maandag 28 juni 2010

Het Tropische Temperaturen Carte Blancheke

Met het stijgen der temperaturen stijgt ook mijn goesting in vakantie recht evenredig. Mijn goesting om te werken daarentegen, die daalt omgekeerd evenredig. Raar, toch, he.

Trouwens, wat ook recht evenredig stijgt met het kwik in de thermometer? Mijn voorkeur voor zwoele, zwarte mannen. Die voorkeur is altijd al latent aanwezig geweest maar hoe warmer het wordt, hoe warmer ik het weer krijg.

Neem nu deze d'Angelo hieronder - een restant uit mijn late tienerjaren. Major confession alert, hier, dames en heren! Hm-hm-hm, hallokes! Mocht die nu eens per ongeluk voor mijn deur staan, zo toevallig met tram 24 ofzo, dan zal ik toch noodgedwongen -en volledig tijdelijk uiteraard- het Carte Blanche-principe uit de Humo moeten introduceren in mijn huishouden.
Ik weet het, ik weet het, compleet fout: foute ketting, nog foutere lange leren jas, maar komaan, tegen die movekes is toch geen vrouw bestand! Toch? Ja, dat zijn die temperaturen he, ik kan daar ook niets aan doen, hoor.

En bij u? Wie is eigenlijk ùw Tropische Temperaturen Carte Blancheke? Beeldmateriaal is wenselijk!
 

zaterdag 26 juni 2010

Over één verkeersboete die een hele reeks van stommiteiten ontketende

Ik, de braafste aller fietsers, de seutigste aller seuten als het op verkeersregels aankomt, fietste enkele weken geleden ongelofelijk voorzichtig -maar onmiskenbaar- door het rood. Waarna ik nog netjes voorrang van rechts verleende aan een auto, om vlak daarna staande gehouden te worden door de politiewagen die plots achter mij reed. De politiemevrouw vond boetes uitdelen blijkbaar een leuke manier om haar maandagochtendhumeur weg te werken. Boetes van 150 euro - zo blijkt achteraf.

Niet lang daarna moest ik naar de autokeuring. Dus moest ik eerst naar de garage. Ik parkeerde de vervangwagen van de garage netjes in de straat en vergat compléét dat er bij vervangwagens geen bewonersparkeerkaart achter de ruit kleeft. Ik vergat helaas ook dat de parkeerboetemannetjes bij mooi weer plots heel ijverig beginnen te werken. Hopla: 23 euro boete.

Omdat ik toch net lekker bezig was bestelde ik ook nog even een gift voucher bij mijn goede vrienden van Ryanair en vulde per ongeluk mijn eigen naam in op de plaats waar 'naam ontvanger bon' had moeten staan. En nu zit ik dus opgescheept met een cadeaubon voor 100 euro voor een vlucht in Europa. Die bon kan je wel van naam laten veranderen maar dat kost... juist ja, 100 euro.

Als kers op de taart was er vandaag dan eindelijk (hoezee) de dag van de autokeuring. Stress! Oh, mensen, de autokeuring en ik, wij zullen nooit de beste vrienden worden. Maar goed, het viel beter mee dan verwacht dus stopte ik de paperassen op het einde raprap in het handschoenkastje om zo snel mogelijk dat oord van verderf te verlaten. Alleen nam ik per ongeluk iemand anders zijn keuringskaart mee. Iemand die morgenvroeg met zijn net gekeurde kampeerauto op vakantie vertrekt.

Ik denk dat ik maar één ding nodig heb momenteel:



Dat en een dubbele whiskey.

donderdag 24 juni 2010

O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (slot)

Deze oma zag ik op een avond zitten in 't Werkhuys, alleen, volop genietend van haar maaltijd - inclusief glaasje witte wijn. Ik dacht: die wil ik interviewen. En ook al heb ik de tekst zelf geschreven en al ontelbare keren herlezen, ik moet nog altijd een beetje huilen als ik hem lees. Omdat het zo waar is wat ze zegt.
"Bedankt, universum!"
“Als huismoeder had ik het geluk mijn kinderen vanop de eerste rij te zien opgroeien. Ik was nooit streng, maar liet hen zelf hun grenzen opzoeken en aftasten. Het enige dat ik deed was hen laten voelen hoe graag ik hen zag. Het was echt een gezellige bedoening bij ons thuis. Al sinds jaar en dag is woensdag hoogdag bij ons: mijn kinderen blijven die dag nog altijd bewust thuis van hun werk om de koffieklets hier niet te missen.

Bij de geboorte van elk van mijn 19 kleinkinderen verzon ik een karaktertje, gebaseerd op dat pasgeboren kindje. Zo bedacht ik bijvoorbeeld Kabouter Wannes, Ridder Reinout of Sneeuwprinsesje Steffie. Bij elke verjaardag schreef ik voor hen een nieuw avontuur, tot het kleinkind 15 jaar werd. Dan verwerkte ik mijn levensvisie in een finaal verhaal. Toen ik mijn 80ste verjaardag vierde, verkleedden alle kleinkinderen zich als verrassing in hun figuurtje. Echt een geweldige, onvergetelijke dag!

Of veel in mijn leven toeval is? Daar geloof ik al lang niet meer in! Alles heeft een reden en alles heeft zin. We moeten nu eenmaal het negatieve leren kennen om het positieve te kunnen appreciëren. Ik kan niet tellen hoe vaak ik ‘dank u’ zeg op een dag. Als ik douche, zeg ik “Dank u, universum, voor het warme water!”. Als ik wandel, zeg ik: “Dank u, universum, voor mijn twee gezonde benen!”.

Zelfs toen mijn lieve man enkele jaren geleden in mijn armen stierf, een paar dagen voor Kerstmis, bedankte ik het universum. Omdat hij niet moest lijden. Omdat we zo’n mooie tijd hadden mogen beleven. En omdat het bijna Kerstmis was. Dat feest vieren we immers altijd heel intens, samen met de hele familie. Daardoor kon ik niet zitten kniezen en werd ik afgeleid.

En zo bedank ik de hele dag door het universum voor alle mooie dingen die ik krijg.

Maar ik heb dan ook echt een leven om ‘dank u’ voor te zeggen.”

woensdag 23 juni 2010

O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (5)

"Het is wat het is en meer moet dat niet zijn"
“Vroeger baatten mijn man en ik een fotowinkel uit in Borgerhout. Wij werkten als twee handen op één buik. Ik noemde ons altijd ‘Lijmen’ en ‘Het Been’: ik ‘lijmde’ de klanten en mijn man was de ruggengraat, hij wist alles over de techniek van fotografie. We beleefden de zotste dingen in de winkel. Zo kwam er eens een Turkse klant en toen ik zijn naam vroeg, zei hij: “Kep Da Nie.” Bleek dat zijn echte naam te zijn, maar in het Antwerps klinkt dat natuurlijk helemaal anders... Het leukste vond ik de foto’s die we namen voor reclame-opdrachten, zoals voor wasmachines of de Grand Bazaar. Heerlijk!

Als ik aan een schilderij werkte, wist mijn man perfect wat er ontbrak. Eerst zweeg hij in alle talen. Pas de dag nadat ik mijn werk aan hem had laten zien, zei hij plots een of twee dingen om me op pad te helpen: “Dat moet zo en die streep moet anders.” En dan kon ik weer verder. Ja, we hadden echt een mooi en gelukkig leven samen.

Wat ik ook heel graag doe is boekjes maken. Zo verzon ik al ontelbare verhaaltjes, bijvoorbeeld over ‘Angèle zat goed in haar vel’ of ‘Agathe met haar dik gat’. Zeefdrukken, tekenen, zakjes, schilderijen, boomstronken, stenen, ... Eigenlijk geef ik aan alles in huis een creatieve draai.

Mijn schilderijen zien er vaak heel verschillend uit, maar dat vind ik niet meer dan normaal. Je schildert zoals je jezelf voelt op dat moment, en je voelt je toch ook niet altijd hetzelfde? Nadat ik mijn man verloor schilderde ik bijvoorbeeld een hele reeks met als thema ‘eenzaamheid’, maar soms ben ik ook gewoon boos, of rustig, of blij.

Onlangs verhuisde ik van ons huis in Limburg terug naar het Antwerpse en ik heb een kamer gereserveerd, speciaal voor mijn schilderijen. Ik zal de prachtige tuin in Limburg missen, maar nu ben ik dichter bij mijn familie en dat vind ik ook geweldig. Zoals ik in een van mijn boekjes al schreef: het is wat het is en meer moet dat niet zijn.”

maandag 21 juni 2010

O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (4)

“Dansen in de living"
"Hoewel wij thuis geen radio hadden, was ons huis altijd gevuld met muziek. Altijd was er wel iemand aan het fluiten of aan het zingen. Mijn favoriete moment van de week was zondagmiddag. Na de mis haalden we de fonograaf boven en dansten we gewoon in de woonkamer, naast de Leuvense stoof! Onze vrienden en vriendinnen dansten altijd mee. Zelfs mijn moeder en grootmoeder konden niet stil blijven zitten! Ik heb echt een schone kindertijd gehad.
Toch heb ik ook hard gewerkt. In een wolspinnerij, een jutespinnerij, gaan ‘dienen’ bij rijke mensen, in een hospitaal, noem maar op. Vaak kon ik 3 maanden lang niet naar huis. Toen pas besefte ik hoe sterk de familieband met mijn ouders en broers was. Dat de Duitsers mijn broer meenamen en 9 maanden lang vasthielden in Oekraïne, was dan ook het vreselijkste wat ons kon overkomen.
Ook wij moesten tijdens bombardementen vaak schuilen in de bunker in de tuin. Mijn vader -een lieve, stille man- ging niet vaak mee naar de mis omdat hij hard moest werken op het land bij ons thuis. Het was ook een hele rit met de trein, want we woonden erg afgelegen. Op een keer doorzeefde een vliegtuig onze locomotief met kogels. Mijn vader zag het gebeuren vanop het veld en rende in zeven haasten naar ons toe. Gelukkig raakte niemand gewond.

Op het huwelijksfeest van mijn man, een militair, en mij zat het kleine huisje van mijn ouders propvol met familie. We aten rozijnenbrood met konijn en namen foto’s in het gras. Een gezellige dag, maar heel anders dan de trouwfeesten nu!
Later verhuisden we maar liefst 7 keer. In Brasschaat zijn we gebleven. We gingen regelmatig dansen of naar de cinema. In het ‘stedelijke’ Brasschaat leerde ik ook voor het eerst de luxe van een waterkraan kennen, een echt gemak met 6 kinderen in huis.
Ik haalde altijd veel voldoening uit dingen creëeren. Naaien, zaaien, planten, ... ik doe het allemaal even graag. Samen met mijn man ga ik geregeld naar onze biologische tuin. Ik geloof echt in de kracht van de natuur. En van dansen, natuurlijk!”

zondag 20 juni 2010

O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (3)

"Klappend en juichend om een hostie"
“Ik weet zelf eigenlijk niet exact hoe oud ik ben. Maar dat doet er ook niet zoveel toe in Congo. Ik groeide op in de brousse en verhuisde later naar Kinshasa. In mijn leven heb ik hard gewerkt. Ik verkocht ‘articles quinze’ op de markt. Dat wil zeggen dat ik maniok, rijst en bonen per glas verkocht, zittend op de grond. Heel veel oma’s in de grote steden verkopen ‘articles quinze’. Congolese oma’s die op het platteland wonen, letten op hun kleinkinderen, terwijl de mama’s op het veld gaan werken. Het zijn echt de vrouwen die Congo rechthouden!
Twee keer ben ik gelukkig getrouwd geweest. De eerste keer moest ik wachten om te trouwen tot mijn man zijn studies beëindigd had. Zelfs een ‘mondile’ (blanke) kwam toen om mijn hand vragen, maar ik was al ‘bakanga lupango’ (verloofd)! Toen mijn eerste man stierf, moest ik eigenlijk trouwen met zijn broer, maar dat wou ik niet. Ik huwde een andere man en toen ook hij stierf, dacht ik bij mezelf: “Ik heb 8 kinderen op de wereld gezet, zo is het wel genoeg geweest!”
Als ik eerder had leren lezen en schrijven zou ik in het klooster gegaan zijn. Maar meisjes mochten niet lang naar school gaan. Daarom vond ik het zo belangrijk dat al mijn kinderen wel die kansen kreeg die ik had moeten missen. Ze kregen allemaal een universitaire opleiding en daar ben ik trots op. Zelf leerde ik 5 jaar geleden, hier in België, eindelijk lezen en schrijven. Beter laat dan nooit...
Ik put nog altijd erg veel kracht uit mijn geloof. Elke zaterdagavond ga ik naar de mis op de Paardenmarkt in Antwerpen: het hoogtepunt van mijn week! Daar laad ik mijn batterijen weer op, zoals vroeger in Kinshasa. Ik zing, dans en klap tot ik niet meer kan.
Ja, ook dat is Congo: als we iets doen, doen we het voor 200%!”

vrijdag 18 juni 2010

O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (2)

De tweede straffe madam: het meetje van Marie.
“Iedere mens die sterft is een museum dat dicht gaat"
"Opgroeien in Poperinge betekende hard werken, maar het was ook plezierig. Samen met mijn vriendin haalde ik nogal wat kattenkwaad uit op school. Zo sloop ik ooit de school binnen om de examenvragen te kunnen zien. Thuis leefden we zuinig en iedere frank telde. Van een versleten laken maakten we maar liefst 80 zakdoeken en we gingen vroeg slapen om elektriciteits- en verwarmingskosten uit te sparen. Ik was al tien jaar toen we thuis voor het eerst een gloeilamp hadden. Fascinerend!
In de Westhoek werd stevig gevochten in de Tweede Wereldoorlog. Gelukkig moesten we nooit honger lijden dankzij de groenten uit onze eigen tuin. Maar vlees aten we enkel op zondag en vuur stookten we met vlasafval. We sliepen trouwens op kaf in een zak. Lekker warm in de winter! Natuurlijk bakten we ook elk jaar ‘lukken’. Deze gelukswafeltjes gaf je als geschenk bij Nieuwjaar en altijd per 13 - voor het geval er eentje brak onderweg.
Al van kindsbeen af ben ik verslaafd aan lezen. Mijn moeder heeft vaak gedacht dat ik zat te bidden in de kapel, terwijl ik er stiekem ontelbaar veel boeken las. Ik ben opgegroeid met het idee dat meisjes alleen moesten kunnen naaien, breien en koken - daarom was lezen een welkome ontsnappingsroute voor mij.
Voor het werk van mijn man, een douanier, moesten we vaak verhuizen. In 13 jaar tijd kregen we 9 kinderen en verhuisden we 9 keer. Daarom was de eerste vraag die ik stelde als ik op een nieuwe plek ging wonen steevast: “En waar is hier dat moederhuis?” Ja, zo ging dat vroeger.
En zo heeft iedereen zijn eigen verhaal en zijn eigen levensweg. Ik zeg altijd: iedere mens die sterft, dat is gelijk een museum dat dicht gaat en nooit meer open kan.”

donderdag 17 juni 2010

O'ma: zes bijzondere grootmoeders, zes bijzondere verhalen (1)

Een van de onderdelen van mijn eindwerk waren interviews met zes bijzondere grootmoeders. Omdat hun verhalen zo pakkend zijn -een voor een toonbeelden van onverwoestbare vrouwelijke kracht- wil ik ze jullie niet onthouden.

De eerste in de reeks stel ik vandaag graag aan jullie voor: mijn eigen lieve mama.

“Bij de pakken neerzitten? Dat heeft nooit in mijn woordenboek gestaan!"
"Ik groeide op als vijfde in de rij van zes kinderen. De beste herinneringen heb ik aan de avonden tateren, samen met mijn zus in ons grote bed. En aan mijn broer en vader die vol overgave versjes voordroegen op familiefeesten. Dat was altijd lachen geblazen! Ik herinner mij ook nog goed dat er voor het eerst spaghetti verkrijgbaar was in de Hasseltse restaurants - van zoiets exotisch’ hadden wij nog nooit gehoord. Gelukkig waren er in die tijd al wel cassetterecorders. Toen een van mijn zussen een jaar lang in Venezuela ging werken, spraken we cassettebandjes in voor elkaar. Erg modern voor die tijd!

In mijn leven zaten veel verrassingen - de ene al wat leuker dan de andere. Zo lag ik 37 jaar geleden op de verlostafel, net bevallen van mijn tweede baby. Maar de gynaecoloog had nog een nieuwtje. Hij zei: “Hou u maar vast, madammeke, er komt er nog eentje!” Dat was wel even schrikken, ja. Niemand wist dat het een tweeling was.
Ook mijn vierde dochter was een verrassing, maar nu zou ik natuurlijk geen van de 4 nog willen missen.
In mijn leven ben ik al vaak helemaal van nul opnieuw begonnen. Ik ben intussen wel een expert in verven, boren en behangen, dat moét je wel leren als alleenstaande vrouw. Ook nu heb ik mijn huis helemaal naar mijn eigen smaak ingericht en ik doe alleen maar waar ik zelf zin in heb. En ik moet toegeven: dat bevalt me prima.
Soms zegt iemand mij: “Hoe dééd jij dat toch, als gescheiden moeder alleen 4 dochters grootbrengen?” Maar dan zeg ik: “Wat moest ik anders doen? In mijn bed liggen huilen? Dat ging toch ook niet!”
Het was wel vaak erg moeilijk en ik wist dikwijls niet van welk hout pijlen maken, maar ook daar kom je door en altijd was er wel een uitweg of een oplossing. Nee, bij de pakken neerzitten, dat heeft nooit in mijn woordenboek gestaan!”

vrijdag 11 juni 2010

Sarah zoekt een zetel

Hèhè, dàt deed deugd! Een propere 'beneden', zalig! Blijkt dat er dus nog een tafel onder de berg rommel zat, was me dat even schrikken.

Nu onze oude bommazetel in de tentoonstelling staat is er plots ook een lege plek in onze living, daar waar het parket er nog mooi nieuw uitziet namelijk (zie hieronder). Nu die oude zetel tijdelijk weg is, heb ik plots precies ook geen zin meer om daar terug zo'n donker geval te zetten (hoewel die superlekker zit). Ik dacht eerder aan zo'n leuk Scandinavisch zeteltje, met een fris, nieuw overtrekje.

Dus wou ik 'eventjes' de tweedehandswebsites afstruinen op mijn luie dag, tussen twee stapels strijk door. Dat 'eventjes' werd al snel een paar uur want altijd denk ik dat op de volgende pagina zeker HET zeteltje wel zal staan. Niet dus. Of toch niet voor mijn budget. Want euh, hallo?! 750 euro voor een aftands zeteltje? Ik dacht  het niet!

Bij deze dus een oproep aan alle fijne zeteltjesverkopers om hun richtprijzen zo snel mogelijk naar mijn budget te laten zakken. Zo ergens in de regio rond 5 euro ofzoiets. Ik dank u vriendelijk.


Zoiets dus:
 (onderste foto via www.funkyvintage.be)

donderdag 10 juni 2010

Adem in...

Dat de afgelopen week een rollercoaster was van stress, opluchting omdat ik de deadline ging halen, ambetantigheid omdat er toch nog iets niet lukte, geregel, gedoe, gesleep en gesleur, dat moet ik vast niet meer vertellen. Maar het is gelukt. Mijn eindwerk is af, voltooid, finito, schluss damit! En ook niet onbelangrijk: goedgekeurd.

Op de openingsavond gisteren genoot ik van elke seconde. Van vier (!) van de zes oma's die langskwamen om te kijken. Van lieve vrienden, familie en buren die de moeite deden om langs te komen, van de ontspannen sfeer, van de mooie locatie, van de lieve woorden en de driedubbele kussen.

Ik moest zelfs een klein beetje wenen van geluk, van opluchting, van dankbaarheid voor zoveel moois. Het voelt net alsof ik het afgelopen jaar -niet alleen door het eindwerk natuurlijk, maar toch- heel de tijd mijn adem heb ingehouden, met mijn hoofd in een emmer water, en dat ik nu met een ruk mijn hoofd weer mag opheffen en eens heel, héél diep kan inademen. En dat doet potverdorie deugd.

Nu maak ik tijd voor een rituele zuivering van onze living, die verdacht veel op een stort begon te lijken de laatste weken. Ik ga met de zwabber zwieberen tot alles weer spic en span is. Maar eerst nog een kop koffie en een lekker dikke Flow.

En adem uit.

vrijdag 4 juni 2010

Bring on the good news

Olielekken waar na anderhalve maand nog niks aan gedaan is, in het wild schietende mensen, politiek gezever, ongelukken, file, depressieve mensen, orkanen, milieuvervuiling, ... En nu is de lelijkste hond ter wereld ook nog gestorven ook!

 Pff, ik heb dringend nood aan een portie goed nieuws. Iemand?

dinsdag 1 juni 2010

Hey, mensen

Vandaag is het dag op dag 1 jaar geleden dat ik na zeven jaar mijn oude job van me afschudde en eindelijk aan mezelf durfde toegeven dat ik meer wou in het leven dan afwassen alleen. Een jaar na de feiten maak ik met het grootste gemak de balans op van een overdonderend, intens jaar: het was geweldig!

In het afgelopen jaar had ik immers meer schrijfopdrachten dan ik ooit voor mijn hele leven bij elkaar had durven dromen. Ik had ook meer deadlines dan vakantie en ik vond het nog plezant ook. En in de vorige zeven jaar samen had ik nooit meer stress dan het voorbije jaar, maar ook nooit meer voldoening.

Dus, hey. Hey, mensen.
Als er iets is dat je echt-echt-echt wilt doen: niet twijfelen. Doen. Gààn.
Ik zeg altijd: je kan beter spijt hebben van iets dat je wél dan iets dat je niét hebt gedaan. En dat is nu net het allerlaatste dat ik heb: spijt!

We vierden het vanavond met een goed glas wijn en een ovenschotel met zalm, patatjes en snijbieten - een firsttimer voor mij, maar lekker dat dat was! Snijbieten zaten namelijk in onze bio-groentebak. Hey, mensen. Voor alles is een eerste keer, he. Schol!