Toen we jaren geleden in Brazilië waren, stond er vlak aan ons hotel in Rio de Janeiro een mannetje platen te verkopen. Zomaar, op straat, avond na avond. En zoveel platenmoois, daar konden wij natuurlijk niet zomaar aan voorbij gaan. Zeker wanneer dat mannetje in zijn mooiste, zangerige Portugees tegen ons begon te praten, was ik onmiddellijk verkocht. De douanebeambte op Zaventem keek ons wel raar aan toen wij daar met (quote) "Vinyl?!" (unquote) passeerden, maar hey, onze platencollectie was toch maar mooi weer uitgebreid.
Soms leggen we zo'n plaatje op ('t is te zeggen, vooral mijn lief doet dat, en ik luister gretig mee). Het zijn zo van die platen waarvan je in een peins-stemming geraakt. Niet slecht zo, met een koffietje in de zetel luisteren naar krakerig gitarengetokkel, en uw gedachten een loopje laten nemen met het moment.
Ik peins dan zo'n beetje over vanalles en nog wat, u kent dat wel. Vandaag peinsde ik over de bloggende vrouwen. Dat dat eigenlijk een soort van buurvrouwen zijn. Buurvrouwen waarmee je samen koffie drinkt, maar dan ieder aan een kant van de internetkabel. Soms is de stemming onnozel, soms is de stemming serieus. Maar het maakt nooit uit of uw tanden al gepoetst zijn of niet.
Gelukkig heb ik ook nog geweldige buurvrouwen van vlees en bloed, daar ga ik natuurlijk ook nog eens graag koffie mee drinken. Maar dan wel met gepoetste tanden.
Enfin, wie zin heeft om efkes mee te peinzen, druk op play:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten