Vaste prik

Op het gevaar af mezelf hier onsterfelijk belachelijk te maken:



Elke woensdag begin ik tussen 20u30 en 21u als vanzelf te huilen. Echt, wenen, schreeuwen, blèten als een klein kind. Ik kan er ook niet aan doen. Echt niet!
Het is dat programma, op Nederland 1, Hello Goodbye. Het gaat over mensen die afscheid nemen. Mensen die mekaar al twintig jaar niet meer gezien hebben en het dan besterven van de zenuwen. Blije mensen die hun nieuwe kindje pas na twee maanden kunnen vasthouden. Droevige mensen die voor een jaar afscheid nemen van hun kind. Zieke mensen met gemengde gevoelens, die blij zijn omdat ze hun dochter na twee jaar weer zien, maar die tegelijk heel triestig zijn omdat ze zwaar ziek zijn.

Het is die stomme Joris ook, met zijn smerige vraagjes. “O en bent u dan héél zwaar ziek?” (nee, ik wil alleen de naam van de ziekte niet uitspreken, maar verder is het zo weer over) “En vindt u het dan erg dat u mekaar al twintig jaar niet gezien heeft?” (nee, helemààl niet, hoe kom je erbij!) “Hoé jammer vindt u het exact dat uw moeder overleden is?” “Vindt u het dan erg dat uw vrouw op Aruba aan het bevallen was, en u zat hier in Nederland?”
Je zou voor minder spontaan een potje meejanken met de geïnterviewden.

Dat is dus vaste prik op woensdag. Maar verder is alles ok met mij, hoor, dank u.