Heerlijk

Of mijn lief goed is aangekomen, vraagt iedereen. Ja!
Of het een leuk weerzien was. Natuurlijk!
Of hij al weer wat gewend is hier. Ja. Maar dat was niet simpel. Want van een maand alleen maar je eigen ritme volgen plots weer in een ratrace van hier tot in Tokyo geworpen worden, een mens zou van minder krankjorum worden. Maar stilaan valt alles -en gelukkig dus ook mijn lief- weer helemaal in de plooi.

Het raarste gevoel om na een maand weer thuis te komen is het besef dat er meestal helemaal niks veranderd is. Alles is nog exact hetzelfde -uiteraard-, terwijl jij net de maand van je leven hebt gehad. Maar de wereld draait door, en wij doen gezellig mee.

Zo teken ik nog steeds wat. Ik werk wat. Ik schrijf ook hier en daar wat. Ik frutsel wat. Kortom, ik doe dingetjes. Ik doe heel veel kleine dingetjes. Niet één groot ding, waar ik dan ongelofelijk goed en wereldberoemd in ben, nee. Hoe zalig moet het zijn om al vanaf je vijfde te weten: dàt wil ik worden. En dat dan ook echt gaan doen later. Hoe graag ik ook al mijn dingetjes doe, het lijkt me toch echt heerlijk rustgevend om in je hoofd een duidelijk, welomlijnd Strak Plan te hebben.

Maar weet je wat nog heerlijker is? Na een maand alleen slapen wakker schieten en zien dat je lief weer naast je ligt. En dan weer lekker tegen hem aankruipen en terug in slaap soezen.

Dàt is heerlijk.