Mijn zus zegt dat ik een echt voske ben. Een sloddervoske meer bepaald.
En ze heeft gelijk: moest vriend S. er niet zijn zou ik waarschijnlijk rijp zijn voor tante Kaat. Of tenminste op een grote rommelhoop leven. Rommel stoort me ook niet echt, het hoort bij het leven. Soms krijg ik wel eens een opruim-aanval en dan is alles onder controle. Voor een dag of twee.
Toch zijn er ook dingen waar ik (tegen alle verwachtingen in) héél routineus en stipt in ben. Bijvoorbeeld.
’s Morgens doe ik dingen in een bepaalde volgorde: na de douche ga ik naar beneden, neem de krant uit de bus, doe de rolluiken omhoog, zet de radio op. Dan ga ik naar de keuken, daar zet ik koffie, neem ik alles voor “de boterhammen” en dan neem ik een glas voor mijn ochtendelijk Tropicanaatje.
Dat moet zó en niet anders. Het kàn eventueel als het echt moet uitzonderlijk wel anders, maar dat zal dan toch niet van harte zijn, om nog maar te zwijgen over de bijhorende desoriëntatie.
Ander voorbeeld: de afwas. Als ik afwas, moet dat in een zeer wel bepaalde volgorde gebeuren: glazen, tassen, borden, bestek, pannen. Ik leg alles dan ook heel netjes op het aanrecht. Vorken bij vorken, messen bij messen.
Voor het afdrogen geldt dezelfde routine: wat er eerst lag, moet eerst afgedroogd worden. En ook al staan de glazen helemaal niet binnen handbereik, daar zal ik met plezier mijn perfect gestapelde afwastoren helemaal voor ontleden.
Het neem-al-het-bestek-en-gooi-maar-op-het-aanrecht-beleid van vriend S. kan me dan ook niet bekoren, dat begrijpt u wel.
En zo zijn er nog duizend en één dingen die volgens een routine moeten gebeuren (denk maar aan vertrekken met de auto, mezelf aankleden, koken, …).
Maar er zijn ook duizend en één rommeltjes van mij.
Dus, conclusie: ik ben een perfect evenwichtig mens!
14 opmerkingen:
Of een beetje authistisch? Toch zeker wat de routine in op het eerste zicht onbelangrijke dingen lijken, betreft.
;)
Maar een beetje rommel kan zeker geen kwaad. Daaraan kan je zien dat er wordt geleefd...
Haha, ik ben niet de enige met een zekere vorm van autisme...
Oei, dan heb ik ook autisme...
Sara
...en dan ben IK al helemáál neuroot...
Ik stem bijvoorbeeld steeds weer op een andere partij dan het blok (shit, toch weer politiek...) :-)
Oef, ik dacht ook altijd dat ik de enige was die sommige zaken volgens een vast patroon doet of de dingen een welbepaalde plaats geeft.
Ik dacht ook altijd dat dit een lichte vorm van autisme was.
Volgens mij heeft Zahra er ook wat van. Ze vertelt bijvoorbeeld dagelijks op dezelfde plaats onderweg hetzelfde verhaal. Bv. op de hoek van de Turnhoutse Baan en de Statielei vraagt ze dagelijks wanneer de kermismolen terugkomt. 2 maanden geleden hebben we het er eens over gehad toen we op die plaas waren. Ze verteld er dan ook bij dat die nu in een andere stad staat en dat hij volgende zomer terugkomt, dus de vraag op zich is gewoon een routine kwestie.
Keischattig! Toch gek wat zo'n kleintjes allemaal kunnen onthouden he!
Bij mij op mijn bureau staan PC, scherm, keyboard en dergelijke allemaal evenwijdig met de scheiding in het bureaublad.(dat MOET) Alles heeft zijn vaste plaats en als mijn collega haar spullen op mijn bureau komen begint het te kriebelen...
Kalender evenwijdig met outbox, nietjesmachine met PC etc... Wel zowat de ordelijkste bureau van de Factor.
Ik heb jaren niet op de denkbeeldige verlengden van rechte lijnen gelopen... Bijvoorbeeld: als je een tapijt voor je ziet en je zou de rechte lijn (de rand) van het tapijt denkbeeldig verdertrekken, dan is de kans groot dat ik op die denkbeeldige lijn tussen mijn pakweg 8 en 11 geen voet gezet heb... De ergste periode ligt gelukkig achter mij...
Pistolets-kes-zondag en half uur natuur MOETEN zien... telt dat ook mee?
Dat telt ook mee.
Ik moet eerlijk zijn, ik zet nog altijd liefst geen voet op de voegen tussen grote tegels...
Ben ik nu zot??
eerder hoogbegaafd...
Mijn zoon van 2.5 vertoont nu ook al van dat afwijkend gedrag (sorry hoor, maar jullie zijn toch een klein beetje freaks!!):
mama, papa en hijzelf moeten altijd op dezelfde plaats aan tafel zitten. Zelfs als er mensen op bezoek zijn, en bijv. papa is niet thuis, dan moet de stoel van papa toch leeg blijven - want dat is nu eenmaal papa zijn stoel. Als we met z'n drietjes ergens naartoe gaan, dan is papa degene die met de auto rijdt. Mama mag alleen als papa er niet bij is en dan eigenlijk toch nog tegen de zin van zoonlief. 's Avonds moeten alle knuffels mooi op hun vaste plaats in bed zitten voor hij zijn hoofd wil leggen. In de living is kleine mijnheer zijn plaats in de rechtse hoek van de driezit. Als mama al lekker onder de fleece ligt met haar hoofd aan die betreffende kant, dan kan ze dus mooi oprotten wanneer dat kleine grut ook in de zetel wil. En protesteren helpt niet hoor. Dan maakt dat kleine mannetje plots meer lawaai dan je uit zo'n klein lijfje verwacht te komen.
Wat gaat dat geven als die zo oud is als jullie?!
;o)
B.
Mijn troetelberen hadden ook een vaste plaats in de kamer. Die stonden zo opgesteld dat je de kamer niet in kon komen zonder dat ze het gezien hadden.
Ik ken nog wel een goede kinderpsychologe...
mijne lieve god.
ik begin me al ongemakkelijk te voelen omdat ik zoiets niét heb.
Wel Sarah als dat fenomeen erfelijk is ,dan hebt ge dat zeker van mij geerfd!Maar dat zult ge zeker wel weten .Want bij mij moet alles in de koelkast bvb ook alles op dezelfde plaats liggen zodat ik dat alles met mijn ogen dicht kan vinden....en ik kan zo nog een heleboel opsommen!Dwangneurose noemen ze dat,maar zolang ik me daar goed bij voel denk ik niet dat het echt gevaarlijk is!!!
Een reactie posten