Den toren

Als ik écht tijd op overschot heb ga ik op zondag soms charcuterie halen in het buurtwinkeltje hier in de straat. Ik heb net eens getimed en het duurde vierentwintig minuten vooraleer ik mijn beleg had gekocht. Maar het wachten op je beurt is er al een attractie op zich.

Het is namelijk zo'n buurtwinkeltje waarvan niemand de echte naam -de Toren- kent maar waarvan mensen gewoon zeggen 'Ik kom juist van bij Loes'. Waar de kip eeuwig aan het spit zal draaien en waar de winkelinrichting nog steeds zo staat als bij de opening, ergens in het begin van de jaren vijftig.

De klanten zijn meestal dames op leeftijd met een gebloemde schort die elkaar in sappig Antwerps aanspreken met 'tistochwaareej medàm'. Er staat een plastieken tuinstoel voor die dames. Voor als ze moe worden van het -lange- wachten. De kipcurry en vleessla zijn er huisbereid en beleg wordt besteld in 'santemeterkes' en 'schellekes' en 'stukskes'. Twee schellekes heps, drie stukskes van da wusje.

Winter en zomer is het weer het meest besproken onderwerp. Toch wordt er niet veel nieuws over verteld. Het is gewoon nooit goed. Loes knikt van ocharme als een vrouwtje klaagt over haar zere rug en luistert geduldig naar de vakantieverhalen van de kleinkinderen van de vaste klanten. Ze kent de namen van de meeste klanten én hun hele familiestamboom plus de volledige medische geschiedenis.

Je bestelling wordt zorgvuldig ingepakt en in stylo wordt de prijs op het papiertje geschreven. En dan moet je weer aanschuiven. Aan de kassa die altijd even vriendelijk bemand wordt door de zoon of de dochter. Waar je die eurocentjes die je net niet bijhebt volgende keer wel mag betalen. En 'moet ik een zakske geven'? Nee dat hoeft niet, hoor, ik moet niet ver.

Gelukkig.