Als ik thuiskom na het werk wil ik direct vertellen aan vriend S. hoe mijn dag was, wat me die dag frustraties heeft bezorgd en dan wil ik de dingen regelen die nog geregeld moeten worden. Soms durf ik zelfs de Verboden Vraag te stellen ("Hoe was het op je werk?").
Als vriend S. thuiskomt, wil hij met rust gelaten worden, de muziek loeihard zetten en op zijn gemak de krant uitlezen.
Probleem 1: ik raak gefrustreerd (van het werk plùs extra frustraties door het feit dat ik het allemaal niet heb kunnen "laten gaan") en het enige dat er dan opzit is beginnen met koken (want vriend S. wil toch niet praten en er moet nu eenmaal gegeten worden).
Probleem 2: ik moet me nog een paar weken behelpen met een elektrisch vuurtje en dan nu Gargamel-stijl: "ik hààt koken op een elektrisch vuurtje!". Ik geraak het vanzeleven niet gewend.
Probleem 3: het water van de pasta kookt natuurlijk over en met dat verdomd elektrisch vuur is dat niet zomaar opgelost. Zeker niet als je geen plaats hebt om de castrol eventjes weg te zetten. Daar sta ik dan, overkokende pot in mijn handen, water dat langs de kast op de grond druipt en het enige dat dan helpt is vloeken. Vloeken tegen de sterren op, vloeken dat het niet meer schoon is.
Ik moet zeggen, het kan fucking goed doen, godverdommeeuh!
En tegen die tijd heb ik toch nog een lekkere Pasta Zonder Frustraties klaar en daarvan begint vriend S. dan weer te praten als een spraakwaterval. (Ok, toegegeven, vriend S. is nóóit een spraakwaterval maar je begrijpt me wel).
En bij u, hoe was het bij u op het werk?
8 opmerkingen:
Hoi zusje,
ken het gevoel helemaal.
Maar heb 1 voordeel...
kom te laat thuis om zelf te koken en dus staat mijn potje al klaar.
Gewoon de benen onder tafel en ik kan direct mijn frustraties kwijt.
ik heb dat ook: ik wil ook s'avonds vertellen over de dag die ik heb gehad om die zo van me af te kunnen zetten. bij mij is het probleem dat ik niemand bij me heb wonen tegen wie ik kan zeveren. toegegeven, ik doe wel eens een 'klapke' met één van mijn katten, maar die zeggen niet veel terug. als ik écht wil ventileren, dan grijp ik naar de telefoon en bel ik broerlief of vader op om daar even tegen te zagen...
ik woon samen met iemand die kookt om zijn werkfrustraties kwijt te geraken, en dit, jawel, elke avond. kan ik ondertussen zonder problemen mijn klapke doen terwijl hij druk doet met de potten en pannen. iedereen content in dit huishouden dus.... i am one lucky bastard!
ik denk dat ik eerder het sven-type ben: laat me asjeblieft even met rust als ik net binnenkom van een dag werkstress. 1 woord dat telt dan: RUST
Fuck man, 's avonds nog eens vertellen over het werk is er toch teveel aan hoor... ne goeie shift draaien met de bvba Afbraakwerken Van De Ven is wel ideaal. En dan 's avonds een pizza in den oven. Van het weekend zalm gemaakt met pasta en wokgroenten op onze electrische vuren en dat schiet niet op (ellentrik die uitvalt etc) Doe mij maar snel die boretti
Eh ja, laat mij 's morgens en 's avonds met rust. Laat me eerst wat in mijn potten roeren zodat mijn hersenen niet overkoken, ondertussen een pintjes of een glaasje wijn (oh yeah, ik ben een solo drinker) en daarna kan ik een "beschaafd gesprek" voeren.
ik praat gewoon hardop tegen mezelf
Dag zus, oh wat klinkt dat zooo bekend... niet alleen onze partners vertonen dezelfde symtomen ook wij gelijken toch wel heel hard op elkaar zou ik zo zeggen. Ik kan er wel bij vertellen dat ik het nu na bijna 17 jaar ook echt niet anders zou willen.
Groetjes,
Lies.
Een reactie posten