Sarah rijdt naar Zoersel of de dag waarop mijn neefje zijn kijk op vrouwen achter het stuur helemaal om zeep geholpen werd.

Ik ben meter van een fantastische jongen van twaalf, die soms al een beetje begint te puberen maar die als oudste van vier meestal veel volwassener voor de dag komt dan hij eigenlijk is.
Zo heb ik gisteren proefondervindelijk mogen constateren dat hij –als hij wettelijk gezien al een rijbewijs zou mogen hebben- het veel beter zou doen op de weg dan ik. Ik verklaar mezelf even nader.

Als kerst-slash-nieuwjaars-slash-nieuw huis-cadeautje zou mijn neefje B. van mij een nieuwe bureaustoel en een flashy bureaulampje krijgen. Dus besloot ik om gisteren met B. van zijn thuis in Sint-Job naar een meubelwinkel in Zoersel te rijden. Welgeteld 19.31 kilometer. Voor een Modale Autobestuurder dan toch.

Het begon al bij de tweede afslag: die moest ik naar links nemen in plaats van naar rechts. B. zei nog dat hij éigenlijk dacht dat het naar links was, maar nee, ik was ervan overtuigd: het was naar rechts!
Gaandeweg begon het me te dagen: die kleine puber had verdorie meer oriëntatiegevoel dan ik. Daar moet je doorgaans niet al te veel voor doen, maar dit keer voelde ik me toch wel héél belachelijk. Ik belde naar mijn zus (nadat ik de auto netjes geparkeerd had, zo ver reikt mijn verantwoordelijkheidsgevoel dan wel hoor). Bezettoon. Dan maar verder gereden.

Tot we plots in Schoten zaten, helemaal de andere kant dus. Het was een mooie rit, dat zeker, maar totààl in de verkeerde richting. In een lus rijden (ook al is het dan de verkeerde lus) is wel zo handig: zo stonden we na een minuut of twintig gewoon terug bij mijn zus. Konden we de weg nog even vragen.

Allez, hop, opnieuw op weg. Bleek dat we inderdaad naar links hadden moeten gaan in plaats van naar rechts. So far so good. Intussen was ik zelfs al zonder brokken in Zoersel geraakt, hoera!

Maar dan: lichten. Oei, lichten. Was het nu weer de eerste of de tweede lichten? En moesten we dan ook weer naar links of naar rechts, even snel een schietgebedje. We gokten op de tweede lichten naar links maar dat was zo’n klein steegje dat het onmogelijk juist kon zijn. Dan maar weer mijn zus opgebeld. Zo bezorgden we haar tenminste ook nog een leuke avond, zo menslievend ben ik natuurlijk óók.

De eerste lichten naar links dus. Uiteindelijk was het kwart na vijf toen we in de winkel stonden die om zes uur onherroepelijk sloot. En ze hadden alleen nog maar ofwel vreselijk lelijke ofwel vreselijk dure stoelen. Maar wel een héle leuke bureaulamp, waar we –vanwege toonzaalmodel- zelfs nog 10% korting op kregen.

En op de terugweg ben ik maar één keer stilgevallen (want in derde versnelling vertrokken vanwege de zenuwen) en maar twéé keer moeten stoppen omdat ik de afslag naar links niet had gezien (en B. gelukkig wel).

De meisjes komen terug met een half pond varkensgehakt. Meer kon de man niet over zijn kapblok sleuren.

Opdracht: maak schetsen met zwarte acryl en een dik penseel en maak daarna een collage van stukjes schetstekeningen met één kleurdetail, op basis van (o.a.) bovenstaande zin van Louis Paul Boon.

Pret bij de vrouwendokter

Ik kom uit een huis van vijf-vrouwen-onder-één-dak dus naar de gynaecoloog gaan kwam ongeveer op hetzelfde neer als “geef je de boter even door?”. Beter voorkomen dan genezen is bovendien mijn motto en ik moet nu eenmaal elk jaar een nieuwe stapel pil-voorschriften hebben, dus deze week zat ik samen met vier andere vrouwen netjes op tijd in de wachtzaal van dokter M. Een half uur na de afgesproken tijd was ik pas aan de beurt.

Maar dokter M. -normaal overigens een zeer aimabel man- had zijn dagje niet. Dus toen ik begripvol vroeg “Het is precies druk vandaag?” (of wat zeg je anders als je daar in je blote kont staat) beet dokter M. me toe met een niet zo hartelijk “Nee! Waarom?”

“Op de tafel, één voet hierin, één voet hierin en ontspannen. Ontspannen!” En dan is het net zoals wanneer iemand zegt: je mag niét aan de kleur rood denken. Dan denk je alleen nog maar aan rood. Felrood.

“Ontspannen!” Onvermurwbaar, dat was de man. Hij rammelde verder zijn routineonderzoekje af. “Hier de linkereierstok, de baarmoeder, de rechtereierstok, dat is allemaal in orde he. Nog vragen mevrouw D.?”

En voor ik twee keer met mijn ogen geknipperd had, stond ik alweer buiten in de vrieskou. Tweeënveertig euro armer, mezelf af te vragen of het echt waar zou zijn, wat K. me onlangs zei. Dat vrouwendokters hun patiënten niet kennen aan hun gezicht, maar aan hun onderkant.

En toen voelde ik me toch al iétsje blijer. Omdat ik geen job heb waarin ik de mensen aan hun piemel moet herkennen.

Sarah's Eindejaarsvraagjes

Bij het lezen van de Eindejaarsvraagjes vraag ik me altijd af wat ik zou antwoorden mochten ze bij Humo ooit op het idee komen mij op te bellen ter hunner bladvulling. En, laten we wel zijn, that's never gonna happen, dus stel ik ze mezelf maar.

Bij deze stel ik ze gelijk ook aan u, beste lezer, en doe voor één keertje maar alsof ik Humo ben. Dan heeft iemand ù de Eindejaarsvraagjes tenminste wel eens voorgeschoteld.

Wat vindt u de belangrijkste gebeurtenis, evolutie of trend van het voorbije jaar?
De sterke achteruitgang van het VB in Borgerhout: waar het begonnen is zal het ook weer stoppen!
Dat de feestdagen plots weer daar zijn zonder dat ik er erg in had.
Dat het wederom een vrij rimpelloos jaar was met Zeer Fijne Momenten.
Dat onze keuken bijna af is!

Wat vindt u het beste en wat het slechtste radio- en/of tv-programma van 2007?
Beste tv: Man Bijt Hond, The Catherine Tate Show, De Pappenheimers, Slimste Mens Ter Wereld
Stiekem ook graag naar gekeken: interieur- en huizenprogramma's op de BBC, 's middags vlak voor het middagdutje.
Beste radio: het middernachtnieuws vlak voor het slapengaan.

Wat vindt u het beste boek / toneelstuk / concert en wat de beste film en de beste cd van 2007?
Beste boek: ik heb er zoveel gelezen dat ik het niet meer weet, met alles van Murakami en Dimitri Verhulst op kop.
Beste toneelstuk: Orfee van Theater FroeFroe en ook goed gelachen met Wim Helsen
Beste concert: Wilco in het Koninklijk Circus in Brussel
Beste film: een goed voornemen voor 2008: vaker naar de film gaan!
Beste cd: Beirut

Wie wenst u wat toe voor 2008 (ten goede of ten kwade)?
Ik wens iedereen het allerbeste en vooral mijn lief en Johan Petit een goede gezondheid.
Dat er meer geknuffeld mag worden.
Dat ik mijn brievenprojectje eindelijk eens uitvoer (rarara ;).
Dat ik van mijn twaalfduizend ideeën eindelijk eens ééntje tot een (liefst goed) einde breng. Dat Sid dat ook doet (hoewel hij al goed op weg is).
Canvas: een programmator die geen nachtbraker is.
Iedereen die zwanger is of het wil worden: een wolk van een baby!
Onze keuken: een mooi kleurtje.
Iedereen (mezelf incl): meer boeken, minder tv! Meer inspiratie, minder tv! Meer fantasie, minder tv!

Maak er een prachtjaar van!

Let them know it’s Christmas time

Buiten het feit dat ik dacht dat ze toen zongen “freedom.. woohoow” ipv “feed the world” vond ik het een prachtig lied. Toch blijft Last Christmas van George Michaelopopolopolopoupoulos mijn all time favourite kersthit.

Buiten het feit dat ik een hekel heb aan kerstshoppen verheug ik me ieder jaar weer op het krijgen en –vooral- het geven van kerstcadeautjes. Toch heb ik eigenlijk alles al wat ik me ooit kon voorstellen dat ik wilde hebben:

Van mijn lief heb ik zeven prachtjaren gekregen en de wetenschap dat er altijd iemand is die me graag ziet (voorlopig althans ;).
Mijn mama heeft me de aanleg voor creativiteit, verftechnieken en, in samenwerking met mijn zussen, een heerlijke jeugd bezorgd. Het was niet altijd evident maar ik ben vrolijk door mijn kinderjaren gefietst.
Van mijn oudste zus kreeg ik het moederkloekgevoel mee: bij haar is het altijd gezellig en warm en haar huis ruikt bijna altijd naar cake.
Dan de tweelingzussen. De eerste die ter wereld kwam leerde me zot doen in de Delhaize, altijd naar de twee kanten van een verhaal te luisteren en ze zweeg voor me als ik toch op stap ging tijdens huisarrest (die éne keer dat ik dat had). De tweede van de tweeling gaf me het heerlijke gevoel dat je overhoudt van een goed gesprek bij een tas koffie op een doordeweekse dag en leerde me om iedereen te nemen zoals hij of zij is. Ook al verschilt dat op het eerste zicht dag en nacht met hoe je zelf bent.

Van mijn vriend(inn)en zag ik hoeveel het betekent om elkaar soms maar een paar keer per jaar te zien en toch altijd weer het gevoel te hebben alsof het gisteren was dat je nog samen op de schoolbanken zat te mijmeren over die Ene Onbereikbare Jongen.

En van mijn schoonfamilie? Daar kreeg ik héél veel schone dingen van. Een hele aanvulling op mijn woordenschat bijvoorbeeld. Mijn beperkte kennis van het Kempens is bij hun thuis nog altijd onderwerp van spot, maar niet-Kempenaren moeten maar eens proberen om volgende woorden te begrijpen:

Ik krijg het op mijn sees(e)kes
Een fluwijn [fluwaain]
Dat vaart [da veirt]
Kinnekeskak
Kinnekessuiker
Ne joenkman
Segenweurrig
Swengs
Sjauwelen
Hij is weer aan ‘t [mùzze]
Een luzzie
Ne pèrepluuj
E vraammes
Ne karotentrekker
[un flurrus kraaige]
Een suzzie
Ne kwikwak
Ne reitak
Meurreg

Misschien toch maar eens een dialectenwoordenboek op mijn verlanglijstje zetten dit jaar.

Bezint

...eer ge met glasvezelbehang begint. Wat een merde seg! In het vervolg kies ik een andere activiteit om mijn vrije dag mee door te brengen.

Mezelf 's avonds ook nog eens geworsteld door een nieuwe opdracht van onze interimjuf, Erika Cotteleer. Hele toffe madam met een hele mooie stijl, maar de illustratie-opdracht was er wel eentje om u tegen te zeggen (hoewel het heel simpel klonk). Resultaat vrijdag. Als het me lukt tegen dan.

Verder, ondanks het prachtige weer, last van een Soort van Winterdip. Hij komt en gaat maar als ik ermee ben opgestaan is hij moeilijk te verdrijven. En vandaag is weer zo'n dag. En als jullie me daar nu efkes over laten zagen, komt dat allemaal wel weer goed.
Desalniettemin: feelgoodverhalen, flauwe moppen (voor één keer, Sid!) of steunbetuigingen zijn altijd welkom.

Empeedrietje

Ik ga tegenwoordig door het leven met een soundtrack op de achtergrond. Mijn humeur heeft altijd een bijhorende tune (gecombineerd met bijpassende melige dan wel energieke gezichtsuitdrukking - uiterààrd!). Ritmisch knikkend, playbackend en voetentikkend stap ik door de dag. Ik fiets dubbel zo snel naar het werk, hevig stampend tegen de wind in, maar wél op het ritme van de muziek.
Reden: een nieuwe mp3-speler, gekregen voor m'n verjaardag. Héérlijk!

Het is wel even wennen: ik moet uitkijken dat ik niet plots rechtsta op de bus, mijn armen opgeheven voor het pendelpubliek, en vol enthousiasme roep "alright now fellas" (YEAH!) "now what's cooler than being cool?" (ICECOLD!). En dan met een volwaardige vingerknippende negerinnenattitude "lend me some sugar, I am your neighbour!".

Hoe triest is het bovendien om de sirenes en het geklaxoneer van de stad te horen tussen twee liedjes in. Hoe saai lijkt de hele wereld dan wel niet.

Mezelf kennende ben ik mijn netjes geselecteerde Beirut/M.Ward/Amy Winehouse/Beyonce-collectie wel weer zo beu als kouw pap tegen het einde van de week. En dan leg ik mijn nieuwe speelgoed weer opzij (vanwege te lui om de liedjes te vervangen). En daar heb ik nu eens helemaal geen zin in.

Dus! Voor het zover is:
Fietsmuzieksuggesties? Hiero!

De tand des tijds

Ik heb een scheve tand. Het is een beetje een einzelgänger want hij kruipt hoger en verder weg van de rest van zijn familie, maar verder is het een perfect gezonde tand.
Omdat er stilaan een (klein) zwart gat verschijnt aan de linkerkant van mijn mond als ik lach, dacht ik: hey, ik ga eens terug naar mijn orthodont. De man die bijna tien jaar geleden zo'n mooie ijzerhandel op mijn tanden plakte en die er na twee jaar pas afhaalde. De man die elke maand den draad lekker strak aanspande waardoor ik twee dagen alleen maar soep kon eten en geeneen van mijn lieven kon kussen. Dié man dus.
Die man stelde voor om anderhalf jaar lang 's nachts zo'n gedrocht van een "buitenbakboordbeugel" te dragen (van het woord alleen al loop je toch gillend weg, om nog niet te denken aan hoe sexy het moet zijn voor S. om hier elke avond tegenaan te moeten kijken). Thanks, but no thanks, dus!

Dan maar een orthodont in de Grote Stad geraadpleegd. Wil ze me wéér anderhalf jaar met blokjes opzadelen. En het kost nog eens zo'n goeie 1300 euro ook, waarvan ik niks terugtrek van het ziekenfonds. Nou, dan denk ik: daar maak ik wel lekker een heerlijke reis van!

Tenzij u daar natuurlijk al jarenlang huiverend naar dat zwarte gat in mijn mond zit aan te staren maar het me niet openlijk durft zeggen. Dan denk ik dat daarvoor nù het moment is aangebroken.

Stemmen maarrrr...
zwart gat + heerlijke reis of
mooie tand + op reis naar een zwart gat?