zo'n ding netjes af te werken.

Maar uiteindelijk ben ik toch blij met de knuffelkip. Of knuffelhaan. Whatever. Een heerlijk zacht knuffelbeest. Ik ga het nog even knuffelen.

Toch gek

Dat zoiets onbenulligs en onzichtbaars als een beetje opgepompte lucht je zoveel sneller kan doen fietsen.

Zondag, zondag

Ik heb hele mooie herinneringen aan de zondagen, vroeger, bij mijn mama thuis. En dan heb ik het nu niet meer over de periode van de tekenfilmpjes. Beste lezer, we gaan een fase verder (lees: puberteit). Toen was ik nóóit wakker voor mijn moeder en toen keek ik ook bijna geen tekenfilmpjes meer. Want dat was zó niet cool. Behalve de Simpsons. Dat dan weer wel.

Maar goed. Gaat u even mee met mij naar een zondag in.. say.. 1996 ofzo. Ik sliep tot een uur of elf, halftwaalf. Traditiegetrouw werd ik wakker met een houten kop en een slaaptekort. Maar ik kon dan toch niet meer verder slapen.

Er kwamen namelijk heerlijke keukengeuren richting mijn slaapkamer gekringeld! En hele, héle luide klassieke muziek, op vreselijk enthousiaste manier begeleid door mijn moeders gezang. Ja, dan moét je gewoon naar beneden. In je pyjama wat in de zetel gaan hangen. Wachten tot je moeder haar aperitiefje heeft leeggedronken, het vlees uit de oven komt en je aan de 'chique' eetkamertafel mag gaan zitten.
Over dat aperitieven: dat begon al bij het ochtendgloren. Op zondag werd het ontbijt (lees: de koffie of het fruitsap) bij ons thuis collectief overgeslagen. Recht vanuit je bed into de porto.

Dat is een van mijn gezelligste herinneringen aan thuis. En dat wij altijd met z'n vijven (of meer, afhankelijk van de beschikbare lieven van mijn zussen) aan tafel zaten. En dat je dan zo heerlijk kon tetteren, en discussiëren, en schaterlachen.
Zelfs de afwas vond ik toen niet erg. Hoewel mijn ene zus altijd net op hetzelfde moment naar de wc vluchtte. En daar vervolgens bleef zitten totdat je -oh, toeval- net het laatste pannetje had afgedroogd.

Ik weet eigenlijk wel niet meer of ik dat op het moment zelf ook zo gezellig vond. Ik denk dat ik toen eerder zeer sympathieke dingen dacht gaande van 'zet die muziek af en zwijg a-sje-blief' over 'moet ik nu wééral afwassen' tot 'jezes, mens, weer kalkoengebraad'.

Maar dat heb je met herinneringen, he. Alleen de goeie dingen blijven overeind.