Mes excuses...

... maar wij hadden het veel te druk met niets doen in Frankrijk om te bloggen!

't Is te zeggen, "niets" doen ...

Eén van ons (ik zal geen namen noemen) had het te druk met het uitbuiten van een charmeursglimlach waardoor de twee anderen netjes rond haar vinger werden gedraaid.

Als dat maar goedkomt. :-)

Het Mysterie van de Smurfentaart

Gisteren waren we op de babyborrel van de buren met Limburgse roots en als er één ding is waar de Limburgers goed in zijn, dan is het wel in vlaaien bakken. Maar nu bleek dat de buren met Antwerpse roots helemaal geen smurfentaart kennen! Allez! Mijn favoriete taart sinds mijn kindertijd! Die ik altijd koos voor mijn verjaardag! Niet dat ik uit Limburg kom, maar het scheelt toch niet veel. Maar die Antwerpenaren kenden dat helemaal niet! Van geen kanten! Wat een gat in hun taartencultuur!

Toch stelden de buren met de Antwerpse roots een goeie vraag: waarom heet dat in godsnaam smurfentaart?

Goh... Euhm... Tja.
Goeie vraag.

(Nochtans heet dat bij O'Cool toch ook zo blijkbaar.)

Rust, Reinheid en Regelmaat

Dat is het devies in van die ouderwetse opvoedingsboeken, maar ik moet toegeven dat het werkt! Baby's (of althans die van ons toch niet) worden een beetje routine nooit beu. Eten, spelen, telkens weer schaterlachen met dezelfde mobiel die altijd dezelfde rondjes draait, en dan weer een dutje doen.

En tijdens die dutjes krijg ik dan ook weer eens wat gedaan. Zoals het rittenboek voor Vlijtige Vink eindelijk afwerken, hoera! Ik kan helaas nog geen foto's tonen want ze heeft het zelf nog niet gezien. Ik wilde het afkrijgen voor het einde van de zomervakantie. Dat is natuurlijk niet gelukt, maar kom, de eerste schoolweek, dat valt ook nog mee, toch?

Groeten uit Zonneland

Mijn eerste wapenfeiten zijn in Zonneland verschenen, hoera! Een teckel-pennenzak knutselen en een lieve dierenarts in spe interviewen, ik kan wel ergere jobs bedenken. Altijd leuk om te zien hoe mijn droge Word-teksten getransformeerd worden tot hapklaar leesvoer. Zeker als het dan nog eens op kindermaat is. I love my job!

klik op de foto om alles te lezen

Lieve Brieven

"Dan stuur je toch gewoon een handgeschreven brief richting Burundi?" zei Griet onlangs.
Ja, eigenlijk, waarom niet? Want hoewel ik zelf zo ontzettend blij word van een ouderwetse brief, schrijf ik er zelf amper nog. En nu vond ik deze allereerste september wel een prima dag om daar verandering in te brengen.

Dus vanochtend diepte ik mijn goeie, ouwe vulpen op uit de kast. In één beweging vloeide er een brief uit mijn pen, en terzelfdertijd groeide in mijn hoofd een voornemen. Namelijk het voornemen om elke dag van dit jaar (of half jaar of schooljaar, dat zien we dan wel weer, want we weten al hoe het gaat met mij en langlopende projecten...) iemand een brief te schrijven.

't Is dat ik zoveel tijd op overschot heb, maar eigenlijk is een brief snel geschreven. De woorden heb ik vaak al gekozen in mijn hoofd. Dan hoef ik ze alleen nog maar op papier te zetten. Voortaan start ik mijn dag dus met een kop koffie en een brief in plaats van met de krant.

Ik weet niet of ik het ga volhouden. Ik weet ook niet of ik wel 365 keer een brief kan schrijven. Ik weet ook niet of het me elke dag zal lukken. Maar dat is niet waar het om draait. Het gaat erom dingen te vertellen die ik in de rapte van de dag al snel vergeet te zeggen, tegen de mensen die er toe doen. Over wat ik precies zo leuk vind aan iemand, bijvoorbeeld. Want wat is er fijner dan een Ouderwetse Handgeschreven Brief krijgen? Een Ouderwetse Handgeschreven Brief vol Lieve Complimenten krijgen!

En dat is precies wat ik nu ga doen. Nummer één zit al op de post.