Opstaan, domme Dikkie, opstààn!

U dacht waarschijnlijk al: wordt ze nu écht oud dat ze van die nostalgische filmpjes begint te posten?
De reden waarom ik dat gedaan had was, is dat ik tijdens het zoeken naar een filmpje van het Liegebeest allerlei leuke tekenfilmpjes terugvond. Maar ik zocht er dus eigenlijk alleen maar eentje van Dikkie, dat kleine etterige prinsje, dat niet wilde opstaan. “Opstaan, domme Dikkie, opstààn!” En nu heb ik dat liedje op zo’n ouderwetse elpee staan, weet u wel, zo eentje die al helemaal hobbelig is vanwege teveel zon erop. Maar op joetjoeb? Nergens te vinden. U mag het bij mijn thuis altijd eens komen beluisteren.

Soit. Wat ik wilde zeggen. Ik geraak niet uit mijn bed! Vanaf het moment dat mijn wekker afloopt, om 6u53 stipt, begint het gevecht met de snoozeknop. Elke zeven minuten geef ik mijn wekker een klap waardoor ik toch weer lekker -klap!- zeven zalige minuutjes verlost ben van het vooruitzicht uit mijn bed te moeten komen. En elke dag opnieuw denk ik: na het nieuws van zeven sta ik gewoon op. Geen medelijden, hupakee, bed uit, douche in!

Maar als het nieuws voorbij is dan –klap!- ga ik weer voor de bijl. En na het nieuws –klap!- wil ik toch nog even dat leuke liedje horen. En dan wil ik toch ook weten wat voor weer het wordt zodat ik al in bed mijn outfit kan samenstellen –klap!- . Dat doe ik namelijk niet graag bibberend zonder kleren voor mijn kleerkast. En daarna ga ik over op automatische –klap!- piloot. Of dan laat ik de radio gewoon blèren en slaap ik er lekker door. Tot het acht uur is want dan spring ik uit bed. Héél soms, op een goeie dag, kan dat half acht zijn.

Ik vrees dat het altijd al zo geweest is. Dat ik mijn buurmeisjes heel de middelbare schoolperiode vóór school met mijn moeder opscheepte in onze living omdat al mijn snoozemomenten nog niet voorbij waren.

En als ik thuis ben (morgen dus-hehehe), dan sta ik zonder problemen op. Om zeven uur. Aaah!