Melancholie

Toen ik gisteren aan de geldautomaat stond, schoot me plots het idee te binnen dat mijn mama vroeger bijna nooit geld uit de muur haalde. Dat deed je toen gewoon nog bij de bank.
Het deed me denken aan de tijd dat peper&zout-chips een ware revolutie was. Dat er in de jingle van Vandenborre nog met geen woord over multimedia gerept werd.

En aan de tijd dat je je niet kon voorstellen dat iemand in de hele wereld zoiets spectaculairs als SuperNintendo Mario Bros. kon maken. Waah! Om van Mario Bros. 2 nog maar te zwijgen! Daar kon je voor- én achteruit gaan in een level, en niet alleen in een rechte lijn naar die vlaggenstok. En Mario Bros. 3! Woehoew! Een dino waar je op kon gaan zitten en die met zijn tong een supergrote worm kon opslokken? Wie verzint het, seg!

Toen we dat gisteren met mijn neefjes speelden (ja ok, bijna de hele dag, maar het was dan ook héél slecht weer) leek het wel of het rechtstreeks uit de prehistorie werd doorgestraald.
Maar dat vonden ze net superleuk, mijn neefjes. Weinig geweld, veel leukere levels, niet te ingewikkeld, geen overontwikkeld kaske dat je bijna niet meer in je handen kan houden. Gewoon: leuk, ouderwets, gezellig familie-entertainment. Ook geschikt voor tantes en nonkels. Die voor één keer in deze PlayStationtijden hun neefjes ook eens lekker kunnen afdrogen.