Juf Sarah of hoe bloed dan (misschien) toch kruipt waar het niet gaan kan

Al vanaf het moment dat ik ben beginnen werken vind ik dat er iets ontbreekt in mijn job. Maar wat?

Ik weet alleen dat ik bij schoolfeesten van neefjes en nichtjes steevast tranen in mijn ogen krijg. Dat ik jaloers ben als ik juffen met hun klasje-in-fluovestjes door de stad zie paraderen. Dat ik bij het horen van een verdwaalde schoolbel altijd helemaal nostalgisch word. Dat ik heel graag kindjes zie (maar dat wisten jullie al). Dat ik stiekem het liefst kinderboeken lees. Dat ik wou dat ik me met carnaval ook ongegeneerd had mogen verkleden.

Maar, helaas pindakaas, dacht ik altijd, alles heeft een reden en daarom zal jij nooit juffrouw worden.

Tot ik gisteren naar Katho surfte: het kan dus WEL! In twee jaar tijd kan ik via lange afstandsonderwijs (= alles thuis studeren en ongeveer 2 x per maand naar West-Vlaanderen, en natuurlijk ook stages) gewoonweg kleuterjuf worden! How great is that!
Ik kan mijn job houden en als het me dan niet bevalt, stop ik er gewoon mee (hoewel ik daar sterk aan twijfel ;).

En ik hoor je al zeggen “daar heb je Sarah weer met haar wilde ideeën”, maar dit is er zo eentje dat een paar keer per jaar altijd de kop opsteekt. Al vijf jaar lang.

Stel je voor dat datgene waar je stiekem al een paar jaar op hoopte, maar waarvan je dacht dat het praktisch niet haalbaar was, plots toch mogelijk wordt.
Dàt is dus een heel raar gevoel. Ik moet er zelf nog even aan wennen en er eens goed over nadenken. Binnenkort maar eens naar de opendeurdag dus…

Stel je voor: juffrouw Sarah.

Die tijd van de maand, ja

Beste kledingketenmagnaten,

Tijdens die periode van de maand (en anders eigenlijk ook), willen wij vrouwen écht geen felle TL-lampen in de pashokjes. Wij willen gezellige, ruime paskamers met gedimd licht. Wij hebben echt géén nood aan helse lampen die elk detail 1000 keer uitvergroten.

En nu ik dan toch bezig ben.

Wij willen spiegels die werken als verdunners. Zeker tijdens dié periode van de maand. Want dan voelen wij ons alleen maar pappig en onsexy.
En wij willen, waarom ook niet, levensgrote foto’s op de pashokjeswand. Foto’s van knappe mannen die vol bewondering in katzwijm vallen voor onze ongeëvenaarde uitstraling en de ene “ooh” na de andere prevelen.
Als u geen foto’s kan vinden mogen het ook levende exemplaren zijn. Maar dan wel achter glas. Met een aan-en-uit-knopje. We willen natuurlijk niet dat al die mannen ons tijdens het omkleden kunnen zien in onze makkelijke maar lelijke bomma-onderbroek. Gewoon een enthousiast publiek, zal ik maar zeggen, verkrijgbaar op eenvoudig verzoek.

Dat is toch niet te veel gevraagd, hoop ik, beste kledingketenmagnaten?

Wij willen trouwens ook geen onvriendelijke verkoopsters, maar toffe homo’s met een natuurlijk gevoel voor mode en sexy kleren. Mannen die het echt wel kunnen weten. Die net dat ene perfecte accessoire voor ons gaan halen. Mannen die je verzekeren dat dat kleedje voor jou gemaakt is, terwijl je niet bang hoeft te zijn dat hij het alleen maar zegt om met je de koffer in te duiken. Mannen die kirren van plezier en samen met jou een vreugdedansje doen als je eindelijk de lekkerste broek van heel het noordelijk halfrond gevonden hebt.

Dat, beste kledingketenmagnaten, zou ik heel erg appreciëren, als u dat nu eens kon voorzien bij mijn volgende bezoekje aan de Meir.

Oogleed

Op wereldschaal en in de loop van een heel mensenleven is en blijft het een onbenullig detail, maar als uw ooglid heel de tijd zit te trillen, dan wordt een mens daar toch ambetantig van!

Es ist für mich

Ik hou niet zo van Duitse films. Ik hou gewoon niet van Duits in het algemeen (die vervoegingen alleen al, seg, welke verdorven ziel heeft zoiets uitgevonden!).

Maar na Goodbye Lenin begon ik al te twijfelen. En nu, na Das Leben der Anderen, weet ik dat het niet meer klopt. Duitse films kunnen dus wel goed zijn. Steengoed! Maar keihard.

Ik wist niet dat het leven aan de andere kant van de muur zo vreselijk was. Ik had nog nooit van de Stasi gehoord. Dat de muur gevallen was, dat heb ik nog net bewust meegemaakt, maar verder had ik nooit stilgestaan wat de mensen in Oost-Duitsland allemaal hebben moeten doorstaan. En nu, dankzij deze film, weet ik dat wel. Of tenminste, toch een fractie van wat voor verschrikkelijke tragedies zich daar hebben afgespeeld.

Gaan kijken. En rap!

(neem wel een zakdoek mee)

Mannetjes

It's all in the family

Mijn neefje Jeroen is derde geworden in de tekenwedstrijd van zijn school. Derde plaats van héél het vierde leerjaar!

Op mijn vraag of hij dan geen tekenacademie wilde volgen zei hij:
"Nee, ik doe dat liever op mezelf."
"- Ja, maar dan leer je allemaal trucjes, en dan leer je heel veel bij."
"Nee, maar ik kijk liever rond en dan teken ik dat over."

Nu ik de tekening zie begrijp ik plots heel goed waarom hij de tekenschool niet nodig vindt.

Proficiat, Geronimo!

Twee domkoppen gaan naar de Colruyt

... en vergeten hun huissleutel thuis.

Het zou een goeie grap kunnen zijn en dat was het achteraf bekeken ook wel. Maar met vier diepvriespizza's en drie plooibakken vol boodschappen voor je eigen deur staan is op het moment zelf geen pretje!

Dan maar een reservesleutel gaan halen bij de schoonpapa in Turnhout. Gelukkig is er altijd nog de schoonpapa.

Een autoritje van 2 x een halfuur valt op zich nog mee, ware het niet dat we de cd-lader niet bij hadden. Die lag nog thuis, tiens, naast de huissleutels.
Dan maar een plaatje aangevraagd bij Stijn van Belfort op Stubru. Zeer vriendelijke jongen die Stijn.

En wat bleek? Ons ritje was plots zó om!

Het free food was trouwens ook heel lekker. Gelukkig is er ook nog altijd de schoonmama.