Naar de winkel gaan lukt nog net. Koken werkt therapeutisch dus dat doe ik met plezier. Of ik doe het gewoon in de hoop dat het enigszins helpt. Na het eten installeren we ons in de zetel voor een rondje Man Bijt Hond en Friends en daarna maak ik van elke avond iets onvergetelijks, exclusiefs, impulsiefs.
Niet dus. Niks exclusiefs, niks spectaculairs. Ik val gewoon van 21u tot 23u30 als een blok in slaap in de zetel. Tot S. me wakker maakt (lees: de tv uitzet en het licht uitdoet) en ik plots weer 'écht wel tv aan het kijken was hoor'.
Ik sleep me de laatste dagen voort en met het fietsen is al helemààl iets vreemds aan de hand. Ik trap wel, maar er gebeurt niet veel. Het lijkt wel of ik in slow motion beweeg en alle andere mensen op normale snelheid. (okee, wie zich hier niets bij kan voorstellen kijkt maar even naar deze videoclip van Orbital).
Het anders zo vrolijke gepiep van mijn dynamo -fwiép-fwap, fwiép-fwap- is nu nog maar een flauw fietslichtgeluidafkooksel (als dat geen Scrabblematerial is!) -muwwem, muwwem, muwwem.
In de supermarkt sta ik mezelf bij de komkommers een beetje verdwaasd af te vragen waar de courgetten ook alweer waren gebleven.
En mijn ogen schieten vol tranen als ik weer eens bijna overhoop gereden wordt op straat (mensen, niet bellen en rijden tegelijk asjeblief).
Of als ik uit een huis de geur van varkenskoteletjes ruik - dat doet me denken aan thuis.
Of als ik besef dat het nog maar woensdag is.
Of als ik weer eens moet wachten op groen licht omdat ik niet meer snel genoeg kan fietsen. Nou ja, ik kan eigenlijk beter gewoon opsommen waar ik niet overemotioneel van word. En néé het ligt echt niet aan mijn regels.
En net als je wil beginnen aan de meeste deprimerende blogpost ooit. Net dàn staat het buurvrouwmeisje voor de deur met het prototype voor de StraatSlinger. Zo enthousiast dat je donkere gemoed op slag felroze kleurt.
Dan besef ik voor de zoveelste keer dat ik toch maar een dikke vette geluksvogel ben.
Zo. Ik ga maar eens mijn huisbroek aantrekken en een goeie tavernespaghetti klaarmaken. Huilen maar dan van uien.
En daarna stofjes voor de slinger kiezen!
8 opmerkingen:
Ooh, Sarahtje toch! Zo'n dagen hebben we allemaal wel eens. Zo'n dag dat je eigenlijk liever in bed was blijven liggen tot het donkere gevoel over was. Kop op, voor je het weet rijdt je fiets weer als een straaljager, rij je tuffende brommertjes voorbij, doe je iemand anders melancholisch aan thuis denken door de heerlijke geur die uit jouw keuken komt en staat het weekend weer voor de deur! Nog een tip voor de straatslinger: uit oude kleren kan je nog veel leuke stofjes en motiefjes vinden. dikke knuffel
Herkenbaar, die winterblues...
Maar als een beetje stof je humeur nog zo kan doen keren, niet gepanikeerd dan...
't Is dat he :)
Dag Veerle trouwens! Kan ik je kennen?
Toch niet zwanger zeker? En anders moet je denken aan "zon zon lieve zon ik wou dat ik je pakken kon" want dit weekend kan je terug zonnevitamientjes opdoen naar het schijnt!
Dikke kus.
Lies.
Winterblues tijdens de warmste februari ooit, sterk.
Bij mij waren het de eenden aan het kasteel van Turnhout die me spontaan deden lachen. Die kennen dus niks van verkeersregels hé. en maar waggelen.
cute!
slaap wel!
cis
@Sarah: zou niet weten of je me kent. Ben ook wel een Schorpioen, maar een flink stuk ouder dan jij.
Of ben jij die Sarah die...? Of misschien die toen..? Of nee, je bent vast de Sarah van...
Ach, ik weet niet.
Mij kan je op www.bloggen.be/sprokkels misschien een beetje leren kennen.
Ik surf hier ook nog wel eens langs!
De mosterd voor die slinger toch niet bij ons in 't straat gehaald? Wij hebben hier al een paar keer zo'n slinger over de straat gespannen en met succes! De straat zag er meteen veel fleuriger uit (alleen hoog genoeg hangen voor de vrachtwagens...)
Groetjes en beterschap,
Eveline
Een reactie posten