Ik ben meter van een fantastische jongen van twaalf, die soms al een beetje begint te puberen maar die als oudste van vier meestal veel volwassener voor de dag komt dan hij eigenlijk is.
Zo heb ik gisteren proefondervindelijk mogen constateren dat hij –als hij wettelijk gezien al een rijbewijs zou mogen hebben- het veel beter zou doen op de weg dan ik. Ik verklaar mezelf even nader.
Als kerst-slash-nieuwjaars-slash-nieuw huis-cadeautje zou mijn neefje B. van mij een nieuwe bureaustoel en een flashy bureaulampje krijgen. Dus besloot ik om gisteren met B. van zijn thuis in Sint-Job naar een meubelwinkel in Zoersel te rijden. Welgeteld 19.31 kilometer. Voor een Modale Autobestuurder dan toch.
Het begon al bij de tweede afslag: die moest ik naar links nemen in plaats van naar rechts. B. zei nog dat hij éigenlijk dacht dat het naar links was, maar nee, ik was ervan overtuigd: het was naar rechts!
Gaandeweg begon het me te dagen: die kleine puber had verdorie meer oriëntatiegevoel dan ik. Daar moet je doorgaans niet al te veel voor doen, maar dit keer voelde ik me toch wel héél belachelijk. Ik belde naar mijn zus (nadat ik de auto netjes geparkeerd had, zo ver reikt mijn verantwoordelijkheidsgevoel dan wel hoor). Bezettoon. Dan maar verder gereden.
Tot we plots in Schoten zaten, helemaal de andere kant dus. Het was een mooie rit, dat zeker, maar totààl in de verkeerde richting. In een lus rijden (ook al is het dan de verkeerde lus) is wel zo handig: zo stonden we na een minuut of twintig gewoon terug bij mijn zus. Konden we de weg nog even vragen.
Allez, hop, opnieuw op weg. Bleek dat we inderdaad naar links hadden moeten gaan in plaats van naar rechts. So far so good. Intussen was ik zelfs al zonder brokken in Zoersel geraakt, hoera!
Maar dan: lichten. Oei, lichten. Was het nu weer de eerste of de tweede lichten? En moesten we dan ook weer naar links of naar rechts, even snel een schietgebedje. We gokten op de tweede lichten naar links maar dat was zo’n klein steegje dat het onmogelijk juist kon zijn. Dan maar weer mijn zus opgebeld. Zo bezorgden we haar tenminste ook nog een leuke avond, zo menslievend ben ik natuurlijk óók.
De eerste lichten naar links dus. Uiteindelijk was het kwart na vijf toen we in de winkel stonden die om zes uur onherroepelijk sloot. En ze hadden alleen nog maar ofwel vreselijk lelijke ofwel vreselijk dure stoelen. Maar wel een héle leuke bureaulamp, waar we –vanwege toonzaalmodel- zelfs nog 10% korting op kregen.
En op de terugweg ben ik maar één keer stilgevallen (want in derde versnelling vertrokken vanwege de zenuwen) en maar twéé keer moeten stoppen omdat ik de afslag naar links niet had gezien (en B. gelukkig wel).
3 opmerkingen:
Op Sarah haar kerstlijstje: een GPS of een chauffeur... Beiden mannelijk graag.
Mmm ... 2 woorden: Google Maps.
tenzij we naar Interpol rijden blijk ik een redelijk vervanged GPS machien te zijn. Morgen volgt echter de uitdaging Leuven! Benieuwd of we daar gaan geraken :-)
Een reactie posten