Kapperloos

Na jaren vol traumatische kapperbezoeken, poedelkapsels, blètend thuiskomen en direct mijn haar zelf terug wassen, had ik eindelijk een fantastische kapperszaak gevonden. Hier liep het niet vol marina’s die je haar per sé in een “coupe madame” wilden föhnen, maar hier stond leuke muziek op en zaten de kappers en kapsters op dezelfde golflengte als mij. Vooral de Tsjechische homo staat in mijn geheugen gegrift (“Oh, I LOVE your curls! Your hair is wonderful… I love it!” fluisterde hij tijdens het knippen in mijn oor”).
Totdat de baas het hoogstnodig vond om zichzelf te gaan zoeken. Volgens mij heeft hij nog altijd niets gevonden want ik heb hem al twee jaar niet meer gezien.

Sindsdien loopt het fout. Goed fout. Personeel haakt af, vaste kapsters verdwijnen plots, en van het nieuwe personeel hoor je niets dan klachten van onderbetaling en onmogelijke werkuren.
Gevolg: slecht personeel waarvan je niet wil dat het aan je haar zit, wordt aangenomen. Laat me dit even staven met een voorbeeld.

Vorige vrijdag had ik (weer) een nieuwe kapster voor mijn neus. Ze zuchtte al toen ik binnenkwam, want ze zat net gezellig een boekske te lezen.
“Zijt ge hier al ‘ns geweest?”
“- Wablieft?”
(zucht) “Of ge hier al ‘ns geweest zijt!” (boze blik)
“- Euh, ja, ik kom hier al een paar jaar?”

“Kan mijn stoel een beetje lager?”
(bliksem in de ogen) “- Ja, dat is wel niet zo plezant voor mij om te werken he!”

“Kan je opletten dat je bij het verven mijn voorhoofd niet meeverft? Die verf blijft er vaak instaan.”
“- Seg, dat is wel niet den eerste keer dat ik haar verf he. Gij doet precies of ik ben dom!”

Natuurlijk wou ik haar net fantastisch van repliek dienen en met een stralend aura, met mijn kin in de lucht naar buiten schrijden, om iedereen vol adoratie en applaudisserend het nakijken te geven. Maar helaas: ze had net een kwak haarverf op mijn voorhoofd gedropt dus buitenlopen was geen optie meer.

Dan maar in mezelf de beste oneliners ingestudeerd, om het haar later eens goed te zeggen, terwijl ik deed alsof ik een boekje aan het lezen was. Ik was natuurlijk wel zo slim om niet onmiddellijk met de grootste scheldwoorden te komen aandraven, stel je voor dat ze dan revanche zou nemen tijdens het knippen. Nee, ik wachtte het gepaste moment af. Dat doen vrouwen namelijk die niet op hun mond gevallen zijn en die altijd voor iedereen een fantastische verwensing klaar hebben.

Gelukkig knipte ze mijn haar wel goed. En plots draaide haar humeur 180 graden. Paniek, paniek, ik had geen aanleiding meer om haar eens goed haar vet te geven. Dan maar bij het afrekenen beleefd maar duidelijk tegen de bazin gezegd dat de kapster wel eens wat vriendelijker mocht zijn. (“Jaja, natuurlijk, onze excuses daarvoor, onze excuses.”)

Weet er iemand nog een kapper voor mij?