Bedankt, universum

Op 24 december ging ik langs een omaatje. En dat was me toch een bijzonder omaatje! Ze was al 82 maar haar stem klonk minstens vijf decennia jonger. Toen ze verder praatte, snapte ik meteen hoe dat kwam.

Ze vertelde me dat ze meerdere malen per dag 'het universum' bedankte. "Als ik onder de douche sta, dan denk ik: waw, bedànkt, universum, dat ik hier met heerlijk warm water mag douchen!" zei ze glunderend. "En als ik in mijn huis zit, dan denk ik, bedankt, universum, dat ik hier zomaar gezellig binnen in de warmte mag zitten. Bedankt, universum, dat ik twee goeie, gezonde benen heb om mee rond te wandelen. Ik heb echt een leven om 'dank u' voor te zeggen!"

Ze vertelde over haar man, over haar kinderen en kleinkinderen, over tradities en verhalen. Ze vertelde hoe ze elke dag geniet, geniet, geniét van het leven. Dat ze elke ochtend blij is dat ze weer een nieuwe dag gekregen heeft. Ze vertelde het met zoveel oprechte blijdschap en een gevoel van groot geluk, dat ik er spontaan tranen van in mijn ogen kreeg. Zij en ik, wij denken hetzelfde over het leven, ook al zit er vijftig jaar tussen ons in.

Dus nu zeg ik: bedankt, omaatje, dat ik je mocht leren kennen (hoewel ik weet dat je niet in toeval gelooft, en dat alles voor een reden gebeurt - positief of negatief).

Bedankt, omaatje. Bedankt, universum.