Onverklaarbaarheden

Er zijn van die rare dingen die je niet kan verklaren, maar die toch zo zijn en altijd zo zullen blijven tot in het einde der tijden. Dingen die echt geen moeite kosten of geen weldoordachte reden hebben, maar die je toch altijd blijft doen.

Zoals S. die de ronde bovenkantjes van de plakjes kaas hardnekkig weigert te consumeren. Waarna ik ’s morgens een puzzel op mijn boterham kan maken met allemaal droge boogjes kaas en hij zijn brood kan beleggen met uiterst nette vierkante lappen.
Of ik die het haat om het gft-bakje leeg te maken. Het is zo idioot van mezelf en toch blijf ik steevast koffiefilters en etensresten bovenop/tussen/aan de zijkanten proppen van een inmiddels gevaarlijk balancerende hoop groente-, fruit- en tuinafval. Ik vrees nu al de dag van The Revenge of The GFT-bakskes.

Waar ik ook heel goed in ben, is het staren naar een stofje in de hoek/spinnenweb aan het plafond/stapel strijk die mee naar boven moet/schroefje dat er al weken ligt en waarvan ik niet weet waar het bij hoort/hoop rommel en er dan fluitend voorbij lopen. Dit vreemde gedrag kan twee redenen hebben.
Eén: ik ZIE het gewoon niet. Of beter: ik zie het wel, maar het wordt niet geregistreerd door mijn brein. Zie je wel, ik kan er ook niets aan doen. Blame my brain.
Twee: selectieve blindheid. Ik kan dagen door een rommelig huis laveren –intussen hardnekkig een lichtjes wanhopige S. negerend- zonder me ook maar aan één vuiltje te ergeren. Dan heb ik er gewoon eventjes geen tijd voor en dan schakelen mijn hersenen over naar een soort van eliminatie-van-niet-prioritaire-zaken. Wat handig is. Maar ook zenuwslopend. Want enkele dagen later maakt standje-eliminatie natuurlijk weer plaats voor standje-paniek gecombineerd met standje-wanhoop.

Maar verder zal ik u niet vervelen met mijn huishoudelijke gedachtegangen op deze manic Monday. Ik ga u gewoon veel sterkte wensen om de dag door te komen. I know I’ll need it.