maandag 1 september 2008

Sarah en het Weggooi-gen

Bomma Patatjes gaat inwonen bij de ouders van S. Dus gisteren was het grote opruimactie want de slaapkamer van de ouders van S. verhuisde naar een kamer boven en op de vrijgekomen kamer moest een gezellig plekje voor de bomma worden ingericht.

Mensen! Heb ik me daar toch iets wonderbaarlijks ontdekt! Een wetenschappelijke discovery van formaat. De slimmeriken van alle universiteiten van alle landen van heel de wereld gaan mij nog eeuwen dankbaar zijn.

Het zit zo: er zijn mensen zonder Weggooi-gen! Echt, ze bestaan! Ik heb ze van dichtbij gezien. Het zijn zéér bizarre wezens die fysiek gewoon niet in staat zijn tot wat ik met de paplepel heb meegekregen, namelijk: dingen die je meer dan twee jaar niet meer hebt gebruikt weggooien. Gewoon, hupakee, weg ermee. Je hand openen, het weggooibare spul richting vuilzak keilen en foetsjie! Easy peasy! Want rommel in je huis = rommel in je hoofd.

Maar niet zo ten huize S. blijkbaar. Ik wist dat natuurlijk al langer van mijn schoonmoeder. Maar ik dacht dat dit misschien inherent was aan schoonmoeders. Sentiment om kinderschriftjes en nierstenen en inkomticketjes en kapot speelgoed en gescheurde treinbiljetjes en eerste tandjes en plukjes haar van dode honden. Maar nu bleek dat ook de broer en zeker het lief van de broer niet over dergelijk -toch wel bijzonder handig- gen beschikken. Mensen, ik keek me de ogen uit mijn kop.

Ik kan werkelijk niet begrijpen dat je het hartverscheurend vindt om een doodgewone poster van Groezrock negentienhonderdzesennegentig weg te gooien. Hopla, bij het oud papier, zeg ik dan. Oude t-shirts, met tientallen tegelijk, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Recepten, soms zelfs in viervoud, deleten die handel!

Soms onderga ik een poging tot hardnekkig doorvoeren van het Weggooi-gen. Ik blijf halsstarrig doen alsof het toch mogelijk is om iemand er bacteriegewijs mee te besmetten. Alsof ik het kan doorgeven door eens lekker op mijn schoonfamilie te hoesten.

Maar het lukt me niet. Mensen, mensen, het lukt me niet.
Ook al zegt S. aan zijn moeder dat die volledige doos oude kleren weg mag naar de kindjes in Afrika, staat de doos bij ons volgende bezoek weer op de plek waar-ie altijd al stond. "Ja, maar, de tante van de vriendin van de nonkel van de bakker kan daar nog wel iets mee doen."
Gooi ik tijdens het triljoen-recepten-sorteren een gedateerd exemplaar in de prullenmand: schoonmoeder C. heeft het ding al onderschept vooraleer het de bodem van de vuilbak heeft bereikt. "Ja, maar, dat ga ik misschien ooit nog wel eens gebruiken hoor!"

Ik geef het op. Ik vrees dat S. en ik een Vreselijk Snodaardig Plan moeten gaan verzinnen om het Weggooi-gen alsnog te implementeren bij schoonmoeder, -broer en -zus.
De schoonvader heeft geluk: hij heeft het gen aan S. doorgegeven (thank god!). Hij moet dus niet bang zijn. Maar de andere drie.. pas op als je me 's nachts nog eens tegenkomt in de gang.

Het zal niet zijn om naar het toilet te gaan.

12 opmerkingen:

Anoniem zei

Plukjes haar van dode honden.
Echt?
Hahahahaha!

Anoniem zei

hahahah sarah's dark side, mensen besmetten in een donkere gang.
k begrijp die mensen wel hoor. Net als je eindelijk iets na lang bewaren weggooit, heb je het nodig, of zou het toch wel handig geweest zijn of.. of... of...
M.

Miss K zei

ik heb lange tijd ook last gehad van de 'hamster'-microbe, maar een tijdje in het buitenland vertoeven heeft daar korte metten mee gemaakt. Toen ik na anderhalf jaar terug thuiskwam, ontdekte ik in mijn kleerkast alles wat ik niet mee naar 't buitenland had verhuisd. Alles zag er zo ouderwets uit! Sindsdien is mijn weggooi-gen wakker geworden. Gelukkig maar. Op kantoor word ik echter dagelijks geconfronteerd met een echte 'verzamelaar'. Terwijl ik mijn bureau zo leeg mogelijk probeer te houden en zoveel mogelijk documenten digitaal probeer te archiveren... stapelen de dossiers zich elke dag hoger op, op het bureauke van de collega... Sinds mijn eerste werkdag stel ik voor om alvast een stapel voor haar op datum te leggen en te archiveren, maar na twee jaar heb ik nog niet 1 vinger naar de welbepaalde stapel mogen uitsteken. ik krijg er zowaar grijs haar van...

Anoniem zei

Are you dissin' the Groezrock?????

Infadel!!

Sid Frisjes zei

Posters van Groezrock moogt ge dus niet weggooien hé... artikel huppeldepup in het BVh wetboek.

Zijn die plukjes haar van den Doogie er nog? Anders wil ik daar wel eens mee gaan wandelen.

spekvriend zei

Ik heb mijn melktanden ook nog. En mijn eerste scheermachien. En een gipsverband dat de jongens van Therapy? gesigneerd hebben in Torhout (in de tijd van Torhout-Werchter fowiel). En mijn eerste borsthaar. En mijn schoonschriftschrift. Boom. Aap. Put.

Een jeugdsentimens, dat ben ik. Iemand van "Weet je nog...". And proud. Net zoals uw schoonfamilie.

Sarah zei

Octavie: écht! :)
Magi: dat is dus NIET the spirit we're looking for here!
Karen: zal ik eens langskomen?
Cpt eddie: groezrock of Opblaas-pop, whatever! posters van +10 jaar oud die je niet ophangt moeten WEG
Sid: het plukje haar staat al kwispelend aan de voordeur ;)
Spekvriend: FREAK!

spekvriend zei

And proud. :-)

Anoniem zei

Wij logeerden ooit in een caravan. Van de bomma van een vriend.
En die bomma kan het ook niet. Zo vonden we 3 pannensets. Van respectievelijk 50, 25 en 10 jaar oud. En 7 houten snijplanken. En heul veul beeldjes. En voor de ramen 6 soorten gordijntjes. En douchemuntjes waar je allang niet meer mee kunt douchen. en en en..
En als iemand ook maar iets lijkt weg te gooien dan flipt ze; want "het is toch nog goed". Tsja.

Anoniem zei

Ongelooflijk wat sommige mensen bijhouden, he.

Anoniem zei

Ongelooflijk wat sommige mensen bijhouden, he.

esther zei

Ik heb een doorgeschoten weggooi-gen. Mijn man vraagt vaak bij thuiskomst achterdochtig wat ik vandaag nu weer heb weggegooid. Ik gooi zelfs ongebruikte blenders weg *schaam* Maar heb nu geleerd dat ik ook dingen weg kan GEVEN ipv gooien. dat was me een heel proces hoor :)