1.
Ik red me wel, zo zonder lief! Echt. Ok. Het eerste weekend had ik meer weg van een drama queen. Maar sindsdien lukt het wel. Ik zorg dat ik me zelf ook amuseer, en dat werkt!
2.
Het voelt goed om te weten dat ik mijn lief niet nodig heb. Dat klinkt misschien cru, maar het voelt goed om niet volledig afhankelijk te zijn van iemand anders voor mijn eigen geluk. Ik weet nu dat ik ook gelukkig kan zijn zonder hem, maar -voor u in paniek schiet- ik vind alles nog altijd wel honderd triljoen keer leuker mét hem!
3.
Het huis ziet er tot nog toe niet uit als een spookhuis vol spinnenwebben. Ik heb mezelf bovendien regelmatig netjes gewassen en elke dag een propere onderbroek aangedaan. Gisteren heb ik zelfs én de vuilzak buitengezet én een machine was gedraaid. Twee dingen die ik normaal nooit zelf doe. Verslonzing is tot nader order dus -gelukkig!- niet aan de orde.
4.
Ik kook. Ik kook! Ook voor mezelf dus - tegen al mijn verwachtingen in. Blijkt dat pizza en pita me toch sneller de oren uitkomen dan ik dacht.
5.
Gelukkig hoef ik niet zo vaak te koken, met dank aan al mijn lieve buren en vrienden voor de diner-invitaties! Koken voor één, ik snap dat sommige mensen daar de moeite niet voor doen. Je gaat er wel economischer van denken en leven: koken voor twee, drie dagen, koken en heel veel invriezen, koken met restjes... De combinaties zijn soms van bedenkelijk allooi, maar ik krijg wel genoeg groenten binnen.
6.
Ik krijg vlinders in mijn buik als ik iets hoor van mijn lief. Dan loop ik weer even op wolkjes. Ja, afstand en verlangen maken de liefde inderdààd alleen maar groter!
7.
Nog niet één geprepareerd 'bakje' eten heb ik gekocht. Niet één! Zo van die Bistro René-dingen, of wat was dat ook alweer. Terwijl ik dacht dat ik op niets anders ging overleven.
8.
Met Tante Angina op bezoek ben ik drie dagen lang amper buiten geweest en ben ik meestal alleen met mezelf thuis gebleven. Ook dat ging verbazend goed. Ik kan goed alleen zijn, blijkbaar. Wel met dank aan de levenslijn genaamd 'internet' natuurlijk.
9.
Ik koop massaal veel boekskes. Die lees ik dan tijdens het eten. De krant lees ik bij het ontbijt. En dan lach ik soms hardop. Of ik zeg luidop dat iets wel gek of interessant is ofzo. Ja. Dan voel ik me een beetje stom. Maarja.
10.
Ik ben niet bang. 's Nachts. Alleen. In een groot huis van meer dan honderd jaar oud. Maar ik draai de deur toch wel even dubbel op slot.
11.
De aftelkalender doet zijn werk: nog maar negen dagen te gaan! En ik hou me -wonder boven wonder!- strak aan mijn Svendieet: ik hou me echt in tot 's ochtends om het vakje van de vorige dag in te kleuren.
12.
Ik leef van dvd tot dvd. Omdat we geen kabel-tv meer hebben is urenlang op de bank hangen geen optie meer. Op café gaan is ook niet aan de orde met Tante Angina op bezoek. Dus: elke avond een dvd'tje (waarvan ik denk dat mijn lief hem niet per sé wilt zien).
Gisterenavond zag ik 'Up'. Héél erg schattig. Ik kreeg wel hoogtevrees van al dat zweven en vliegen. En ik moest er ook een heel klein beetje van huilen. Want het gaat over een lief, bejaard koppeltje. En dan blijft die man alleen achter. Die dan met zijn huis gaat zweven aan ballonnen. En laat ik nu net gek zijn op ballonnen. En op schattige oude mensen.
13.
Elke dag krijg ik een smsje van mijn lief. Dat is leuk!
Ongeveer twee keer per week komt hij online. Dat is nog leuker!
Gisteren hoorden we elkaar voor de tweede keer - nu langs een krakerige, slechte Skypeverbinding. Dat is het moeilijkste: hem horen. Of een foto van hem zien. Van mijn gebruind, vermagerd, gelukkig uitziend lief. Dan besef ik pas dat ik hem stiekem, eigenlijk toch wel heel hard mis.
14.
Hoe dichter we bij 6 maart komen, hoe ongeduldiger ik word.
donderdag 25 februari 2010
maandag 22 februari 2010
Tante Angina
Mijn tante Angina is op bezoek. Acute Angina, voor de vrienden. 't Is niet zo'n toffe, mijn tante. Zij is de baas als ze op bezoek komt. Ah ja! Als zij er is moet ik al haar gemene streken slikken, terwijl slikken me net zoveel pijn doet. Er mag ook alleen maar hete thee gedronken worden van tante Angina. Als dat mens er is krijg ik gewoon geen hap door mijn keel. Bovendien krijg ik tijdens haar bezoekjes altijd de neiging gewoon in bed te blijven liggen, nooit meer ook maar één keer te slikken (bestaat dat, slikfobie?) en alleen maar te slapen.
Tante Angina heeft ook haar gemene dochters Snot en Oorpijn meegebracht. Rotkinderen, die twee, ze laten je nooit met rust, vooral niet als je net lekker ligt te slapen. En had ik al over haar man verteld? Hij heet Kwijl. Kwijl In Overvloed. Die ligt meestal bij mij in bed, op mijn hoofdkussen. Dat komt omdat ik probeer zo weinig mogelijk te slikken. En ze blijven minstens nog tot woensdag!
Ik vind het niet zo'n lieve, die tante van mij.
Tante Angina heeft ook haar gemene dochters Snot en Oorpijn meegebracht. Rotkinderen, die twee, ze laten je nooit met rust, vooral niet als je net lekker ligt te slapen. En had ik al over haar man verteld? Hij heet Kwijl. Kwijl In Overvloed. Die ligt meestal bij mij in bed, op mijn hoofdkussen. Dat komt omdat ik probeer zo weinig mogelijk te slikken. En ze blijven minstens nog tot woensdag!
Ik vind het niet zo'n lieve, die tante van mij.
maandag 15 februari 2010
Gebruiken jullie eigenlijk lijstjes?
(klik voor de grotere -helaas niet zo scherpe- versie)
En indien ja, zou je die lijstjes dan graag op zo'n notitieblokje als hierboven neerpennen?
Eentje voor de boodschappen en eentje voor dingen die je nog moet maken / regelen / doen / kopen / fixen. Nu nog een plek vinden waar ze dat op gerecycleerd papier kunnen drukken.
vrijdag 12 februari 2010
Geen idee wat ze zingen maar mijn weekend kan alvast niet meer stuk!
De kijker maakt op geen enkele manier aanspraak op schadevergoeding.
Ook niet indien:
a) de kijker enkele uren verliest, bv. vanwege het steeds opnieuw bekijken van het filmpje
b) het melodietje dagenlang in het hoofd van de kijker blijft hangen.
donderdag 11 februari 2010
Sarah & het Svendieet
Week één is officieel voorbij vandaag! Mijn aftelpapiertje begint al redelijk oranje te kleuren. Het lijkt wel of ik op een of ander vreemd dieet ben. Met schouderklopjes en peptalk tegen mezelf. "Nee, Sarah, wachten tot morgen om dat vakje in te kleuren, de dag is nog niet hélemaal voorbij". Of "Kom op, dat gaat wel lukken, nog maar drie weken". Of "Doe niet zo onnozel, wat zijn nu drie weken!".
En zo glijden de dagen voorbij. Soms lijken ze lang, soms is het avond voor ik het weet. Ik had het op voorhand nooit gedacht, maar zo'n afstand doet je wel weer glashelder beseffen hoe het zit met je relatie. Van elke sms krijg ik weer kriebels all over en ik word helemaal hoteldebotel als er een online afspraakje aankomt. Best wel spannend, eigenlijk. Op een of andere gekke manier.
En zo glijden de dagen voorbij. Soms lijken ze lang, soms is het avond voor ik het weet. Ik had het op voorhand nooit gedacht, maar zo'n afstand doet je wel weer glashelder beseffen hoe het zit met je relatie. Van elke sms krijg ik weer kriebels all over en ik word helemaal hoteldebotel als er een online afspraakje aankomt. Best wel spannend, eigenlijk. Op een of andere gekke manier.
zaterdag 6 februari 2010
Gezien in de Fnac:
twee vrouwen die niet doorhadden dat je in een boekhandel verondersteld wordt de boeken ook echt te kópen, want de ene las fluisterend een recept voor uit een kookboek en de andere noteerde het ijverig -doch erg stiekem- in haar schriftje.
Gierigaards, was alles dat ik kon denken. Ik wou hen nog het adres van de bib geven, maar ik heb het maar zo gelaten.
Gierigaards, was alles dat ik kon denken. Ik wou hen nog het adres van de bib geven, maar ik heb het maar zo gelaten.
donderdag 4 februari 2010
Dertig
Pooeh. Dat was niet makkelijk. En hij is nog maar twee uur weg! Maar soms is melig zijn ok. Toch?
Mijn dag slingerde tussen mee uitkijken naar zijn mooie reis en huilen om de onnozelste dingen. Zo kreeg ik vanochtend een bericht van de bib. Enkele weken geleden waren S. en ik immers helemaal into 'Six feet under' dus zette ik ons op de wachtlijst bij de bibliotheek. Ze stuurden me vandaag een brief: ik mag de dvd-reeks komen lenen. Vanaf vandaag. Voor exact een maand.
Pooeh. Nog dertig dagen.
Abonneren op:
Posts (Atom)