Meisjes van zestien

Binnenkort is er een feestje in mijn hometown. Zo eentje dat precies zestien jaar geleden had kunnen plaatsvinden: zelfde locatie, zelfde mensen, zelfde muziek. Alleen zestien jaar later.

Ik zal u eens een foto laten zien van hoe ik er toen uitzag. Wat kan ik zeggen, ik ben nu eenmaal nostalgisch aangelegd. Nu moet ik u eerst wel efkes waarschuwen, want er zijn daar een paar vreemde dingen te zien:

1. Een raar 'kapsel'
Of beter: het kapsel dat eigenlijk geen kapsel was. Hey, ik was zestien, wist ik veel wat ik met die weerbarstige krullen moest. Dit was nà de grungy Coupe Zolangmogelijkhaardatzoweinigmogelijkgewassenis, en vóór de meer etnische Coupe Opgestokenhaarmethaarband, die het nochtans ook lang volgehouden heeft.

2. Wallen
Ik ging veel uit toen ik zestien was. Té veel, volgens mijn klastittularis.
"Wat is het toch, neemt ze drugs of wat is er aan de hand, maar... ja... ik weet het niet, hoor."
Ik hoor mijn klastitularis nog zo zuchten over mijn slecht rapport. Maar mevrouw Vaes, ik kan u geruststellen: ik nam geen drugs. Ik dronk wel eens wat pintjes. En ik sliep waarschijnlijk te weinig. En sorry, maar die toetsen van wiskunde waren in die tijd echt het allerlaatste van mijn zorgen, ja. Mijn grootste bezorgdheid toen was welke jongen(s) ik dat weekend zou kussen en wat ik van de wereld vond.
Mijn dagboek liep over van boodschappen aan mezelf, tien jaar later.
"Vergeet nooit hoe je was toen je zestien was, oké?"
"Vergeet nooit wat je toen belangrijk vond, Sarah-van-de-toekomst!"
Tja, hoe gaat dat anders als je zestien bent? Maar verder was er echt niets aan de hand, hoor, mevrouw Vaes. En ik ben het gelukkig nog niet vergeten.

3. Blokskes
Schattig volgens sommige jongens, gehaat door mezelf: de blokskes op mijn tanden! En compleet nutteloos, weet ik nu, want mijn hoektand zit alweer hoger dan ooit. Het enige dat die blokskes mij bezorgd hebben is een constante check/dubbelcheck-tic om te zien of er niks tussen mijn tanden zit.

4. Een t-shirt & borstelige wenkbrauwen
Er was toen keuze tussen de P&C en... Ja, wat nog eigenlijk? Jawel, dames en heren, ik ben opgegroeid in de tijd dat de P&C de hipste winkel in de buurt was. Zo gestyled als de meisjes van zestien er nu bij lopen, zo weinig was ik daar toen mee bezig. Het had ook een t-shirtje van Jamiroquai kunnen zijn. Of heel misschien een geruiten hemdje. Of een tweedehands jasje met strepen. Maar meer ook niet.

Soms kijk ik graag naar deze foto en soms helemaal niet. Er hangen zoveel herinneringen aan vast, dat ik die nooit verteld ga krijgen. U zal het met bovenstaande uitleg moeten doen.

Voilà. Nu bent u een beetje voorbereid. Doe uw handen nu maar van uw ogen weg:

foto Kristien Dirkx