Zelfmaakcadeau #2: voor het neefje van zestien

Toen ik zestien was, kreeg mijn oudste zus haar eerste baby. Nu is die eerste baby gewoon zelf al zestien! Binnenkort kan hij dus komen babysitten op onze baby('s). Hoe zot is dat!

 

 

Maar jongens van zestien, wat mààkt een mens daarvoor! Die zitten toch heel de tijd achter hun laptop en als ze daar niet zitten, zijn ze aan het sms'en..

 

Ha! Wacht eens efkes...

Een laptoptas en een gsm-zakje, aja!

In dikke vilt en met een festonsteek vastgezet. Dat viel eigenlijk nog goed mee om te maken.

De velcro om de laptoptas open en dicht te doen had ik er nog niet opgekleefd, omdat ik niet wist hoe groot of hoe dik zijn laptop was. Té groot, zo bleek achteraf, ik zal nog een laptoptas moeten maken. Of hij moet een nieuwe laptop kopen, dat kan ook natuurlijk.

Mijn wederhelft brandde ook nog een cd met 16 klassiekers die elke jongen van 16 zou moeten kennen en klaar was deze kees!

Morgen: derde en laatste deel van deze reeks. Deel 1 lees je hier.

Zelfmaakcadeau #1: voor mijn zus

 

Dit jaar deden we bij ons thuis van de zelfmaakcadeautjes. Makkelijker gezegd dan gedaan, eigenlijk, hoewel ik -nu alles voorbij is- natuurlijk weer 101 ideeën krijg voor dingen om te maken.

 

Maar soit, dit werd het cadeau voor Eefje, mijn-creatieve-zus-die-eigenlijk-alles-al-heeft:

• een gepimpt houten dienblad, overspoten met rode verf
• het boek de Tafels Van Amandine, niet helemààl maar toch een beetje zelfgemaakt
• Mexicaanse bruidskoekjes (recept uit Goed Eten van Dorien Knockaert, dat trouwens ook 2x onder kerstboom lag dit jaar), verpakt in een bruin patisseriedoosje met oranje zijdepapier erin - waar hadden we dat nog gezien? ;-)

Morgen en overmorgen: deel 2 en 3 van de reeks!

Het verhaal van Secret Santa en hoe hij ons op de laatste vrijdag van het jaar om 8 uur 's ochtends wakker belde

Deze kerstvakantie worden wij verwend met een dochter die slaapt tot 9 uur 's ochtends en zelfs langer. Wij lagen gisteren dus nog allemaal in diepe winterslaap toen we om 8 uur de bel hoorden rinkelen (twee keer, trouwens, echt waar!).

 

Toen ik door het opzijgeschoven gordijn een busje van De Belgische Posterijen zag staan wist ik hoe laat het was: Secret Santa Time! Jeuj! 

 

 

En ik was duidelijk niet de enige die benieuwd was naar het cadeau. Maar ik heb toch even gewacht om min of meer fatsoenlijke foto's te kunnen maken van het Grote Uitpakmoment.

Check die zalige tekeningen op de doos. Die neus van Rudolph! 

 

Die kerstmutsen!
Die baby in mijn buik!

 

 

Die schone engelenvleugeltjes!



Helemaal bovenin de doos zat een lieve kerstkaart van Maaike, van de blog van Isla en Miro. En daar zit duidelijk iemand met heel veel tekentalent in de familie!

 

Het eerste cadeau was een een potje met een supergrappige olifant met lange poten en enorme oren. (Wel grappig, we hebben allemaal precies veel inspiratie gevonden bij Oontje dit jaar - in mijn pakket zaten ook twee geschilderde deksels-met-diertjes ;-).

 

Anna vond het allemaal even heerlijk, vooral de 'koeka' vond ze interessant natuurlijk. In het tweede potje zat een hele mooie parelketting -'ooooh'- en op het potje stond een lieve, bolle kip. Zalig!

 

 

En een tijdje later snapten we waarom de doos zoveel woog: er zaten bakstenen in! Met daarop heel leuke kabouters -'bota'-. De origineelste boekensteunen die ik al gezien heb in heel mijn leven, echt zo tof! 

 

Wat een heerlijk geschenk -en ik was overduidelijk niet de enige die daar zo over dacht. Dankjewel Lieve Maaike, Isla en Miro, jullie cadeautjes zullen hier ontzettend gekoesterd worden.

 

 

Bovenstaande foto is de enige foto van mijn eigen Secret Santa-cadeau. Voor meer was geen tijd want mijn twee Secret Santa Delivery Boys waren aan het wachten...

 

Het is een foto van de Mexicaanse bruidskoekjes uit het boek 'Goed Eten' van mevrouw Jonge Sla. Koekjes die ik deze Kerst aan zowat iedereen cadeau heb gedaan. Voor mijn hele Secret Santa-verhaal moet je dus gaan lezen bij Eva.

 

Bij deze nog een extra special thank you aan mijn fantastische Secret Santa Delivery Boys!

En dankjewel Tess voor weer een geslaagde editie. Applaus voor jezelf!

Sarah staat achter

Oei, oei. Dat is hier maar een triestige bedoening, de laatste tijd, ik weet het. 't Is nochtans niet dat ik de hele dag misselijk in de zetel lig of geen poot kan uitsteken door zwangerschapsvermoeidheid: het tegendeel is waar!

Ik loop over van energie (meestal toch), de dagen vliegen voorbij en er staat nog zoveel op mijn lijstje. Dingen die volgende week alweer afgevinkt zullen zijn, dus dat komt allemaal in orde.

Maar in tussentijd ben ik druk bezig met -oh, verrassing- de kerstcadeautjes. Toch hoef ik niet veel winkels af te schuimen, buiten de Ava en de Banier: we maken de meeste cadeautjes namelijk zelf dit jaar. (By the way, dat klinkt stukken makkelijker dan het eigenlijk is. Maar het wordt zo leuk!)

Nu wil ik graag wel foto's tonen van al die dingen in de maak, maar daarvoor zal u nog even moeten wachten tot volgende week. 't Is dat de ontvangers van al die cadeaus hier ook meelezen, natuurlijk.

Weet u wat, ik zet hier alvast een andere foto. Kwestie van toch nog even in de kerststemming te komen.

Anna heeft het kerstlichtjes-gen alvast van mij geërfd. Dat betekent dat we toch al zeker één jaar in de meerderheid zijn hier. Hoera! :-)

De tafel

Onlangs mocht ik eindredactie doen voor een heerlijk boek: De Tafels van Amandine. Nu denk je bij tafeldecoratie misschien direct aan vrouwenbonden en bloemschikcursussen, maar dit boek heeft mijn kijk daarop toch grondig door elkaar geschud!

Hier geen kneuterige knutsels of dertien-in-een-dozijn-tafels, maar originele ideetjes, vaak zelfs met gerecycleerde of héél makkelijk te vinden spullen. Wel altijd sober en puur en toch bijzonder. Servetringen van blikjes tomatenpuree, een adventskalender met broodzakjes of bloemstukjes met citroenen, to name but a few.

Zondag kwamen de overburen brunchen en ik liet me inspireren door het boek. Want ik ben meestal de madam van veel ideeën in het hoofd en weinig op tafel, maar nu staan er een paar dingen in het boek -zoals een snelle manier om servetten te vouwen- waardoor ik met heel weinig moeite toch een tafel kreeg waar de buren zich welkom aan voelden. Of dat hoop ik toch tenminste. :-)

 

Hey, ik had zelfs naamlabels-met-muntjes-erin gemaakt.

 

 

Speekmedaille voor mij!