Foetsjie

Het is niet omdat de zon begint te schijnen, dat het gevoel weer binnensijpelt. Integendeel, een mens zou dat gevoel eerder verwachten op een triestige winterdag in december. Maar het steekt gewoon af en toe de kop op. De ene keer al wat prikkender en dwingender dan de andere, maar onderhuids sluimert het altijd.

Soms wil ik namelijk eens weg. Mijn man en kind onder mijn arm nemen en -ajuu- er even tussenuit knijpen.
En niet zomaar op vakantie en na een paar weken gewoon terugkeren. Nee, in mijn droombeeld is het meer iets van lange duur, iets van een paar maanden of een jaar.
En niet zomaar op vakantie en niets doen. Nee, zoals ik het voor me zie, hangt er ook een project of een opdracht aan vast.

En ik weet dat dat veel gevraagd is.
En ik weet dat dat praktisch gedoe zou opleveren.
En ik weet dat er veel gemis zou zijn - en niet alleen frieten en ons huis.

Maar toch denk ik dat het leven zo hard te kort is om dat eens niet te doen.
Bovendien wil ik op mijn sterfbed niet liggen met de spijt in mijn hart dat het er nooit van gekomen is. Verdorie, ik vind het nu al onbegrijpelijk dat ik nooit op Erasmus-uitwisseling ben geweest!

We dromen erover.
We zoeken ernaar.
We denken eraan.
We praten erover.

Ooit gaan wij dat doen.


PS: met het risico op dezelfde kriebels & kronkels, drie blogs die als een magneet op mij en mijn lief werken. Let wel: u leest ze op eigen risico!

• Intermezzo Italiano: de pauzeknop ingedrukt houden in een nietig dorpje in Italië = nice.
• On est parti: een goed draaiend Antwerpse restaurant achterlaten en met drie zonen en een hond in een piepkleine caravan vertrekken - zonder plan = ballen hebben!
• The Storysnapper: mijn vriendin trekt met een andere vriendin door Afrika met een zelfgebouwde verhalenmachine = daar moet ik bijna van blèten zo schoon. 

This is where the magic happens

Anna stapt. Soms durft ze nog niet helemaal, maar ze kan het. De afstanden die ze overbrugt worden elke dag een beetje groter. En zo is het vanaf dag één geweest: elke dag komt er weer iets nieuws bij. Op bepaalde momenten zié je voor je ogen de nieuwe verbindingen in haar hoofd ontstaan. Vroeger kreeg ik al een tip van de sluier bij mijn neefjes en nichtjes, maar om het elke dag voor mijn eigen ogen te zien gebeuren ... Ik kan dat eigenlijk niet uitleggen.

De frustratie als het niet lukt.
De trots als het plots wél lukt.
De stralende ogen als ze applaus krijgt.
De onverstoorbaarheid waarmee ze het telkens opnieuw probeert.  
De mentale klik die je soms bijna hóórt als ze doorheeft hoe iets in elkaar zit.
De schaterlach als ze grapjes maakt of gek doet.
De twijfelende handjes als ze weet dat ze iets niet mag maar ze het toch wil.

Ik zeg het u, mensen, het is magisch. 

Maar hoeveel nieuwe dingen er ook geleerd worden, soms moet je ook eens gewoon aan een raam staan likken.  

Toast chou-fleur

Als ik 's middags thuis eet, dan wil ik liefst iets anders dan een boterham met kaas. Soep, bijvoorbeeld, of een slaatje met stokbrood - alles wat niet per se in een rechthoekige brooddoos hoeft te passen. Dus ik dacht dat ik het toch weer goed geregeld had toen ik dat restje videe in de vriezer ontdekte. Want toast videe, dat is altijd lekker!

Maar het was geen videe.

Het was bloemkool met witte saus.

Dat komt ervan als een mens te lui is om etiketjes op de potjes te kleven. Allez, sommige mensen zullen dat misschien lui noemen, ik zou eerder zeggen overmoedig. Als ik iets in de vriezer zet denk ik gewoon altijd dat ik ga onthouden wat erin zit.

Niet dus. Toast chou-fleur. Ik ruik een hype.

Koudede in de wijk

Er zijn mensen die denken dat de gitarist altijd alleen naar hen kijkt. Of dat het echt over hen gaat als Koen Wauters zingt dat hij niet meer bij te sturen is. Maar ik denk optredens doorgaans eerder iets als 'zouden die nooit eens naar het toilet moeten tijdens zo'n optreden?' en om handtekeningen zal ik al helemáál nooit gaan vragen. 

Omdat wij onze dochter dit weekend hadden uitbesteed aan gewillige grootouders konden we nog eens op het gemak naar Muziek in de Wijk, op het pleintje achter ons huis. Vandaag stond daar Koudede uit Niger op het podium. Veel mensen worden verschrikkelijk zenuwachtig van die muziek, maar ik vind dat heerlijk hypnotiserend. Ik zie mijzelve al zitten in een hutteke in de woestijn, met op de achtergrond een paar mannen die wat tokkelen op hun gitaar om dan samen te staren naar de ondergaande zon. 

Niet dat ik nu zo het type ben dat heel de dag blootsvoets op Sfinks rondloopt en alles wat niet van de Wereldwinkel komt verafschuwt, maar ik vind het wel de perfecte muziek om op te werken thuis, heel de dag op repeat. 

Dus kocht ik daarstraks een plaatje van Koudede. Zo'n echte single in vinyl. 

En toen we het podium passeerden op weg naar huis, porde mijn lief mij aan: 'Ah! Daar zijn die mannen, vraag maar een handtekening!'. Goed wetende dat hij liever zo'n handtekening op zo'n plaatje heeft dan ik. Om vervolgens stiekem deze foto van mij te maken en dat dan schaamteloos op mijn tijdslijn op Facebook te posten. 

Tss. Liefde in moderne tijden. 't Is niet meer wat 't geweest en 't zal nooit niemeer... 

Sarah kickt af

Vijf dagen Friesland, twee dagen Ameland. Een hele week alleen met drie. Dan betekent thuiskomen zwaar afkicken. Maar dat is omdat het zo geweldig leuk was, natuurlijk.

Ik vind dat tof, Friesland. Zoveel ruimte, zoveel horizon. Wij zaten in een gezellig huisje, in the middle van the middle of nowhere. In de verste verte alleen maar weien met paard'n, koei'n, schap'n en ganz'n. Het leek wel of we in Scandinavië zaten, maar dan gewoon op drie uur rijden van Antwerpen. 

Frieser kon het alvast niet worden met sukerbôln (suikerbrood) en overal Friese vlaggen. 

Tijdens een voorronde van het kampioenschap fierljeppen (fie'ljp'n) leerden we onze dochter alvast wat goede gewoontes aan. 

Ook leuk: Leeuwarden. Winkelen, ijsjes eten, terrasjes doen. En vriéndelijk dat de mensen daar zijn. Wildvreemden die zomaar 'hallo' zeggen op straat (niet omdat ze iets van je willen aftroggelen), winkeldames die je vriendelijk begroeten, gewoon maar omdat je binnenkomt (en niet om daarna rond je te blijven cirkelen als aasgieren), wij zijn dat hier niet gewend.
Ik vind dat we dat hier ook moeten invoeren. Laten we dat afspreken? Ja? Oké.

Op het einde van de midweek breiden we er nog twee daagjes Ameland aan. Een eiland van 4 kilometer breed en 23 kilometer lang, met vier dorpen, één veerboot en drie pauwen op de enige jeugdherberg op het eiland. Soms mag het al eens simpel zijn in het leven.

En 's avonds met de babyfoon op café (in de jeugdherberg, welteverstaan), een mens wordt daar content van. Van fietsen ook (als je wind mee hebt, welteverstaan). Echt content.

En moe. Dat ook.

Houdoe!