Kussenspringen voor gevorderden

1. Neem zoveel mogelijk kussens uit de zetel en dekens uit de mand. 

2. Leg ze op een grote stapel.  

3. Tel af (één-één-één!) en neem een aanloop.

4. Loop zo hard je kan naar de Kussenberg.  

5. Laat je vallen! 

6. Herhaal tot in het oneindige. 

7. Verdien extra punten met de toevoeging 'Mama-k? Mama-k? Mama-K?' (mama ook).

Veldsla met krepkessaus

Niet die grote lap biefstuk, maar gehakt en spekjes.

Dat is wat vegetariërs het meest zouden missen op hun menu, las ik ooit eens in een vegetarisch kookboek. Voor mij zou dat alleszins kloppen als een bus, want biefstuk eet ik sowieso nooit, gehakt en spekjes daarentegen...

Een van de schuldigen waarom ik er nooit in zal slagen om 100% vegetariër te worden, is mijn moeder. En haar veldsla met krepkessaus. Want als er iets is waar ik mij ziek aan kan eten, dan is het dat wel.

Dat is simpele, winterse armemensenkost, maar zo lekker, jong. Je maakt het zo:

- Kook patatten.
- Was de veldsla.
- Bak spekjes. Schep ze uit de pan. Laat het bakvet in de pan op het vuur.
- Doe wat bloem bij het bakvet en roer goed (zoals je een roux maakt).
- Voeg wat water (max. een glas) toe en blijf roeren.
- Kruid met peper en zout en dan: een scheut azijn. Het moet een beetje zurig smaken.
- Doe de spekjes terug bij de saus.
- Klaar!

Je kan alles netjes in drie vakken op je bord verdelen, maar het lekkerste is het om alles door elkaar te mengen en dan op te eten. Echt waar, dat is zo lekker.

En vandaag en morgen eten we weer geen vlees, dat compenseert, nietwaar.

Groot

Toen ik in het derde studiejaar plots uit mijn oude, vertrouwde dorpsschooltje geplukt werd en op de banken van een meisjesschool in De Grote Stad werd neergeplant, stond ik maandenlang op met buikpijn. Elke dag, weken aan een stuk.

"Ik wil niet naar school, ik kan niet naar school, ik heb bui-huikpij-hijn."

Ik zie mijn mama nog zo voor me. Aan de voordeur, hoogstwaarschijnlijk met binnenin een hart dat brak in duizend gruzelementen. Maar haar handen deden precies het tegenovergestelde en duwden me zachtjes richting auto.

"Ga toch maar, dat gaat wel weer over."

En zo ging het elke dag opnieuw, tot ik op een dag opeens toch mijn draai gevonden had in die nieuwe klas (waar het mij eerst leek dat ik alles verkeerd deed, schreef, berekende, ...). Wat een opluchting moet dat geweest zijn voor mijn mama: een kind dat vrolijk en zonder problemen naar school gaat.

Hetzelfde, maar dan in mini-versie, maak ik nu soms ook mee. Maar dan zijn het mijn handen die Anna aan de kinderverzorgster geven en dan is het mijn dochter die zich aan me vastklampt en hoofdschuddend "Nee. Nee. Nee." roept. Soms zijn er dikke, bolle tranen bij. Soms kleeft ze gewoon aan me vast als superlijm. Soms gaat het wel zonder problemen, maar het is toch altijd een beetje spannend.

Maar vanochtend stapte ze zelf naar binnen. Blij met het vooruitzicht om op de krijtmuur te mogen tekenen, naar de visjes te kijken en snel mee te gaan luisteren naar het verhaaltje dat de kinderverzorgster net aan het voorlezen was.
Niks geen geween, gewoon een dikke kus, poortje open, snel zelf haar plekje zoeken op de mat tussen de andere kindjes en aandachtig meeluisteren.

Wat wordt ze groot.

Het kaartje met één wens:

Zelfmaakcadeau # 3: voor mijn mama

Voor het cadeau voor mama vond ik het snelst inspiratie. Op 'vakantie' in Utrecht zagen we vilten onderleggers. Gewoon dik vilt in rondjes gesneden. Het enige dat daar ongewoon aan was, was de prijs. Amai, mijne frak!

 

Mooie rondjes snijden uit vilt is niet echt mijn talent, laat staan zés mooie rondjes snijden. Dus sneed ik zes vierkanten uit drie kleuren vilt. Daarbij nog een bewaarbakje -met mijn allereerste festonsteek ooit- en het startschot was gegeven.

 

Het tweede cadeau voor mama was een tussendoortje: vier grote knopen kregen ook bezoek van de rode spuitbus en ik kleefde een magneet tegen hun poep. Ideaal voor een mama die graag naait en alleen maar kinderachtige magneten op haar koelkast heeft. ;-)

 

 

Aan het laatste pakje had ik meteen ook het meeste werk van allemaal: een tas -van vilt, what else- om haar breiwerk in te bewaren.

 

De inspiratie vond ik hier, maar ik zal nog veel moeten oefenen voor ik zo'n prachtexemplaar kan borduren. Intussen heb ik alvast wat geoefend met deze vogeltjes, goed begonnen is half gewonnen. Toch?

En zo zat deze zelfmaakkerst erop. Het cadeautjes uitpakken was dit jaar leuker en specialer dan anders, iedereen had echt moeite en liefde in de pakjes gestoken, zo schoon!
Toch ben ik stiekem blij dat het ook weer achter de rug is. Simpel was het niet, maar we gaan ons deze editie zeker en vast langer herinneren dan alle andere samen!