Als ik naar het werk fiets ’s morgens, is er ook een Vrouwtje.
Dit kleine, gedrongen vrouwtje doet alle moeite van de wereld om vooruit te komen op haar volledig uitgeruste fiets. Ze trapt en ze trapt en ze trapt, maar niets helpt. Het Vrouwtje fietst zó traag dat je amper merkt dat ze vooruit gaat.
Gezwind fiets ik haar elke ochtend voorbij. Op mijn wrakkige fiets, met twee versnellingen. Ik ga al-tijd veel sneller dan het Vrouwtje.
Toch vindt dit Vrouwtje het hoogst noodzakelijk om bij ieder rood licht vlak voor mij te komen staan. Ijverig trappend en hevig transpirerend zie ik haar dan zwoegen om vooruit te geraken. En iedere keer moet ik haar toch weer voorbij steken. Tot groot ongenoegen van het Vrouwtje, dat is overduidelijk.
Een andere hobby van dat mevrouwtje is uit volle borst rinkelen met de bel als er iemand ook maar één centimeter op het fietspad in haar weg durft te komen.
Ik vind het een raar mevrouwtje.
Het is er ééntje van de bizarre, gelukkig zelden voorkomende soort.
dinsdag 7 november 2006
Een Vrouwtje van de bizarre soort
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Ik slaag er al een tijdje in om een welbepaalde dame op nen brommer achter mij te laten, ook much against her goesting!
Als oude mensen of fietswits (nitwits op de fiets) willen afslagen stoppen die ook al 50 meter van te voren met trappen waardoor ze alles achter zich ophouden... daar heb ik dan weer een hekel aan!
een brommer?? wow... respect!
Mmmmm, ik heb ook zo een vrouwtje, maar ik ga steeds in een grote boog rond haar. Ze heeft een keer midden op straat tegen me staan schreeuwen... lang en leuk verhaal, maar erg geschrokken toen, ze is echt een beetje gestoord...
Een reactie posten