Sarah strekt zich strak

Mijn bureaustoel staat op de juiste hoogte, knieën netjes in een hoek van 90°, ik maak om het halfuurtje een ommetje (naar de koffie en terug), ik buig netjes door mijn benen bij het tillen van zware dozen. Hel, ik heb mezelf zelfs ingehouden en niet gekuist dit weekend! (daar krijg ik namelijk altijd zo'n lage rugpijn van)

Toch was het niet voldoende: mijn ostheopaat heeft me opgezadeld met enkele rugoefeningen ter versterking van de lage rugspieren. En laat dat nu mooi meegenomen zijn: mijn buikspieren varen er óók wel bij!

Wie goed heeft opgelet weet dat ik sport echt haat, maar deze oefeningen vallen best mee. Ik doe ze op een kwartiertje tijdens mijn dagelijks rondje Man Bijt Hond/Friends en zelfs mijn lief doet soms mee.

Dus als u deze zomer iemand met een buik zo strak als een djembévelleke ziet rondlopen, dan weet u het wel.

Dat ben ik.

De knikker

mijn eerste opdracht voor de cursus columnschrijven

Zes ben ik. Ik hang aan mama’s hand. We gaan om vlees bij de slager in de straat. Ik staar een beetje ongemakkelijk naar de potige man in zijn bebloede schort. Ik ben bang, maar echt maar een heel klein beetje.
Mama tilt me op om een nummertje uit het rode bakje te scheuren. “Nummer 14, zeg het maar”.

De stevige slagersvrouw geeft me een opgerold plakje boterhamworst. Ze kijkt me samenzweerderig aan en knipoogt. Ik voel me speciaal. Het lijkt wel alsof we het grootste geheim van heel de wereld delen.
Waarom krijg ik nu eigenlijk nooit meer een stiekem stukje?

Mama bestelt: 100 gram van dit, 200 gram van dat, een centimetertje van nog iets anders. “Mag het 220 gram zijn, madame?”
Ik wacht geduldig en ga zitten op de houten plank voor de toog. Mama en de slagersvrouw lachen nog eens om die keer toen een van mijn zusjes geen gehakt maar gekakt bestelde.

Ik wacht, nog eventjes. Een voor een laat ik mijn benen wiebelen. Ik schuifel heen en weer.
“Mama”, fluister ik.
- “Wacht even, Saartje.”
“Maar mama..”
- “Ssst…”

“En dat is dan vijfentwintig frank terug, madame. Bedankt en tot ziens!”
Mijn ogen lichten op. Nu is het mijn moment. Hierop heb ik heel de ochtend zitten wachten. Ik kijk omhoog, mama bukt zich naar me toe. Ze geeft me het muntstuk en aait over mijn krullen.

Op de tippen van mijn tenen, met het puntje van mijn tong uit mijn mond, strek ik mijn arm uit naar het mannetje. Het zwarte kindje in het rode gewaad dat al die tijd in mijn ooghoeken stond te blinken. Nog even hoger, nog even…

Het geldstuk valt rinkelend in de gleuf, het mannetje knikt hevig. Het lijkt wel of hij echt “Bedankt!” zegt tegen me.
“Graag gedaan!” fluister ik tegen het negertje (toen mocht je dat nog zeggen) en ik geef hem een dikke zoen op zijn kale, knikkende, afgebladderde hoofd.

Time-out

Ik zit even thuis tot donderdag met Meneer Oorontsteking en Mevrouw Infectie.

Snot

Ik kan even niks berstaanbaars zeggen want bijn neus is berstopt.

De moeheid der dingen

Naar de winkel gaan lukt nog net. Koken werkt therapeutisch dus dat doe ik met plezier. Of ik doe het gewoon in de hoop dat het enigszins helpt. Na het eten installeren we ons in de zetel voor een rondje Man Bijt Hond en Friends en daarna maak ik van elke avond iets onvergetelijks, exclusiefs, impulsiefs.

Niet dus. Niks exclusiefs, niks spectaculairs. Ik val gewoon van 21u tot 23u30 als een blok in slaap in de zetel. Tot S. me wakker maakt (lees: de tv uitzet en het licht uitdoet) en ik plots weer 'écht wel tv aan het kijken was hoor'.

Ik sleep me de laatste dagen voort en met het fietsen is al helemààl iets vreemds aan de hand. Ik trap wel, maar er gebeurt niet veel. Het lijkt wel of ik in slow motion beweeg en alle andere mensen op normale snelheid. (okee, wie zich hier niets bij kan voorstellen kijkt maar even naar deze videoclip van Orbital).
Het anders zo vrolijke gepiep van mijn dynamo -fwiép-fwap, fwiép-fwap- is nu nog maar een flauw fietslichtgeluidafkooksel (als dat geen Scrabblematerial is!) -muwwem, muwwem, muwwem.

In de supermarkt sta ik mezelf bij de komkommers een beetje verdwaasd af te vragen waar de courgetten ook alweer waren gebleven.
En mijn ogen schieten vol tranen als ik weer eens bijna overhoop gereden wordt op straat (mensen, niet bellen en rijden tegelijk asjeblief).
Of als ik uit een huis de geur van varkenskoteletjes ruik - dat doet me denken aan thuis.
Of als ik besef dat het nog maar woensdag is.
Of als ik weer eens moet wachten op groen licht omdat ik niet meer snel genoeg kan fietsen. Nou ja, ik kan eigenlijk beter gewoon opsommen waar ik niet overemotioneel van word. En néé het ligt echt niet aan mijn regels.

En net als je wil beginnen aan de meeste deprimerende blogpost ooit. Net dàn staat het buurvrouwmeisje voor de deur met het prototype voor de StraatSlinger. Zo enthousiast dat je donkere gemoed op slag felroze kleurt.
Dan besef ik voor de zoveelste keer dat ik toch maar een dikke vette geluksvogel ben.

Zo. Ik ga maar eens mijn huisbroek aantrekken en een goeie tavernespaghetti klaarmaken. Huilen maar dan van uien.

En daarna stofjes voor de slinger kiezen!

Zon, zon, lieve zon, ik wou dat ik je pakken kon*

Van een dag als vandaag zou een mens lichtvoetig of toch op zijn minst vrolijk moeten worden. En dat word ik ook. Maar ik had vandaag liever een heimelijke snipperdag genomen, dan ernaar te kijken vanuit het vensterraam.

Dat ik iemand een wandelgids verkoop en mezelf dan hoor zeggen: "Veel plezier ermee, het is een ideale dag om te wandelen!", terwijl ik mij en mijn zere rug weer achter mijn bureau hijs om Dringende Administratieve Dingen af te handelen, daar kan ik meestal nog net mee leven.

Maar dat ik tijdens mijn middagpauze wat zonne-energie zit op te laden en me dan terug naar mijn bureautje moet reppen omdat ik nu eenmaal maar een half uur pauze heb, dat vind ik erg. Dat vind ik een héle spijtige zaak.

Ach, moeder, was ik maar zelfstandige geworden. Dan zou ik 's morgens vroeg en 's avonds laat misschien wel hard moeten doorwerken, maar ik had mijn zonne-energiepauze tenminste kunnen rekken zolang ik wou. Lekker lang de zon op mijn gezicht. Dat ik dan 's avonds wat langer moet werken, desnoods tot een gat in de nacht, dat zou ik er zeker voor over hebben.

Of werkloze, dat is misschien nog een goeie carrière voor mij. Maar wie zou dan de lening afbetalen?

Hey, ik heb tenminste toch een paar minuten zon gehad. En heel de dag uitzicht op een stralend park. Ik had het hoogstwaarschijnlijk erger kunnen treffen.

*en zit u nu lekker met dat melodietje in uw hoofd? de hele dag? goed zo!

Eerste (ook een raar woord eigenlijk)

In de Humo van deze week worden tien bv’s gevraagd naar hun eerste. Eerste kus, eerste keer. Ik word helemaal lyrisch van eerste keren. Ook van laatste keren trouwens, maar die maak je misschien niet altijd even bewust mee.

Dertien was ik. Mijn favoriete nichtje en ik gingen met wat vrienden naar de kermis. Die avond verscheen trouwens ook de eerste (en tegelijk de laatste) fles appeljenever ten tonele. Ik was dus niet bepaald nuchter, gelukkig maar misschien. Wie weet zat ik hier nu anders nog te wachten op Jeremy.

Ik had namelijk een hele voorstelling van hoe die eerste kus moest zijn. De jongen moest er minstens uitzien als Jeremy uit de clip van Pearl Jam, inclusief grunge-hemd en mysterieuze blik. En hij moest razend knap zijn. En beschikken over een voortreffelijke tandhygiëne, dat spreekt voor zich. We zouden mekaar eerst goed leren kennen, en op het moment sûpreme zou hij nét de juiste woorden zeggen, zachtjes over mijn haar aaien en me teder kussen.

Maar nikste romantiek: ik was dus dronken en alle jongens zagen er die avond uit als Jeremy. Alleen heette hij Djamel en hij kuste als een betonmolen. Dames en heren, mijn eerste kus was een ramp. En toch was ik euforisch achteraf en ik wou alleen nog meer, meer, meer!

Gelukkig was ik twee weken ‘op vakantie’ bij mijn nicht in Gent dus dat wilde de volgende avonden zeggen: weer kermis, meer kussen.
Ja, ik ben er direct stevig ingevlogen. Laten we zeggen dat ik een nieuwe hobby had. Zo ontdekte ik dat niet alle jongens zoenen alsof iemand per ongeluk de fast forward-knop heeft ingedrukt en dat er een heel boeiend arsenaal aan kustechnieken bestaat. Jaja. Dat was mijn eerste kus. Of beter: mijn eerste kusdriedaagse.

En dan nu: een bekentenis. Ik weet niet meer hoeveel jongens ik intussen gekust heb. Erg he. Ja, raap uw onderkaak nu maar weer op van de grond en spreek vooral niet uit wat u net wilde gaan zeggen.
Ik kan wel beginnen aan een opsomming, maar die zal altijd onvolledig blijven. Mijn dagboeken van die tijd brengen nog enige opheldering, toch blijft het lijstje (de Lijst) onvolledig: de niet-noemenswaardige zoeners werden namelijk niet vermeld. Ik was best onverbiddelijk, toen.

Heel mijn puberteit is een aaneenschakeling van kussen, vrees ik. Of nee, ik vrees niks, het was verdorie fantastisch! Want oh! Er zaten me daar een paar heerlijke kussers bij, daar in mijn lijstje! Ik krijg het nog altijd warm bij de herinnering eraan. Eentje kus ik zelfs nog elke dag.

O ja. Nog snel enkele mythes uit de wereld helpen. Jaren later bleek namelijk dat veel mensen heel die tijd dachten dat ik allerlei andere Vieze en Smerige Dingen met die jongens deed – en ook een beetje omdat mijn schoon ouders meelezen: niet dus! Kussen was zo goed als het enige wat er gebeurde.

Die andere eerste, die was voor S. En acht jaar later ben ik daar nog altijd even blij om.

Chocoladevlagen

Zo om de zoveel maanden krijg ik een chocoladevlaag. Dan wil ik dat heel het huis naar chocolade ruikt en dan moet en zal ik chocoladekoekjes of -cakejes bakken. (Of als ik te lui ben zit ik me de hele dag een ongeluk te breken aan die heerlijke, onverantwoord grote tabletten pure Cote d'Or. Maar dat laat ik voor de gezelligheid even achterwege.)

Anyway. Wat u vast liever wil weten: ik heb een leuk recept voor chocoladecakejes gevonden (hierzo). Het is een recept zoals ik ze graag heb: snel klaar, alles-in-één-kom, niet teveel geklungel en met ingrediënten die je meestal allemaal wel in huis hebt. Of daar zorg je toch gewoon voor als je deze cakejes geproefd hebt. O ja, de leuke papieren vormpjes zijn van de Hema.

PS: voor diegenen die het zich mochten afvragen: ik heb geen intenties om een nieuwe Coolinary te worden. Ik heb gewoon een nieuwe, supergoeie oven!

Het ovalen jaar

Nu breekt mijn klomp. Dat zoiets kan bestaan. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik kan me er zelfs niets bij voorstellen. Maar bij Zezunja (waar ik bij de weg binnenkort vijf zaterdagmiddagen een cursus columnschrijven bij ga volgen) kan je een stukje over synesthesie lezen. Het gaat over kleuren bij woorden en dingen denken. En ik snap er echt geen jota van.

Er ontsnapte me wel een hallelujahtje bij het lezen van de comment van het 'ovalen jaar'.
Dat zit dus zo: een jaar ziet er in mijn hoofd ovaal uit, grijzig, en de weekends hebben een andere kleur dan de weekdagen. Afhankelijk van de datum draait het ovalen jaar en er zit bij mij een soort van streepje aan het jaareinde. Als er iets te doen is op een bepaalde dag is dat gemarkeerd. Een soort van Outlook-agenda avant la lettre dus.

Als er iemand is die dit herkent en nu ook stiekem hallelujah zit te mompelen, dan wil ik daar wel eens een boompje over opzetten.

En verder wens ik u een kleurige dag. Op wat voor manier dan ook!

Mijn moussaka

Heel het internet afgezocht naar een recept voor moussaka met én petatjes én witte saus én tomatensaus. Uiteindelijk bij.. ehm.. Radio 2 gevonden. Tja, niemand is perfect.

Beetje aangepast naar mijn eigen smaak (ik doe nooit een eierdooier bij bechamelsaus) en de verkrijgbare dingen (de Marokkaanse slager had zijn maalmachine net gepoetst dus hij kon geen vers lamsgehakt meer malen - ter info: met ongekruid rundsgehakt gaat het ook!).
Van dit receptje hebben wij met twee gegeten en dan was er nog wat over om de volgende dag van te eten. Dan is het zelfs nog lekkerder!

Nodig
2 aubergines (ongeveer 500 g)
plantaardige olie
1 grote ajuin, gesnipperd
1 teentje knoflook, gesnipperd
500 g lamsgehakt
chilipoeder
kaneel
versgemalen zwarte peper
beetje zout
3 eetlepels tomatenpuree
500 g aardappelen
handjevol geraspte kaas

Voor de saus:
25 g boter
40 g bloem
4 dl melk
zout en versgemalen zwarte peper
muskaatnoot

Doen
Snijd de aubergines in schijfjes van een halve cm. Leg ze een 10-tal minuten op een keukenpapier en bestrooi ze met zout.
Verwarm een beetje olie in een grote koekepan en leg de pan vol met plakjes aubergine. Bak de resterende plakjes op dezelfde manier goudbruin en voeg -indien nodig- nog wat olie toe. Haal de aubergines uit de pan en hou even opzij.
Bak in dezelfde pan ui en knoflook goudbruin en roer daar het lamsgehakt doorheen. Laat dit bruin bakken en voeg dan chilipoeder, kaneel, peper, zout, tomatenpuree en een beetje water toe. Roer dit alles goed door elkaar. Als je meer saus wil, kan je nog wat water en/of tomatenpuree toevoegen.

Schil in tussentijd de aardappelen en snij ze in schijfjes van ongeveer 1 cm dik. Kook ze halfgaar.

Leg in een grote ovenschotel laagjes vlees en laagjes aubergines. Begin en eindig met een laagje vlees. Leg daarop tenslotte één laag aardappelschijfjes.

Maak nu de saus. Gewoon een dikke, niet al te lopende, bechamelsaus (witte saus).
Voor wie dat nog niet kan met zijn ogen toe: smelt de boter in een pan, voeg er de bloem aan toe en laat deze 1 tot 2 minuten, al roerend, zachtjes bakken. Neem de pan van het vuur en schenk er, onder voortdurend roeren, beetje bij beetje de melk bij. Zet de pan, als alle melk gebruikt is, weer op het vuur en breng de saus, al roerend, aan de kook. Zet het vuur lager, voeg er nootmuskaat, peper en zout naar smaak aan toe en laat de saus zachtjes doorkoken, tot ze dik wordt. Neem de pan van het vuur en laat de saus enigszins afkoelen.

Schenk de saus over de aardappelen in de stoofpot. Strooi er nog een handjevol geraspte kaas over.
Bak de moussaka in een warme tot zeer warme oven (190°C of gascijfer 3/4) gedurende 25 tot 30 minuten, tot de kaas goudbruin van kleur is.

Lekker!

Gekraakt

En dan zit je daar in je bh en je niet-bijpassende onderbroek (mentale post-it: volgende keer geen kleedje maar een jeans aantrekken) bij de ostheopaat.

En dan moet je als op een paardje gaan zitten, handen op je schouders en dan hoor je je wervels knakken alsof iemand doodleuk zijn vingers even kraakt. Kr, kr, kr, krk.

En dan zit je de hele tijd je buik in te trekken. Volgende keer raak je geen chips meer aan. Echt!

En dan wordt je been in de meest rare posities gedraaid waardoor je alleen maar kan hopen dat je niet-bijpassende onderbroek alles wel netjes blijft bedekken.

En dan blijkt dat de pijn in je borstkas (waardoor je in het holst van de nacht al een of andere ernstige longaandoening begon te vrezen) gewoon van een wervel in je rug komt.

En dan vind je het plots toch wel een beetje raar, al dat fysieke contact.

Globaal muggenziften

Ik heb vanochtend een mug doodgeslagen.

Een mug! In januari!

Ochtendritueel

- 6x op de radio-snooze-(snoes)-knop drukken
- 2x denken dat ik vandaag écht op tijd ga opstaan
- 7x nog eens omdraaien
- 3x ergeren aan Peter Van De Veires Grote Ochtendshow
- 3x ergeren aan het gegiechel en de versprekingen van zijn bijzit
- 1x lachen met Peter Van De Veire
- 2x proberen mijn ogen open te doen
- 1x tegen S. aan kruipen
- 2x al eens een voet uit bed laten bungelen om te voelen of het gaat
- 4x denken "en nu zou ik er toch écht uit moeten"
- 1x opstaan
- 1x te lang douchen
- 1x te lang klaarmaken
- 1x groot glas Tropicana
- 2x Krisprolls met smeerkaas (dubbelroom van Maredsous-ik probéér het echt hoor, ontbijten)
- 1x koffiezetten voor S.
- 1x de rolluiken opendoen en de buren gillend zien wegrennen bij het aanzicht van mijn fluogroene badjas en piekhaar
- 3x veranderen van outfit
- 10x S. dag-kussen
- 1x fluks op de fiets

En dan een verse, dikke, dode rat zien liggen in een plasje van zijn eigen bloed. De Krisprolls kwamen er bijna weer uit.

Mensen, ik ben blij dat het bijna weekend is!

Meet the family

Een tijdje geleden schreef ik al eens over mijn plan voor het bib-project. De bedoeling was om de verschillende emoties die 'lezen' naar boven kunnen brengen weer te geven. Maar sindsdien had ik niets meer aan het projectje gedaan.
Tot ik gisteren te weten kwam dat de tussentijdse jury volgende week al doorgaat! Niet dat het zo'n stress is als op de "echte" academie, maar toch: deadlines zijn deadlines.

En dan komt Sarah in actie, want wat Sarah nodig heeft zijn deadlines. Lekkere, strakke, korte, parelzweet-op-je-bovenlip-, uitgedroogde-lenzen-van-het-staren-naar-het-computerscherm-deadlines.

En deadlines werken:
Meet the family!

klik op beeld voor groter

Nu ook verkrijgbaar: exclusief ikbib!inpakpapier, om je favoriete boek in te pakken en cadeau te geven.

klik op beeld voor groter

Nu nog de rest van het pakketje.
Aanmoedigingen linksonder deponeren. Met dank.

Ik heb getwijfeld over België

Esther van het -overigens zeer amusante- Niet Lief Collectief postte onlangs een verzoekje op haar blog. Iedereen die dat wilde mocht haar een opdracht geven.

En als het op delegeren en anderen het werk laten doen aankomt, weet ik wat te doen: ik vroeg haar om een stukje over Vlamingen. Klikt u dus snel eventjes hier en bekijk België eens door Echte Nederlandsche Ooghen.

En post er gelijk ook maar een goeie, platte Belgen/Hollander- mop. Vooruit, voor één keertje mag het!

Bedankt, lieve Canvas

Mijn lezersbrief * in de Humo vorig jaar heeft eindelijk vruchten afgeworpen! Of wat dacht u hiervan. Vanavond, 20u40: Little Britain. Maandag, 20u40: het Peulengaleis. Dinsdag, 20u40: Extras.

Als u me nu nog éven wilt excuseren. Ik moet namelijk snel een nieuwe lezersbrief naar Humo schrijven ter attentie van de heer of mevrouw Canvas-programmator.
Want mijn favoriete shows op maandag of donderdag uitzenden, sorry, maar dat kan écht niet hoor: dan heb ik avondles. Pipo's!

* Deze lezersbrief was een aanklacht tegen het feit dat de leuke, grappige programma's op Canvas altijd pas omstreeks middernacht werden uitgezonden - ik vroeg me toen af of echt àlle Canvaskijkers óf werkloos óf nachtbrakers waren. Niet dus, hoera!

Sarah slaat de slag van haar leven

Ik was me al weken suf aan het zoeken naar een nieuwe lading van het fotopapier (10x15) waar je op de voorkant een foto kan printen en op de achterkant ook nog iets. Blijkbaar is dat niet overal te krijgen, en op het duurdere fotopapier (5 euro voor 20 stuks) kan je niet op de achterkant printen. Anyway. Dus ik weer naar mijn oude vertrouwde Blokker want daar verkopen ze dat in pakjes van 50 stuks voor maar 1.79 euro. Per pakje!

Of toch niet want ik heb daarstraks de hele voorraad opgekocht, hehe.

Better safe than sorry! Ja, zeg, stel je voor dat ze uit de handel worden genomen. Dat iemand in de hoogste Blokker-regionen het in zijn hoofd zou halen om net dat papier uit de handel te nemen.

Tja en toen de caissière de prijs voor me scande en er '1.79' op het scherm floepte, en dat ik toen op standje-hamsteren floepte en alles uit het rek in één keer heb meegesleept, dat hoeft u toch niet per se te weten he? En het gezicht van de caissière, die me vol medelijden en hoofdschuddend nakeek en dacht “och guttegut arm kind”. Dat hoef ik toch allemaal niet te vertellen? Neuh. Dat hoeft toch niet he?

Verplicht voer, triest voer

Heeft u er de laatste tijd nog wel eens bij stilgestaan hoe wonderlijk het is dat u zomaar naar uw werk bent kunnen gaan zonder bang te zijn om beschoten of neergeknuppeld te worden?
Dat het water gewoon, zoals elke dag, uit het kraantje stroomde zonder dat u daarvoor tien kilometer, drie rebellen en een leeuw hoefde te trotseren?
Dat niemand het u kwalijk neemt dat u Vlaams bent, of toch niet in die mate dat u de strot wordt overgesneden?
En dat er iemand is om voor u te zorgen als u -ocharme- uw enkel heeft verstuikt?
Had u er nog wel eens aan gedacht dat het voor sommige mensen op deze wereld helemaal niet evident is om op elk moment van de dag te weten waar vrienden en familie zich bevinden? Mensen wiens kleine kindjes moederziel alleen, zonder mama en papa, in een volgepropt vluchtelingenkamp zijn beland met niets meer dan vodden rond hun lijf? En dat zij dan nog diegenen zijn die geluk hebben?
Vindt u het gek dat de weg naar uw werk niet bezaaid ligt met lijken?

Als u op al deze vragen met nee kan antwoorden, heeft u zaterdag zeker niet naar Hotel Rwanda gekeken. Het zou verplicht voer moeten zijn. Maar het is wel triest voer.

Goede voornemens. Of ook niet.

Pft, goede voornemens. Loze beloften, belofte maakt schuld, yadieyadieyadie.
Maar omdat er nu eenmaal alweer een nieuw jaar begonnen is (waarvoor proficiat!), zal ik toch even iets neerpennen. Ik zal het mijn “Goede Plannen” noemen, vindt u dat een goed plan?

Goed plan nummer 1:
Tijdens onze zware, spetterende, extravagante oudejaarsnacht ( o yeah: Lief Met Longontsteking en ik, samen in de zetel in slaap gevallen, en net op tijd wakker om middernacht, rock ’n roll!) hebben S. en ik besloten dat 2008 het Jaar van de Reizen wordt. Na het Jaar van de Keuken mocht dat wel weer eens, dachten wij zo.
Grote reisjes, kleine reisjes, vriendenreisjes, gratis reisjes, iets duurdere reisjes, lange reisjes, korte reisjes, eendagsreisjes, warme reisjes, Aziatische reisjes, Europese reisjes, stadsreisjes, plattelandsreisjes, autoreisjes, vliegtuigreisjes, weekendreisjes, zotte reisjes, verrassingsreisjes: wij staan voor alles open dit jaar.
Dus u gaat op weekend? Wij gaan mee!

Goed plan nummer 2:
Mij minder druk maken in dingen waarin ik me achteraf bekeken helemaal niet druk in hoéfde te maken. Wie hier van nature goed in is, mag het mij altijd eens voordoen.

Goed plan nummer 3:
Zelf een poef maken.
Tot deze conclusie ben ik gekomen sinds ik a) een Lief met Longontsteking heb en b) vanaf vorige zondag tot en met gisterenavond onafgebroken niet meer in de “goeie” zetel kon gaan hangen. Ik moest mezelf namelijk al die tijd in de eenzit murwen vanwege a) het chronische slaapgedrag van S. en b) mijn vieze vuile keuken-verf-kleren.
Ik vind persoonlijk dat zetels dienen om in te liggen. En ik vind ook dat je in onze eenzit niet kan liggen, tenzij heel oncomfortabel. Dus ik wil een poef om mijn benen op te leggen. Zo kan ik -de volgende keer dat ik niet in de grote zetel mag- toch nog een soort van liggen. Een mens kan maar beter voorbereid zijn in het leven, nietwaar!
En aangezien de poefs (poefen?) die ik in de winkels vind ofwel véél te lelijk ofwel véél te duur zijn ga ik er zelf een maken.
Wens me al maar veel succes.

PS: Trouwens, het woord poef wordt plots heel raar als je er maar lang genoeg naar kijkt. Zoals ik net, toen ik –tevergeefs- een handleiding poefmaken probeerde te googlen.

PS: Dat geldt eigenlijk ook voor het woord reisjes hierboven.

Goed plan nummer 4:
Meer fruit eten.

Goed plan nummer 5:
Alle koeien bij hun horens pakken!

happy 2008

Benieuwd naar wat wij je wensen voor dit kakelverse jaar?
Klik op de foto! (of voor sommigen: kijk binnenkort in je brievenbus)

Sarah rijdt naar Zoersel of de dag waarop mijn neefje zijn kijk op vrouwen achter het stuur helemaal om zeep geholpen werd.

Ik ben meter van een fantastische jongen van twaalf, die soms al een beetje begint te puberen maar die als oudste van vier meestal veel volwassener voor de dag komt dan hij eigenlijk is.
Zo heb ik gisteren proefondervindelijk mogen constateren dat hij –als hij wettelijk gezien al een rijbewijs zou mogen hebben- het veel beter zou doen op de weg dan ik. Ik verklaar mezelf even nader.

Als kerst-slash-nieuwjaars-slash-nieuw huis-cadeautje zou mijn neefje B. van mij een nieuwe bureaustoel en een flashy bureaulampje krijgen. Dus besloot ik om gisteren met B. van zijn thuis in Sint-Job naar een meubelwinkel in Zoersel te rijden. Welgeteld 19.31 kilometer. Voor een Modale Autobestuurder dan toch.

Het begon al bij de tweede afslag: die moest ik naar links nemen in plaats van naar rechts. B. zei nog dat hij éigenlijk dacht dat het naar links was, maar nee, ik was ervan overtuigd: het was naar rechts!
Gaandeweg begon het me te dagen: die kleine puber had verdorie meer oriëntatiegevoel dan ik. Daar moet je doorgaans niet al te veel voor doen, maar dit keer voelde ik me toch wel héél belachelijk. Ik belde naar mijn zus (nadat ik de auto netjes geparkeerd had, zo ver reikt mijn verantwoordelijkheidsgevoel dan wel hoor). Bezettoon. Dan maar verder gereden.

Tot we plots in Schoten zaten, helemaal de andere kant dus. Het was een mooie rit, dat zeker, maar totààl in de verkeerde richting. In een lus rijden (ook al is het dan de verkeerde lus) is wel zo handig: zo stonden we na een minuut of twintig gewoon terug bij mijn zus. Konden we de weg nog even vragen.

Allez, hop, opnieuw op weg. Bleek dat we inderdaad naar links hadden moeten gaan in plaats van naar rechts. So far so good. Intussen was ik zelfs al zonder brokken in Zoersel geraakt, hoera!

Maar dan: lichten. Oei, lichten. Was het nu weer de eerste of de tweede lichten? En moesten we dan ook weer naar links of naar rechts, even snel een schietgebedje. We gokten op de tweede lichten naar links maar dat was zo’n klein steegje dat het onmogelijk juist kon zijn. Dan maar weer mijn zus opgebeld. Zo bezorgden we haar tenminste ook nog een leuke avond, zo menslievend ben ik natuurlijk óók.

De eerste lichten naar links dus. Uiteindelijk was het kwart na vijf toen we in de winkel stonden die om zes uur onherroepelijk sloot. En ze hadden alleen nog maar ofwel vreselijk lelijke ofwel vreselijk dure stoelen. Maar wel een héle leuke bureaulamp, waar we –vanwege toonzaalmodel- zelfs nog 10% korting op kregen.

En op de terugweg ben ik maar één keer stilgevallen (want in derde versnelling vertrokken vanwege de zenuwen) en maar twéé keer moeten stoppen omdat ik de afslag naar links niet had gezien (en B. gelukkig wel).

De meisjes komen terug met een half pond varkensgehakt. Meer kon de man niet over zijn kapblok sleuren.

Opdracht: maak schetsen met zwarte acryl en een dik penseel en maak daarna een collage van stukjes schetstekeningen met één kleurdetail, op basis van (o.a.) bovenstaande zin van Louis Paul Boon.

Pret bij de vrouwendokter

Ik kom uit een huis van vijf-vrouwen-onder-één-dak dus naar de gynaecoloog gaan kwam ongeveer op hetzelfde neer als “geef je de boter even door?”. Beter voorkomen dan genezen is bovendien mijn motto en ik moet nu eenmaal elk jaar een nieuwe stapel pil-voorschriften hebben, dus deze week zat ik samen met vier andere vrouwen netjes op tijd in de wachtzaal van dokter M. Een half uur na de afgesproken tijd was ik pas aan de beurt.

Maar dokter M. -normaal overigens een zeer aimabel man- had zijn dagje niet. Dus toen ik begripvol vroeg “Het is precies druk vandaag?” (of wat zeg je anders als je daar in je blote kont staat) beet dokter M. me toe met een niet zo hartelijk “Nee! Waarom?”

“Op de tafel, één voet hierin, één voet hierin en ontspannen. Ontspannen!” En dan is het net zoals wanneer iemand zegt: je mag niét aan de kleur rood denken. Dan denk je alleen nog maar aan rood. Felrood.

“Ontspannen!” Onvermurwbaar, dat was de man. Hij rammelde verder zijn routineonderzoekje af. “Hier de linkereierstok, de baarmoeder, de rechtereierstok, dat is allemaal in orde he. Nog vragen mevrouw D.?”

En voor ik twee keer met mijn ogen geknipperd had, stond ik alweer buiten in de vrieskou. Tweeënveertig euro armer, mezelf af te vragen of het echt waar zou zijn, wat K. me onlangs zei. Dat vrouwendokters hun patiënten niet kennen aan hun gezicht, maar aan hun onderkant.

En toen voelde ik me toch al iétsje blijer. Omdat ik geen job heb waarin ik de mensen aan hun piemel moet herkennen.

Sarah's Eindejaarsvraagjes

Bij het lezen van de Eindejaarsvraagjes vraag ik me altijd af wat ik zou antwoorden mochten ze bij Humo ooit op het idee komen mij op te bellen ter hunner bladvulling. En, laten we wel zijn, that's never gonna happen, dus stel ik ze mezelf maar.

Bij deze stel ik ze gelijk ook aan u, beste lezer, en doe voor één keertje maar alsof ik Humo ben. Dan heeft iemand ù de Eindejaarsvraagjes tenminste wel eens voorgeschoteld.

Wat vindt u de belangrijkste gebeurtenis, evolutie of trend van het voorbije jaar?
De sterke achteruitgang van het VB in Borgerhout: waar het begonnen is zal het ook weer stoppen!
Dat de feestdagen plots weer daar zijn zonder dat ik er erg in had.
Dat het wederom een vrij rimpelloos jaar was met Zeer Fijne Momenten.
Dat onze keuken bijna af is!

Wat vindt u het beste en wat het slechtste radio- en/of tv-programma van 2007?
Beste tv: Man Bijt Hond, The Catherine Tate Show, De Pappenheimers, Slimste Mens Ter Wereld
Stiekem ook graag naar gekeken: interieur- en huizenprogramma's op de BBC, 's middags vlak voor het middagdutje.
Beste radio: het middernachtnieuws vlak voor het slapengaan.

Wat vindt u het beste boek / toneelstuk / concert en wat de beste film en de beste cd van 2007?
Beste boek: ik heb er zoveel gelezen dat ik het niet meer weet, met alles van Murakami en Dimitri Verhulst op kop.
Beste toneelstuk: Orfee van Theater FroeFroe en ook goed gelachen met Wim Helsen
Beste concert: Wilco in het Koninklijk Circus in Brussel
Beste film: een goed voornemen voor 2008: vaker naar de film gaan!
Beste cd: Beirut

Wie wenst u wat toe voor 2008 (ten goede of ten kwade)?
Ik wens iedereen het allerbeste en vooral mijn lief en Johan Petit een goede gezondheid.
Dat er meer geknuffeld mag worden.
Dat ik mijn brievenprojectje eindelijk eens uitvoer (rarara ;).
Dat ik van mijn twaalfduizend ideeën eindelijk eens ééntje tot een (liefst goed) einde breng. Dat Sid dat ook doet (hoewel hij al goed op weg is).
Canvas: een programmator die geen nachtbraker is.
Iedereen die zwanger is of het wil worden: een wolk van een baby!
Onze keuken: een mooi kleurtje.
Iedereen (mezelf incl): meer boeken, minder tv! Meer inspiratie, minder tv! Meer fantasie, minder tv!

Maak er een prachtjaar van!

Let them know it’s Christmas time

Buiten het feit dat ik dacht dat ze toen zongen “freedom.. woohoow” ipv “feed the world” vond ik het een prachtig lied. Toch blijft Last Christmas van George Michaelopopolopolopoupoulos mijn all time favourite kersthit.

Buiten het feit dat ik een hekel heb aan kerstshoppen verheug ik me ieder jaar weer op het krijgen en –vooral- het geven van kerstcadeautjes. Toch heb ik eigenlijk alles al wat ik me ooit kon voorstellen dat ik wilde hebben:

Van mijn lief heb ik zeven prachtjaren gekregen en de wetenschap dat er altijd iemand is die me graag ziet (voorlopig althans ;).
Mijn mama heeft me de aanleg voor creativiteit, verftechnieken en, in samenwerking met mijn zussen, een heerlijke jeugd bezorgd. Het was niet altijd evident maar ik ben vrolijk door mijn kinderjaren gefietst.
Van mijn oudste zus kreeg ik het moederkloekgevoel mee: bij haar is het altijd gezellig en warm en haar huis ruikt bijna altijd naar cake.
Dan de tweelingzussen. De eerste die ter wereld kwam leerde me zot doen in de Delhaize, altijd naar de twee kanten van een verhaal te luisteren en ze zweeg voor me als ik toch op stap ging tijdens huisarrest (die éne keer dat ik dat had). De tweede van de tweeling gaf me het heerlijke gevoel dat je overhoudt van een goed gesprek bij een tas koffie op een doordeweekse dag en leerde me om iedereen te nemen zoals hij of zij is. Ook al verschilt dat op het eerste zicht dag en nacht met hoe je zelf bent.

Van mijn vriend(inn)en zag ik hoeveel het betekent om elkaar soms maar een paar keer per jaar te zien en toch altijd weer het gevoel te hebben alsof het gisteren was dat je nog samen op de schoolbanken zat te mijmeren over die Ene Onbereikbare Jongen.

En van mijn schoonfamilie? Daar kreeg ik héél veel schone dingen van. Een hele aanvulling op mijn woordenschat bijvoorbeeld. Mijn beperkte kennis van het Kempens is bij hun thuis nog altijd onderwerp van spot, maar niet-Kempenaren moeten maar eens proberen om volgende woorden te begrijpen:

Ik krijg het op mijn sees(e)kes
Een fluwijn [fluwaain]
Dat vaart [da veirt]
Kinnekeskak
Kinnekessuiker
Ne joenkman
Segenweurrig
Swengs
Sjauwelen
Hij is weer aan ‘t [mùzze]
Een luzzie
Ne pèrepluuj
E vraammes
Ne karotentrekker
[un flurrus kraaige]
Een suzzie
Ne kwikwak
Ne reitak
Meurreg

Misschien toch maar eens een dialectenwoordenboek op mijn verlanglijstje zetten dit jaar.